Η πολιτική
κατίσχυση της αντιμνημονιακής φρενίτιδας στη χώρα μας και η δραματική επιστροφή
στον χειρότερο κρατισμό και συντεχνειασμό, έχει καταστροφικές συνέπειες, που
όλοι καθημερινά διαπιστώνουμε, και έχει οδηγήσει στην τραγωδία της παρούσης “σοβιετικής”
στροφής, τη στιγμή που η οικονομία μας είχε επείγουσα ανάγκη φιλελευθεροποίησης.
Κι ενώ πολλοί καταδεικνύουν τα αδιέξοδα της παρούσης διακυβέρνησης, αυτό που
χάνεται στο δημόσιο διάλογο είναι η πίστη ότι υπάρχει πραγματικά ο άλλος
τρόπος. Επικρατεί η παραίτηση, η υποταγή στο μοιραίο, η αίσθηση του άφευκτου
αδιεξόδου. Το όποιο όραμα, ή όποια ελπίδα ξεθωριάζει. Μας κυριεύει ηττοπάθεια. Όμως
δεν μας πρέπει η παραίτηση. Αρκεί να ενσκύψει κανείς στο παράδειγμα της
Βρετανίας και της Ιρλανδίας, οι οποίες διήλθαν συγκρίσιμη κρίση με τη δική μας.
Εκείνο που αμφότερες έχουν κοινό (εντός ή εκτός Ευρώ, με ή χωρίς μνημόνιο) είναι
η προσήλωση τους στην ανοιχτή, ελεύθερη οικονομία της αγοράς, η έμφαση στην
προσέλκυση επενδύσεων, η ευνοϊκή μεταχείριση του κεφαλαίου, που παράγει πλούτο.
