Ο Ορίζοντας των Γεγονότων

Είναι γνωστό ότι υπάρχουν στο σύμπαν σώματα, οι περίφημες μαύρες τρύπες, με υπερμεγέθη μάζα, άπειρη πυκνότητα και μηδενικό όγκο που ασκούν τόση βαρυτική έλξη ώστε ούτε καν το φως δεν μπορεί να δραπετεύσει και ο χρόνος εντός τους σταματά. Η προσέγγιση στο βαρυτικό τους πεδίο είναι επικίνδυνη. Υπάρχει ένα νοητό σημείο χωρίς επιστροφή, όπου εγκλωβίζεται κανείς απροσμάχητα στην βαρυτική έλξη της μαύρης οπής. Αυτό το νοητό σημείο οι επιστήμονες αποκαλούν “ορίζοντα των γεγονότων” αφού τίποτε, ούτε καν το φως δεν δραπετεύει για να μας πληροφορήσει τι συμβαίνει στο εσωτερικό τους. Για έναν φανταστικό ταξιδιώτη η διέλευση του ορίζοντα των γεγονότων υποτίθεται είναι ανεπαίσθητη, αλλά μοιραία.

Για το Μέγα Χαιρετισμό

Παραμονή της εθνικής επετείου συνέλαβα εαυτόν, με ένα κάποιο κόμπιασμα στο λαιμό και ασύνηθη συγκίνηση, να αναθιβάλω με τον νου όχι τόσο τους ιστορικούς αγώνες του έθνους, αλλά τα υψηλά ιδανικά όπισθεν των μεγάλων γεγονότων: την ελευθερία, τον ηρωισμό. Και παραμονή νέων (αυτόκλητων ως είθισται) εθνικών δοκιμασιών σήμερα ένιωσα, όπως ίσως άλλοτε ο Ποιητής ατενίζοντας εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς την φλεγόμενη πατρίδα, αναγκαία την αναφορά στον Ύμνο στην Ελευθερία και προπαντός σ’ εκείνη την ηρωική στάση που ενέπνευσε τους φλογερούς στίχους.

Η Πόλις Εάλω

Ο πολιτικός αμοραλισμός έρπει ως μολυσματική ασθένεια αδιόρατα και ανεπαίσθητα πίσω από τις ανέμελες πλάτες μας και κάτω από τα ανυποψίαστα πόδια μας. Διαβρώνει τα θεμέλια της πολιτείας. Κατατρώγει εκ των έσω τις σάρκες του δημοσίου σώματος. Νοθεύει και θολώνει το συλλογικό υποσυνείδητο. Αποσαθρώνει τον πολιτισμό της ελάχιστης ευπρεπούς ανεκτικής και συνεκτικής μας συγκρότησης. Ο αμοραλισμός δεν είναι επικίνδυνος κατά μόνας. Το μαύρο πρόβατο εύκολα απομονώνεται. Σε μια κοινωνία αγγέλλων, ο ένας διάβολος εκλαμβάνεται ως τέτοιος και αποβάλλεται ως τέτοιος. Το πρόβλημα είναι όταν οι πολλοί, που νομίζονται άγγελλοι, αλληλοδιαφθαρούν, και μεταλλαγούν. Όταν το λευκό χάσει τη λευκάδα. Όταν οι αποδεκτές αποχρώσεις του γκρί γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα στο άσπρο και μαύρο. Κι όταν η πυξίδα που χωρίζει το σωστό από το λάθος απομαγνητιστεί, ή αντιστραφούν οι πόλοι της, χωρίς να γίνει αντιληπτό.

Δίκη Πίστεως – Λογικής Χρεία

Είναι δυσπερίγραπτος ο πόνος που βιώνει κανείς βλέποντας φανατικούς θρησκόληπτους στη Νίμροντ να καταστρέφουν υπερτρισχιλιετή μνημεία της ανθρωπότητας, τα οποία άνθεξαν τόσες χιλιετίες για να μας διηγούνται την ένδοξη ιστορία των προγόνων μας, όταν η ανθρωπότητα έκανε τα πρώτα της βήματα στη μεσοποταμία, στο λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού, όταν ο άνθρωπος τόλμησε να νεωτερίσει, να δημιουργήσει πόλεις, πολιτισμό, τέχνη, να ξεκινήσει τη θεαματική πορεία προς τα άστρα.