Ο Άλλος Τρόπος: Μπορούμε Καλύτερα. Μπορούμε Φιλελεύθερα.

Η πολιτική κατίσχυση της αντιμνημονιακής φρενίτιδας στη χώρα μας και η δραματική επιστροφή στον χειρότερο κρατισμό και συντεχνειασμό, έχει καταστροφικές συνέπειες, που όλοι καθημερινά διαπιστώνουμε, και έχει οδηγήσει στην τραγωδία της παρούσης “σοβιετικής” στροφής, τη στιγμή που η οικονομία μας είχε επείγουσα ανάγκη φιλελευθεροποίησης. Κι ενώ πολλοί καταδεικνύουν τα αδιέξοδα της παρούσης διακυβέρνησης, αυτό που χάνεται στο δημόσιο διάλογο είναι η πίστη ότι υπάρχει πραγματικά ο άλλος τρόπος. Επικρατεί η παραίτηση, η υποταγή στο μοιραίο, η αίσθηση του άφευκτου αδιεξόδου. Το όποιο όραμα, ή όποια ελπίδα ξεθωριάζει. Μας κυριεύει ηττοπάθεια. Όμως δεν μας πρέπει η παραίτηση. Αρκεί να ενσκύψει κανείς στο παράδειγμα της Βρετανίας και της Ιρλανδίας, οι οποίες διήλθαν συγκρίσιμη κρίση με τη δική μας. Εκείνο που αμφότερες έχουν κοινό (εντός ή εκτός Ευρώ, με ή χωρίς μνημόνιο) είναι η προσήλωση τους στην ανοιχτή, ελεύθερη οικονομία της αγοράς, η έμφαση στην προσέλκυση επενδύσεων, η ευνοϊκή μεταχείριση του κεφαλαίου, που παράγει πλούτο.

Η Ιρλανδία με την φιλοεπενδυτική πολιτική της (και με εταιρικό φόρο μόλις στο 12.5%) έχει γίνει πόλος έλξης επενδύσεων από όλο τον κόσμο και έχει δημιουργήσει μια οικονομία γνώσης, με υψηλότατο κατα κεφαλήν εγχώριο προϊόν. Παρά την κατάρρευση του 2007/08, και παρά το υψηλό ιδιωτικό και δημόσιο χρέος, η χώρα με πολιτική συναίνεση και με “μνημονιακές” πολιτικές επέστρεψε γρήγορα στην ανάπτυξη και στις αγορές. Το πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης του 2010 προέβλεπε προσαρμογή ύψους 15 δισ ευρώ, με έμφαση στη μείωση των δαπανών (2/3) και λιγότερο στην αύξηση των φόρων (1/3). Ο ΦΠΑ αυξήθηκε στο 23% όπως και στην Ελλάδα, και εισήχθη φόρος στα ακίνητα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπήρξε ποτέ η ασυνάρτητη φορολαίλαπα που ζήσαμε στην Ελλάδα. Αντιθέτως, η έμφαση έπεσε στη μείωση δαπανών, που αναγκαστικά περιέλαβε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μείωση αποδοχών και των προνοιακών παροχών. Με αυτές τις “μνημονιακές” πολιτικές η ανεργία που είχε αυξηθεί στο 15.1% το 2012 έπεσε στο 10.6% στο τέλος του ’14. Η Ιρλανδική οικονομία μεγεθύνθηκε θεαματικά κατά 4.8% το 2014 χάρη σε αυτές τις σταθεροποιητικές πολιτικές, επιτρέποντας μάλιστα στην κυβέρνηση να δανείζεται πρόσφατα με αρνητικά επιτόκια. Η πρόβλεψη είναι για ανάπτυξη άνω του 5% το 2015!

Ομοίως η Βρετανία είναι γνωστή για τη σταθερή προσήλωση της σε φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, (μάλιστα ο Εντ Μίλιμπαντ των Εργατικών κατηγορείται από τους επίδοξους διαδόχους του ότι έχασε τις εκλογές επειδή παραήταν αριστερός και δεν έπεισε όσο έπρεπε τον επιχειρηματικό κόσμο, ενώ το Εργατικό κόμμα ετοιμάζεται για μεγάλη στροφή προς το φιλελευθερισμό, ώς εικαζόμενο αναγκαίο όρο επιστροφής στην εξουσία). Με το ξέσπασμα της κρίσης το έλλειμμα το 2010 ήταν στο 11%! Η μείωσή του ήδη στο 5% (με προοπτική μηδενισμού στο τέλος της παρούσης πενταετίας) έγινε αποκλειστικά σχεδόν από το σκέλος των δαπανών, οι οποίες είχαν σκαρφαλώσει στο 48% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, ενώ τώρα έχουν επιστρέψει κοντά στο 40% του ΑΕΠ. Μειώθηκαν αμοιβές στο δημόσιο, έγιναν απολύσεις, έκλεισαν φορείς και περιορίστηκαν οι προνοιακές παροχές. Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό. Ενώ θυσιάστηκαν περίπου 900 χιλιάδες θέσεις εργασίας από το δημόσιο τομέα (χωρίς να ακουστεί κιχ), δημιουργήθηκαν κοντά 2 εκατομμύρια θέσεις στον ιδιωτικό τομέα, περισσότερες από όλες τις θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη μαζί. Η ανεργία ήδη βρίσκεται σχεδόν σε ιστορικό χαμηλό, στο 5.9% (παρότι εισρέουν εκατομμύρια μεταναστών από όλη την Ευρώπη!), και η Βρετανική οικονομία ήταν η ταχύτερα αναπτυσσόμενη μεγάλη οικονομία της Δύσης. Και οι δύο αυτές χώρες περιόρισαν τις δαπάνες του δημοσίου, ώστε πλέον δεν υπερβαίνουν το 40% του ΑΕΠ εκάστης, όταν στην Ελλάδα ακόμη και τώρα μετά από τόσα χρόνια υποτιθέμενης λιτότητας το κράτος κοντεύει σχεδόν το 50% του ΑΕΠ!

Αυτοί οι λαοί έσφιξαν τα δόντια με εθνική ομοψυχία. Κανείς (δεξιός ή αριστερός) πολιτικός δεν υποσχέθηκε εύκολες ή ανώδυνες λύσεις. Και όλοι είχαν πίστη ότι οι θυσίες δημιουργούσαν προοπτική. Οι απολύσεις από το δημόσιο έγιναν αθόρυβα και απλά. Στην Ελλάδα ουδείς τόλμησε να αγγίξει την ιερή αγελάδα του δημοσίου, ενώ όλοι αδιαφορούν με αναλγησία για την κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα και τις απολύσεις εκατομμυρίων ιδιωτικών υπαλλήλων. Οι Ιρλανδοί και οι Βρετανοί και οι ηγεσίες τους έδειξαν στωικότητα, αποφασιστικότητα, ορθολογισμό, και τράβηξαν μπροστά, αντιμετωπίζοντας τη θύελλα χωρίς δραματοποίηση, χωρίς πλατείες με αγανακτισμένους, χωρίς παρατράγουδα, χωρίς Ζάπεια, χωρίς διάλυση, χωρίς ΠΑΜΕ, χωρίς νεκρούς και πυρκαγιές, χωρίς φασισμό, χωρίς σταλινισμό, χωρίς ακρότητες. Κράτησαν την ψυχραιμία τους και έτσι έσωσαν την αξιοπρέπεια τους και επανέφεραν την οικονομική σταθερότητα και την κανονικότητα στις ζωές των πολιτών τους.

Και η Ελλάδα μπορούσε (και μπορεί) καλύτερα. Διότι υπάρχει ο άλλος τρόπος και ο άλλος δρόμος, και γι’ αυτό δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας. Δεν μας αξίζει τούτη η διεθνής γελοιοποίηση. Δεν αξίζουμε μετά από τόσα χρόνια θυσιών να επιστρέφουμε στην ύφεση στην ανεργία, στα πρόθυρα χρεωκοπίας ή ευρωεξόδου. Δεν μας αξίζει όλη αυτή η υστερική αντιμνημονιακή δημαγωγία, που διαστρέφει την αλήθεια και συσκοτίζει τις διαθέσιμες επιλογές. Μπορούμε και εμείς (όπως τόσοι άλλοι) να ομαλοποιήσουμε τα δημοσιονομικά με μείωση δαπανών και όχι με επιβολή νέων φόρων. Να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη και την ομαλότητα. Να περιορίσουμε την γραφειοκρατία και την πολυσχιδή παραλυτική παρέμβαση του κράτους στην οικονομία. Να παραμερίσουμε πολιτικάντηδες και κρατιστές. Να τους ξεφορτωθούμε (δημοκρατικά) για να ανασάνει ο τόπος. Να ανασάνει η ιδιωτική οικονομία. Να κάνουμε τη χώρα ελκυστική στις επενδύσεις, με ιδιωτικοποιήσεις, με ήπια και σταθερή φορολογία, με απλοποίηση διαδικασιών σε όλους τους τομείς. Να παραμερίσουμε το κράτος δυνάστη. Να στήσουμε εξ υπαρχής ένα πραγματικά μικρό, λιτό, επιτελικό κράτος αρωγό, διευκολυντή, εγγυητή. Να ξαναφτιάξουμε την παιδεία της αριστίας και της γνώσης και να αποκαταστήσουμε την απονομή του δικαίου. Να εξαλείψουμε όλα τα προνόμια σε μειοψηφίες, όλες τις αγκυλώσεις που, ενώ ευνοούν λίγους, συνολικά μας πηγαίνουν όλους πίσω, ώστε να ξαναπάρει μπρος η οικονομία. Μπορούμε να φτιάξουμε μια σύγχρονη Ελλάδα, ποιοτικά και όχι μόνο γεωγραφικά, ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Το μπορούμε αυτό, χωρίς να χρειάζεται να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα ή τον τροχό. Ο άλλος τρόπος υπάρχει, είναι δεδομένος και γνωστός σε όσους βλέπουν και λίγο έξω από τα στενά, πνιγηρά δικά μας σύνορα, και βρίσκεται βεβαίως στον αντίποδα ετούτου του αδιέξοδου, άθλιου τρόπου που ακολουθεί τούτη η νεοκομμουνιστική ακροαριστερο-ακροδεξιά αλλοπρόσαλλη εθνομειωτική κυβέρνηση, ετούτος ο κωμικοτραγικός θίασος της ακυβερνησίας, του μπάχαλου και της κοροϊδίας, του δήθεν αντιμνημόνιου, της δήθεν διαπραγμάτευσης, της μετριοκρατίας, της αντιμεταρρύθμισης, των φόρων, των ρουσφετιών, του νεποτισμού, της παρακμής, της οπισθοδρόμησης και της καταστροφής. Αρκεί να αφυπνιστεί ο αστικός, δημοκρατικός κόσμος της χώρας. Μπορούμε καλύτερα. Μπορούμε φιλελεύθερα.