... Αρχαίων Λόγων Συνέχεια

Σε συνέχεια του προηγούμενου σημειώματος, αναλογιζόμουν σε πρόσφατη αλληλογραφία με έναν καλό εν Ελλάδι φίλο, το όνειδος για τη γενιά που παραδίδει σήμερα τη σκυτάλη, η οποία απέτυχε να “παραδόσει τη χώρα δι’ αρετής ελευθέραν”. Και αναρωτιώμουν, πότε θα
μπορέσουμε και πάλι ως λαός να ατενίζουμε το πρόσφατο παρελθόν με περηφάνεια και να λέμε κι εμείς όσα ο Περικλής για τα κατορθώματα εκείνων;

Ιδού λοιπόν μια απόπειρα παράφρασης (επικαιροποίησης) των λόγων του Περικλέους:

Κτησάμενοι γαρ οι πατέρες ημών προς οις εδέξαντο, ανευθύνως απώλεσαν το παν και ουδέν ημίν τοις νυν προσκατέλιπον, πλην των αμαρτιών εκείνων προς την ημετέραν παίδευσιν, ως θεία Δίκη, άνευ αιδούς καμίας ουδέ παραμυθείας. Τα δε πενιχρά υπολείμματα αυτής (της πάλαι ποτέ δόξης) αυτοί ημείς οίδε οι νυν έτι όντες μάλιστα εν τη καθεστηκύια ηλικία και αυτά ταύτα όλως διόλου απωλέσαμεν (ως γνήσια τέκνα των πατέρων ημών) και την πόλιν απαράσκευην και ες πόλεμον και ες ειρήνην μετά δέους και αισχύνης τέκνοις ημών καταλίπομεν. Οποίος κλήρος πενιχρός και ανάξιος, οποία καταισχύνη, οποίον όνειδος! – ουκ αν ποτε δυνηθώσι οι παίδες ημών όπως συγχωρήσωσι τα των ασώτων γονέων αυτών ανομήματα. Αιωνία έσεται η μνήμη της ημετέρας καταπτώσεως ες αεί αντιπαραβαλλόμενη προς το των αρχαιοτάτων προγόνων ημών κλέος.

Κάπως έτσι θα τα ‘λεγε σήμερα ο Περικλής, που από ντροπή και ευθιξία θα άλλαζε και το όνομα του σε ... Περιαισχύνη.