Ανασύνταξη των Μεταρρυθμιστών

Η 26^η Ιανουαρίου ξημέρωσε με μια νέα κυβέρνηση για τη χώρα μας, που συμβολίζει τη φυγή από την πραγματικότητα, την φυγή προς ένα ανεπίστρεπτο δήθεν καλύτερο (αλλά στην πραγματικότητα αφόρητα νοσηρό) χθες, την φυγή προς την φενάκη της αντιμεταρρύθμισης.

Οι μεταρρυθμιστές πρέπει τώρα να ανασυνταχτούν ώστε να δημιουργήσουν τις πολιτικές συνθήκες που θα φέρουν στην εξουσία εκείνο το προοδευτικό μεταρρυθμιστικό μέτωπο που εδώ και δεκαετίες έχει ανάγκη ο τόπος, ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε με ρεαλισμό ένα καλύτερο αύριο.

Η μεγάλη δύναμη αυτής της κίνησης βρίσκεται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος. Η διολίσθηση προς τα άκρα του παρόντος κυβερνητικού σχήματος παρέχει μοναδική ευκαιρία δυναμικής ανασύνταξης του Φιλελεύθερου Προοδευτικού Κέντρου. Οι δυνάμεις του Κέντρου είναι πανίσχυρες αλλά διάσπαρτες. Διαθέτουν στελέχη, αλλά όχι συνοχή. Συνδυάζουν τεράστια εμπειρία ουσιαστική και οργανωτική, αλλά δεν έχουν ενιαίο κορμό, ούτε οργάνωση.

Το ΠΑΣΟΚ, ό,τι απέμεινε μετά την κρίση, είναι απαλαγμένο από τα λαϊκίστικα βαρύδια και τις ενοχές των προηγούμενων δεκαετιών. Πλήρωσε στην κάλπη την αναμφισβήτητη ενοχή του για την υπερχρέωση της χώρας τις προηγούμενες δεκαετίες. Αλλά τώρα μοιάζει αποκαθαρμένο, έτοιμο για πρώτη φορά στην ιστορία του να μιλήσει αλήθειες.

Η Νέα Δημοκρατία, φαινομενικά μόνο κράτησε δυνάμεις, εξαιτίας της πόλωσης. Ομοίως βαρύνεται με ενοχές, ιδίως την ενοχή της ανεύθυνης περιόδου από το 2007 και μετά, που ομοίως συνέβαλε στην υπερχρέωση της οικονομίας και την τελική κατάρρευση. Επιπλέον βαρύνεται με την ενοχή ότι ακόμη και μέσα στην κρίση μπήκε στον πειρασμό και ενέδωσε στις σειρήνες του λαϊκισμού με τα περίφημα Ζάππεια και την ανιστόρητη αντιμνημονιακή ρητορία.

Όμως παρά τις ενοχές, τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ στο τέλος – τέλος ανέλαβαν τις ιστορικές τους ευθύνες. Πήραν την υπόθεση πάνω τους. Διαχειρίστηκαν με σχετική υπευθυνότητα την καταιγίδα και κράτησαν την χώρα όρθια.

Απέναντι στις ενοχές του παρελθόντος, και απέναντι στον απίστευτο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και του αντιμνημονιακού συνοθυλεύματος στήθηκε μια νέα ρηξικέλευθη προσπάθεια με το ΠΟΤΑΜΙ, το οποίο για πρώτη φορά πήγε πολύ καλά, παρόλες τις αδυναμίες και την απειρία όλων των στελεχών που το έχουν πλαισιώσει. Όμως είναι φανερό ότι το εγχείρημα υπό την παρούσα μορφή του έχει όρια, πολύ περισσότερο που μοιάζει να διστάζει να αναλάβει τον αντιπολιτευτικό του ρόλο, σαν να προσδοκά ακόμη να κληθεί να μετάσχει στην κυβέρνηση.

Παραδόξως, τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (απογαλακτισμένα από τον λαϊκισμό της μεταπολιτευτικής περιόδου, πιο ώριμα σήμερα παρά ποτέ, μπαρουτοκαπνισμένα από τη μεγάλη μάχη της κρίσης) μαζί με τις νέες προοδευτικές δυνάμεις γύρω από το ΠΟΤΑΜΙ αντιπροσωπεύουν σήμερα τις ελπίδες και τις εφεδρίες του έθνους.

Το ότι πρόσκαιρα οι δυνάμεις του λαϊκισμού και της οπισθοδρόμησης, της στείρας άρνησης και της νεοκομμουνιστικής εθνολαϊκιστικής ισοπέδωσης κέρδισαν τούτη τη μάχη, δεν σημαίνει πως θα είναι αυτές που θα κερδίσουν και τον πόλεμο, διότι ο τόπος έχει ανάγκη να πάει μπροστά, ενώ η παρούσα κυβέρνηση έχει μόνο μία ταχύτητα: όπισθεν ολοταχώς. Η πρόσκαιρη νίκη των λαϊκιστών πάνω από όλα δεν πρέπει να επιτραπεί να μιάνει τους υπόλοιπους χώρους με το μικρόβιο του λαϊκισμού, πάνω που άρχισαν να απαλάσσονται και να γιατρεύονται απ΄ αυτό. Κάτι τέτοιο, μια μετάσταση του εθνολαϊκιστικού καρκινόματος θα ήταν κολοσσιαίο ιστορικό λάθος. Ας μην πάει χαμένη η πανάκριβη σοφία που αποκτήσαμε από την κρίση!

Άπασες οι πολιτικές δυνάμεις της υπευθυνότητας πρέπει σήμερα περισσότερο παρά ποτέ να σταθούν απέναντι στη λαίλαπα του εθνολαϊκισμού.

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι πώς θα επιβιώσει το μικρομάγαζο του ΠΑΣΟΚ. Ούτε πώς θα διαφυλαχθεί η ενότητα της Νέας Δημοκρατίας (άλλωστε ποιός έχει ανάγκη τα ακροδεξιά βαρύδια της που μόνο εμπόδια θα θέτουν στην νέα εθνική προσπάθεια που έχουμε μπροστά μας)! Ούτε είναι ζητούμενο να κατασκευάσουμε ένα νέο μεσσία στο πρόσωπο του κατά τα λοιπά συμπαθούς Στ. Θεοδωράκη, ο οποίος όμως διολισθαίνει στην “του ενός ανδρός αρχή” στο νεοπαγές κόμμα του. Ο φιλελεύθερος χώρος δεν ανέχεται μεσσίες, αλλά πορεύεται με συνεργασίες, με συγκλίσεις, με ορθολογισμό και πάνω απ’ όλα με δημοκρατικές διαδικασίες.

Το μέγα ζητούμενο είναι η δημιουργία ενός εθνικού μεταρρυθμιστικού μετώπου, ενός μετώπου με αντίπαλο όχι τούτη ή την άλλη κοινωνική ομάδα, αλλά με αντίπαλο τις μακροσκοπικές ιστορικές παθογένειες της χώρας. Ενός μετώπου που θα βάλει τις βάσεις για την θεμελίωση κράτους δικαίου, φιλελεύθερου, δημοκρατικού, κοσμικού, που θα αντιμετωπίσει το δημογραφικό και θα κάμει βαθειές αναγκαίες τομές στο συνταξιοδοτικό, που θα στηρίξει την πραγματική οικονομία και την επιχειρηματικότητα, που θα φτιάξει ένα γνήσιο αλλά λιτό κράτος πρόνοιας, που θα φτιάξει ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα στη βάση της αριστίας και της άμιλλας, που θα αποκαταστήσει τις τρωθήσες ήδη διεθνείς σχέσεις της χώρας, την διεθνή της αξιοπρέπεια και ισχύ.

Να προχωρήσουν επιτέλους οι μεταρρυθμιστές με γνήσια υπερβατική διάθεση και ανιδιοτέλεια να κάμουν το μεγάλο άλμα προς το μέλλον. Να αφήσουν πίσω τους τα παλιά κελύφη των παλαιών κομμάτων. Να πάνε τα παλιά σύμβολα στην άκρη. Εδώ ανατέλει μια νέα εποχή, και πρέπει να είναι η εποχή των μεταρρυθμίσεων. Χωρίς ξενόφερτα μνημόνια, αλλά με εγχώρια, ευρεία λαϊκή νομιμοποίηση, με δικό μας πρόγραμμα, δικούς μας στόχους. Υπάρχουν εθνικές εφεδρείες που μπορούν να ενώσουν σε αυτή την κατεύθυνση: Στέφανος Μάνος, Αλέκος Παπαδόπουλος, Κώστας Σιμήτης, Κωστής Στεφανόπουλος, Κων/νος Μητσοτάκης, Γιαννίτσης, από τη “γερουσία” θα μπορούσαν να δώσουν όλοι μαζί τα χέρια και ας ακολουθήσουν όλοι οι άλλοι, Σαμαράς, Βενιζέλος, ξέρουν ότι πολύ περισσότερα τους ενώνουν από ό,τι τους χωρίζουν. Υπάρχουν νεώτεροι πολιτικοί που έχουν δώσει μεταρρυθμιστικό στίγμα: Διαμαντοπούλου, Γιαννάκου, Χατζηδάκης, Κυρ. Μητσοτάκης, Μπακογιάννη, Ραγκούσης, Μόσιαλος και πολλοί άλλοι. Το Ποτάμι επίσης έχει μαζέψει εξαιρετικό δυναμικό από την αφρόκρεμα της κοινωνίας μας, από μερίδα ανθρώπων που δεν είχαν τη λόξα της πολιτικής, παρά αναμείχθηκαν γιατί είδαν τη συμμετοχή ως καθήκον.

Εδώ είμαστε πάλι στο σταυροδρόμι της ιστορίας. Εδώ είναι η ευκαιρία για μεγάλες αποφάσεις και άλματα, ή ο κίνδυνος για φοβικά μικρά μίζερα βηματάκια, που μοιραία και αναπότρεπτα θα αφήσουν το πεδίο ελεύθερο (ποιός ξέρει για πόσες τετραετίες) στις ορδές της ανευθυνότητας και των νεοκομμουνιστών, που θα κάνουν κρατικοποιήσεις, όταν χρειαζόμαστε ιδιωτικοποιήσεις, που θα κάνουν προσλήψεις, όταν θα έχουμε ανάγκη μείωσης του κράτους, που θα βάζουν νέους φόρους, όταν η οικονομία έχει ανάγκη ελαφρύνσεις. Να μην αφήσουμε την κοινωνία να ξαναμπεί στο γύψο της οπισθοδρόμησης. Να δώσουμε ένα νέο όραμα, γρήγορα και δυναμικά προς την κοινωνία. Απτόητοι από την πρόσκαιρη ήττα, να δείξουμε στην κοινωνία ότι υπάρχει μια άλλη, καλύτερη εναλλακτική. Μια εθνική εναλλακτική με μακρά στόχευση.

Ιδού η Ρόδος λοιπόν, για όσους αναζητούν την επόμενη μέρα. Αλίμονο αν δομήσουμε το αύριο με τους όρους του χθες! Τώρα είναι η ώρα για την ριζική ανασύνταξη των μεταρρυθμιστών!