Αντιλογίας Ανάγκη Επιτακτική

Ακούω ότι 70% του λαού τάσσεται στο πλευρό της νέας κυβέρνησης στην εθνική διαπραγμάτευση και σ΄ αυτό το κλίμα της ομόθυμης εθνικής διέγερσης ακόμη και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης δηλώνουν ότι “συμπαρίστανται”. Δηλώνω ευθαρσώς ότι μένω απέναντι, ότι ανήκω στην συρρικνούμενη μειοψηφία (που για κάποιους γκεμπελίσκους του νέου οργουελιανού καθεστώτος των Αθηνών αυτό ισοδυναμεί με μειοδοσία) και ούτε συμπαρίσταμαι ούτε ενθουσιάζομαι για πάρα πολλούς λόγους, που συνοψίζονται στο εξής απλό: η διαπραγμάτευση είναι ψέμα. Πολύ χειρότερο από ψέμα, είναι λάθος, ολέθριο λάθος και το δεδομένο κόστος του περί της διαπραγμάτευσης θεατρινισμού που καλείται ήδη να πληρώσει ο λαός είναι ήδη πολλαπλάσιο και επαχθέστερο εδώ και σήμερα από το όποιο αβέβαιο όφελος που κάποιοι προσδοκούν παραλογιζόμενοι στο άδηλο μέλλον. Με άλλα λόγια η στρουθοκαμμηλική, δονκιχωτική “αντίσταση” του εθνολαϊκισμού στο μνημόνιο είναι επονειδίστως επαχθέστερη του ίδιου του μνημονίου.

Ξέρω ότι σε συνθήκες εθνικιστικής παραζάλης και υστερίας το παρόν σημείωμα δε θα μου εξασφαλίσει φιλίες, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει. Αρκετά βαυκαλιστήκαμε. Ο αντίλογος, ο στεντόρειος και καθαρός εθνικός αντίλογος ποτέ δεν ήταν περισσότερο αναγκαίος απέναντι σε τούτη την απόλυτη συλλογική τρέλα, από ό,τι σήμερα, καθώς αύριο θα είναι αργά. Η συστολή των κομμάτων της αντιπολίτευσης και ο εμφανής δισταγμός τους εμφανώς να αντιπολιτευτούν μια πρόσκαιρα δημοφιλή κυβέρνηση με γεμίζει φόβο ότι έχουν απεμπολήσει την εθνική και πολιτειακή τους αποστολή. Διότι όταν ο καπετάνιος σε πηγαίνει στα βράχια δεν του λες “συμπαρίσταμαι” απλώς διότι έχει νωπή εντολή, αλλά αντιθέτως με όλη τη δύναμη της ψυχής σου κραυγάζεις (διότι οφείλεις να κραυγάσεις) μήπως συνετιστεί είτε ο υπερφίαλος άπειρος καπετάνιος είτε το πλήρωμα, ή σε διαφορετική περίπτωση, κραυγάζεις ακόμη πιο μεγαλόφωνα μήπως και ξυπνήσουν έστω οι επιβάτες από το συλλογικό λήθαργο πριν είναι πολύ αργά. Αλλιώς γινόμαστε όλοι συνένοχοι στη σιωπή, ωσάν όλοι μαζί να είμαστε κρεμασμένοι στο τιμόνι του Τιτανικού, να φταίμε όλοι για τη στραβοτιμονιά.

Η διαπραγμάτευση είναι ψέμα και λάθος γιατί εκκινά από την δόλια υπόθεση ότι το πρόβλημα είναι εξωγενές, ενώ η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα είναι αποκλειστικά εσωτερικό, ολό-δικό μας. Εμείς επί δεκαετίες σωρρεύσαμε τα χρέη με διαρκώς ελλειμματική διαχείριση. Εμείς δεν προνοήσαμε και αφιχθήκαμε απαράσκευοι στην τελευταία χρηματοπιστωτική κρίση. Εμείς με το λαϊκισμό και τη δημαγωγία στήσαμε μια σοβιετικού τύπου κρατικίστικη αρτηριοσκληρωτική οικονομία, κάνοντας ρουσφέτια στη μία ή την άλλη οργανωμένη μειοψηφία. Εμείς αμελήσαμε να μεταρρυθμίσουμε την οικονομία μας όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Εμείς καταβαραθρώσαμε την ανταγωνιστικότητα επιτρέποντας λαϊκίστικες μισθολογικές αυξήσεις πέραν πάσης λογικής, αντί να συμβάλλουμε στην αύξηση της παραγωγικότητας και των εξαγωγών. Εμείς ντελαπάραμε το εμπορικό ισοζύγιο δημιουργώντας μια υπερκαταναλωτική κοινωνία νεόπλουτων και αριβιστών! Εμείς, εμείς, εμείς και κανείς άλλος – μόνο εμείς!

Και τώρα όλοι οι άλλοι μας φταίν για τα δικά μας κρίματα εκτός από τους εαυτούς μας, και κανείς από τους πολιτικούς της προ-κρίσης εποχής δεν είχε το θάρρος να αναδεχτεί την ευθύνη, να ομολογήσει την ενοχή. Και βέβαια όποτε βρέθηκε στο παρελθόν κάποιος να πει αλήθειες (όπως ο Μάνος, ο Παπαδόπουλος ή ο Γιαννίτσης), εμείς, ο άμεμπτος λαός, τον τιμωρήσαμε γιατί δεν μας άρεσαν ποτέ οι αλήθειες. Κατά μείζονα λόγο δεν μας αρέσουν οι αλήθειες σήμερα. Και γι’ αυτό σπεύδουμε και αγοράζουμε ψέμα, όσο – όσο. Να ζούμε ψέμα, στις πλατείες, στις τηλεοράσεις, παντού.

Έτσι λοιπόν, οι ξένοι, τα μνημόνια και η τρόικα μας φταίν! Με μια διαπραγμάτευση λοιπόν θα λύσουμε όλα μας τα προβλήματα. Αλλά πώς να μήν αγοράσουν όλοι αυτό το ψέμα, όταν όλοι έχουν μετάσχει για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους στη δημιουργία του ψέματος; Ποιός ξεχνά το Ζάππειο του Σαμαρά; Ποιός ξεχνά το ηρωικό διώξιμο της τρόικας από το Βενιζέλο; Ποιός ξεχνά τα τσαλίμια και τους θεατρινισμούς του προηγούμενου εξαμήνου; Αφού μια “σκληρή διαπραγμάτευση” στο εξωτερικό θα μας σώσει (αντί για φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό) τότε βέβαια γιατί να μην αναθέσουμε τη δουλειά στον πιο νταή;

Αλλά αυτό το τεράστιο ψέμα της διαπραγμάτευσης τώρα έχει βγάλει μακριά ποδάρια και μας οδηγεί στον γκρεμό. Οι επιπόλαιοι δημαγωγοί έχουν εγκλωβιστεί στο μαξιμαλισμό τους. Αλλά ακόμη κι αν στο τέλος κάνουν την αναστροφή που όλος ο κόσμος προδικάζει, με τί κόστος θα έχει παιχτεί όλο αυτό το απίστευτο θέατρο στις πλάτες του ελληνικού λαού!

Δήθεν στα πλαίσια κάποιας ευφάνταστης θεωρίας παιγνίων ανοίξαμε μύρια όσα μέτωπα, αμφισβητήσαμε  ανοήτως τον διεθνή μας προσανατολισμό και τις συμμαχίες που μας κρατούν όρθιους σε μια ζόρικη γειτονιά, παίζοντας τάχα το χαρτί της Ρωσίας, τη στιγμή που ο Πούτιν ετοιμαζόταν για το μεγάλο συμβιβασμό με τους Ευρωπαίους ερήμην μας, υβρίζουμε τους απτοήτως αλληλέγγυους εταίρους μας, προκειμένου να δημιουργήσουμε μια αξιόπιστη τάχα απειλή, που νομίζουμε θα μας φανεί χρήσιμη στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης (αφού ανοήτως σε αυτή έχουμε επενδύσει τις ελπίδες μας) και προσπαθούμε να πείσουμε ότι είμαστε τρελοί με τον πιστόλι στο δικό μας κρόταφο. Για να κερδίσουμε τί ακριβώς και με τί κόστος;

Μήπως τη νέα άνοδο των spreads; Τον νέο αποκλεισμό από τις αγορές; Την κατάρρευση των εσόδων; Τη ματαίωση επενδύσεων που θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας; Τον αποκλεισμό από τη χρηματοδότηση της ΕΚΤ, και την προσφυγή στον ELA που ήδη μας κοστίζει 600 εκατ. ετησίως; Την άσκοπη κατασπατάληση πολύτιμου διπλωματικού κεφαλαίου; Την κατάρρευση του χρηματιστηρίου και την κατάρρευση της αξίας των τραπεζών (απώλειες πολλών δις.); Τη διακινδύνευση της θέσης της χώρας στο ευρώ; Την αντιστροφή του οικονομικού κλίματος και την καθίζηση της οικονομίας που βρισκόταν ήδη σε φάση απογείωσης; Την μείωση των κρατήσεων στον τουρισμό;

Και να υποστούμε όλο αυτό το ασύλληπτο κόστος για να κερδίσουμε τί ακριβώς; Κούρεμα του χρέους, όταν ξέραμε εκ των προτέρω ότι είναι αδύνατο, και το οποίο ήδη έχει εγκαταλειφθεί; Διευθέτηση, επιμήκυνση ή ό,τι άλλο, όταν κάτι τέτοιο θα γινόταν έτσι κι αλλιώς (ίσως και με πολύ καλύτερους όρους αν έλλειπαν τούτα τα νταηλίκια); Για την κατάργηση του μνημονίου, το οποίο όμως ήδη έλειξε το Δεκέμβρη; Προς τί όλος τούτος ο σαματάς; Για μια υποτιθέμενη “γέφυρα” όταν ήταν διαθέσιμος ήδη ο ίσιος δρόμος; Ή μήπως για να ανακτήσουμε τάχα την εθνική μας “αξιοπρέπεια”;

Μα έχουν πια ακόμη και οι πιο τίμιες και ιερές λέξεις χάσει τελείως το νόημα τους; Τί το αξιοπρεπές έχει η απειλή αθέτησης υποχρεώσεων, μάλιστα έπειτα από τόσες διευκολύνσεις και τόση έμπρακτη στήριξη; Είναι αξιοπρεπές για μια κυβέρνηση να προσέρχεται σε διαπραγμάτευση με τον κόσμο στους δρόμους; Είναι αξιοπρεπές τη μια μέρα να υβρίζει προσωπικά και άγαρμπα τους εταίρους, και την άλλη μέρα να τους εξυμνεί δουλοπρεπώς; Είναι αξιοπρεπές να σηκώνεις τη γροθιά απειλητικά και ταυτόχρονα να απλώνεις την παλάμη του άλλου χεριού σαν ζήτουλας; Είναι αξιοπρεπές να στήνει κανείς σκηνικό έντασης πάνω σε ψέματα, απροκάλυπτα και διαφανή; Είναι αξιοπρεπής η χρήση και η κατάχρηση του συναισθήματος ως διαπραγματευτικού εργαλείου; Δηλαδή τί ζητάμε; να μας λυπηθούν, κι αυτό είναι αξιοπρεπές; Είναι αξιοπρεπές να επικαλείσαι την αδυναμία σου; Είναι αξιοπρεπές να ζητάς και μάλιστα να απαιτείς χαριστικές εξωθεσμικές ρυθμίσεις από λαούς φτωχότερους; Όχι αγαπητοί μου. Δεν είναι αυτό αξιοπρέπεια. Είναι όνειδος και διασυρμός για τη χώρα. Κι αν η διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες είναι για το όνομα του προγράμματος (Δίκην ΠΓΔΤΜ) κι όχι για την ουσία, τί λέει αυτό για την κυβέρνηση, ότι αγωνίζεται με αυταπάρνηση για το λαό, ή ότι αγωνιά για την εικόνα της με ιδιοτέλεια, αδιαφορώντας για το εθνικό κόστος;

Νοιαζόμαστε πράγματι για τους αδύναμους, για τους άνεργους, για τους κατατρεγμένους, ή απλώς μας βολεύει η διαιώνιση της εξάρτησης εξαθλιωμένων μαζών από την πολιτική εξουσία για να τους διαφεντεύουμε στο διηνεκές; Ε αν πράγματι νοιαζόμαστε, τότε γιατί καταστρέφουμε αυτοχειρί την οικονομία μας; Γιατί διώχνουμε κεφάλαια και επενδύσεις στο βωμό παρωχημένων ιδεοληψιών; Πού, πώς, πότε θα βρουν οι άνεργοι δουλειά; Στο τελευταίο άνδρο του κομμουνισμού στην Ευρώπη; Ήμαστε στα καλά μας; Ή μήπως θα κάνουμε έφοδο προς το μέλλον εξοστρακίζοντας κάθε έννοια αριστίας από το εκπαιδευτικό μας σύστημα; Εμείς οι απόγονοι του Ομήρου, που για τρία μιλένια πήγαμε μπροστά με σημαία το αίεν αριστεύειν; Μέχρι εδώ ήταν λοιπόν αυτό το ομηρικό αίεν; Με σύνθημα τη μετριοκρατία θα σηκώσουμε κεφάλι; Βέβαια με κατεστραμμένη οικονομία ξαναρχίζει κανείς, αλλά με κατεστραμμένη παιδεία, πού πάει;

Το ένα ερώτημα που μένει να απαντηθεί από την ιστορία εντός των προσεχών ημερών είναι αν ο αυτοεγκλωβισμός των μαθητευόμενων και αυτάρεσκων μάγων της νέας κυβέρνησης στην μαξιμαλιστική ρητορία τους είναι απλά απόρροια παιδαριώδους υπολογισμού, ή αν υποκρύπτει υποχθόνιο σχέδιο για τη μεταστροφή της κοινής γνώμης ενάντια στην Ευρώπη και το ευρώ, μέσα σε τεχνητές συνθήκες εθνικιστικής έξαρσης ώστε να οδηγηθεί η χώρα δολίως με προδοσία στην ευρωέξοδο, ώστε κάποιοι να δρέψουν τους ιδιοτελείς καρπούς αυτής “ηρωικής” αυτοανάφλεξης.

Ασκώντας τα κυριαρχικά του δικαιώματα ο Ελληνικός λαός αποφάσισε στις τελευταίες εκλογές εν τη απελπισία μάλλον παρά εν τη σοφία του να αναθέσει τη μοίρα του σε μια κακή, ανεύθυνη και επικίνδυνη κυβέρνηση. Ένας λόγος παραπάνω η χώρα επειγόντως να αποκτήσει μια καλή, αξιόπιστη και μαχητική αντιπολίτευση! Η χρεία στεντόρειου αντίλογου σε τούτη την παράννοια είναι σήμερα εθνική ανάγκη! Φεύ, προς ώρας αντί αντίλογου έχουμε τούτη την αμήχανη “συμπαράσταση”, λες και το ζητούμενο είναι όχι πώς να αποφύγουμε τον γκρεμό, αλλά πως να πέσουμε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι!