Υπέρβαση Τώρα!

Ο ελληνικός λαός έχει πέσει θύμα αισχρής πολιτικής απάτης που αγγίζει τα όρια της εθνικής προδοσίας. Ένα γνωστό προεκλογικό δεδομένο ήταν η με συντριπτική πλειοψηφία επιλογή του Ελληνικού λαού για παραμονή στο Ευρώ, που στέρησε στο ΣΥΡΙΖΑ τις δεύτερες εκλογές του ’12, δεδομένου ότι το ’12 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θεωρηθεί ως μη δυνάμενος να εγγυηθεί τότε την παραμονή στο Ευρώ. Στις τελευταίες εκλογές του ’15 αυτή η εντύπωση έπρεπε να διασκεδασθεί και διασκεδάσθηκε. Αυτό έγινε εν μέρει με το το success story της ίδιας της τότε κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ (που δημιούργησε ψευδαίσθηση δήθεν εκ του ασφαλούς τιμωρίας των “μνημονιακών” κομμάτων) και αφετέρου η παραπλανητική καθησυχαστική ψευδορητορία του ΣΥΡΙΖΑ που προφασιζόταν ότι επέλεγε τάχα στα λόγια την παραμονή στο Ευρώ, μολονότι η πολιτική του πρόταση επί της ουσίας ήταν καταφανώς απολύτως ασύμβατη με αυτό τον εθνικό στόχο.

Ο λαός, μπουχτισμένος και κουρασμένος με τους προηγούμενους και με τη λιτότητα έπεσε εύκολα θύμα της απάτης, χωρίς να δώσει σημασία στα ψιλά γράμματα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε εύκολα να αναζητήσει άλλοθι στις έντεχνες προειδοποιήσεις υπό μορφή υποσημείωσης ότι:  “θα προσπαθήσουμε να μείνουμε στο Ευρώ αλλά όχι με κάθε κόστος”, το αληθινό νόημα των οποίων τώρα μόνο αποκαλύπτεται (όπως συνήθως συμβαίνει με ύπουλες υποσημιώσεις και τα ψιλά γράμματα επαχθέστατων καταπλεονεκτικών συμβάσεων). Φυσικά μετά την απομάκρυνση από το ταμείο (ή την κάλπη) ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!

Πολλοί καλοθελητές το ενέταξαν αυτό σε μια θεωρία δήθεν σκληρής “διαπραγμάτευσης”. Ότι δήθεν όταν πάς να διαπραγματευτείς δεν αποκλείεις τη ρήξη εκ των προτέρω, διότι σε αυτή την περίπτωση έχεις ήδη ηττηθεί, υποκρύπτοντας έτσι ότι πραγματική τους επιδίωξη είναι ακριβώς η ρήξη, όπως τώρα πλέον προκύπτει από τις εξελίξεις. Η περίοδος από τις εκλογές ως σήμερα έχει πράγματι αποδείξει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖ/ΑΝΕΛ δεν κάνει διαπραγμάτευση στο εξωτερικό αλλά εξομοίωση “διαπραγμάτευσης” για εσωτερική κατανάλωση. Διότι η πραγματική διαπραγμάτευση φυσικά έχει άλλο περιεχόμενο και άλλην εικόνα. Γίνεται πίσω από τις κάμερες, όχι μπροστά σε αυτές. Γίνεται με την αναζήτηση συμμάχων και με άσκηση δεξιότεχνης υψηλής διπλωματίας, όχι με άκριτες κορώνες, αδιάκριτες προσβολές, και άγαρμπη ψευτομαγκιά, ή μπακαλίστικους ναρκισσισμούς. Περιλαμβάνει συγκεκριμένες μετρήσιμες προτάσεις, ουσιαστικό δούναι και λαβείν, μέχρι να βρεθεί έντιμη συμβιβαστική λύση. Ενώ εδώ ούτε προτάσεις υπάρχουν, ούτε σοβαρή συζήτηση γίνεται, με αποκλειστική ευθύνη της Ελληνικής πλευράς, και μόνο προσερχόμαστε σε συναντήσεις για να πούμε ότι προσήλθαμε, για να έχουμε να λέμε στο εσωτερικό ότι “διαπραγματευόμαστε”, ενώ όλοι έξω μας έχουν πάρει χαμπάρι, ότι απλώς κάνουμε τουρισμό. Έχουμε κουράσει έξω. Έχουμε χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας, που βεβαίως είναι προϋπόθεση της όποιας αξιοπρέπειας.

Είναι πλέον σαφές, ότι ένας στενός πυρήνας εξουσίας γύρω από το Μαξίμου, έχει άλλη ατζέντα ερήμην του Ελληνικού λαού, και ερήμην ακόμη και των ίδιων των πλανημένων ψηφοφόρων τους (που ακόμη σήμερα πεισματικά αρνούνται την πικρή παραδοχή της πλάνης τους), μια ατζέντα εθνικής προδοσίας. Στόχος είναι να οδηγηθούμε σε αδιέξοδο και στη ρήξη, να κατηγορήσουμε τους ξένους γι’ αυτό (ενώ στην πραγματικότητα εμείς θα το έχουμε προκαλέσει με τον σκόπιμο μαξιμαλισμό, την απροκάλυπτη προκλητικότητα και την ακαμψία μας), να στρέψουμε έτσι την ευμετάβλητη κοινή γνώμη τεχνηέντως ενάντια στην Ευρώπη και τους “κακούς Ευρωπαίους”, ώστε κάποιοι σύγχρονοι Εφιάλτες να σύρουν (δοξαζόμενοι δήθεν ως “εθνοσωτήρες”) τη χώρα έξω από το Ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να μπορούν ανεξέλεγκτοι να διαιωνίζουν τη νομή της φαύλης εξουσίας του πελατειακού τους κράτους, το οποίο ήδη εγκαθυδρίουν. Να ανατρέψουν έτσι ύπουλα και χωρίς λαϊκή εντολή τον καθολικά παραδεδεγμένο εθνικό σχεδιασμό των τελευταίων πενήντα χρόνων από τη σύνδεση με την τότε εξαμελή ΕΟΚ το 1961, την πανηγυρική ένταξη στην ΕΟΚ των 10 το 1981 και την τελική εισδοχή στο ΕΥΡΩ το 2001, μια πορεία θριαμβευτική, με σκληρούς αγώνες, κόπους και θυσίες, αλλά και μακρόπνοο εθνικό γεωπολιτικό και δημοκρατικό οραματισμό, την οποία χάραξαν μεγάλοι πολιτικοί, που υπηρέτησαν τη χώρα με πίστη, προσήλωση και σταθερότητα ως γνήσιοι ευπατρίδες, με μπροστάρη τον Κων/νο Καραμανλή.

Αυτή την εθνική παρακαταθήκη, την παρακαταθήκη του κράτους δικαίου, των θεσμών, της διάκρισης των εξουσιών, του σεβασμού της νομιμότητας, της εξωστρέφειας και της διεθνούς συνεργασίας, της ισότιμης Ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης, του φιλελεύθερου και δημοκρατικού προσανατολισμού της Ελληνικής Πολιτείας και της γεωπολιτικής μας προσάρτησης στα συμφέροντα του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου, αυτή την παρακαταθήκη που η άκρα αριστερά συνεπικουρούμενη από την άκρα δεξιά ποτέ δεν αγάπησε και ποτέ δεν χώνεψε, σήμερα οι σύγχρονοι αυτοί Εφιάλτες ερήμην του λαού απεργάζονται σχέδια και μεθόδους για να την καταστρέψουν και να υποθηκεύσουν το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Και καλά αυτοί, τέτοιοι είναι, τέτοια κάνουν. Όλοι οι υπόλοιποι όμως; Ο αστικός κόσμος; Ο κόσμος της εργασίας, του μόχθου, όλοι (και είναι οι συντριπτικά περισσότεροι) που έχουν τα πάντα να χάσουν από μια τέτοια εθνική καταστροφή, όλοι αυτοί τί κάνουν, πώς αντιδρούν; Μια τέτοια καταστροφή, αν επιτραπεί να συμβεί, είναι βέβαιο ότι δεν θα έχει καταστροφικές συνέπειες μόνο στην οικονομία. Το ίδιο το πολίτευμα και οι ατομικές ελευθερίες θα κινδυνεύσουν. Η επιχειρούμενη ιδεοληπτική αποπομπή από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς είναι μόνο το μέσο για την τελική κατάλυση αυτών των ελευθεριών, τις οποίες μέχρι σήμερα εγγυάται το φιλελεύθερο δημοκρατικό αστικό κράτος δικαίου μας, που τούτοι οι σύγχρονοι Εφιάλτες εποφθαλμιούν και υπονομεύουν.

Μόλις δυο μήνες μετά τις εκλογές, και ενώ η εθνική προδοσία αποκαλύπτεται σιγά σιγά, ο αστικός κόσμος βρίσκεται είτε σε λήθαργο, είτε σε αφασία. Κάποιοι, καλόπιστοι (ή μάλλον εύπιστοι) επιμένουν να ελπίζουν ακόμη για το καλύτερο, ακόμη κι όταν έχει εκλείψει κάθε βάσιμος λόγος για τέτοια ελπίδα, και αγοράζουν το παραμύθι περί “διαπράγμάτευσης”. Άλλοι, με εθνικό οίστρο συμπαρίστανται στην υποτιθέμενη “διαπραγμάτευση” αισθανόμενοι μάλιστα και ενέσεις “αξιοπρέπειας” από το μέτρο της αμετροέπειας και του θράσους των επίδοξων “διαπραγματευτών” μας! Άλλοι, ταγμένοι (ως οφείλουν πράγματι) από την αστική τους παιδεία, απλώς υποτάσσονται στη νομιμότητα και την δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, και δέχονται με καρτερία τις συνέπειες της πλανεμένης επιλογής του Ελληνικού λαού στις τελευταίες εκλογές.

Αλλά όμως οι καιροί ου μενετοί! Το παν σήμερα βρίσκεται σε διακινδύνευση. Μια εθνική τραγωδία μεγαλύτερων ιστορικών διαστάσεων από τη μικρασιατική καταστροφή είναι προ των θυρών. Όσοι βλέπουν οφείλουν να δείξουν. Όσοι καταλαβαίνουν οφείλουν να εξηγήσουν. Όσοι ακούν το κέλευσμα της ιστορίας, οφείλουν να καλέσουν. Όσοι έχουν λόγο οφείλουν να μιλήσουν. Το μέγεθος της μεθοδευόμενης καταστροφής θα υπερβεί και θα επισκιάσει κάθε μικρή φιλοδοξία και κάθε μεγάλη μικρότητα, θα σαρώσει όλους και τα πάντα στο ιστορικό της διάβα.

Κι αν τίποτε δεν μπορεί να σωθεί, στα πλαίσια της συνταγματικής νομιμότητας, έστω για την τιμή των όπλων οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού κόσμου οφείλουν, για τους ανυποψίαστους πολίτες αυτής της χώρας, για την ίδια τη χώρα και την ιστορία της αλλά πάνω από όλα για το μέλλον των παιδιών μας, να δώσουν έστω και τώρα την 11^η ώρα τα χέρια μεταξύ τους σε μια υπερβατική, λυτρωτική συνεννόηση. Να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συνεγείρουν και να εμπνεύσουν το λαό δια της ενώσεως αυτής. Έστω με συλλογική ηγεσία να συμπήξουν ανυστερόβουλα κοινό πολιτικό μέτωπο. Να υπερβούν εαυτούς. Να υπερβούν παλιά σύμβολα και παλιά οράματα.

Να δώσουν από κοινού τον κατεπείγοντα εθνικό αγώνα, μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας, να κάνουν το έλασσον παραμερίζοντας μικροεγωισμούς και μικροσυμφέροντα για την διασφάλιση του μείζονος, του Ευρωπαϊκού κεκτημένου μας και του παραδεδομένου τρόπου ζωής, που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, πριν είναι πολύ αργά! Να αποτρέψουμε την καταστροφή ξεμπροστιάζοντας τη απόπειρα της προδοσίας, χωρίς άλλες ωραιοποιήσεις, χωρίς άλλη ανοχή στους σύγχρονους Εφιάλτες! Απέναντι σε τούτο το νοσηρό αδιέξοδο ο τόπος έχει σπαρακτική ανάγκη για υπέρβαση τώρα!