ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ – ΜΕΝΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Τα Διχαστικά Ιδεοληπτικά Κίνητρα της Μεθοδευόμενης Μαρξιστικής Εκτροπής

Οι μάσκες έπεσαν. Η συνομωσία της δραχμής, η συνομωσία της μαρξιστικής εκτροπής αποκαλύφθηκε. Το ψεύδος και η παρωδία της προσχηματικής δήθεν διαπραγμάτευσης κατέστη διάφανο. Η “ρήξη” αποκαλύπτεται ότι αποτελούσε αντικειμενικό στόχο της όλης μεθόδευσης και όχι απλώς μέσο διαπραγματευτικής πίεσης. H “ασάφεια” γίνεται σαφής. Ο στόχος της δήθεν διαπραγμάτευσης δεν ήταν (όπως προκύπτει από το αποτέλεσμα) να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση, αλλά να δυναμιτισθούν οι σχέσεις με τους εταίρους, να παρουσιαστούν στο εσωτερικό από την προπαγανδιστική μηχανή της κυβέρνησης ως ανάλγητοι σκληροί και άδικοι, επίβουλοι ξένοι που θεν το κακό μας, ώστε στο τέλος της διαδρομής να σηκώσουμε το μπαϊράκι της επανάστασης και να έχουμε ικανή μερίδα του πλανημένου λαού στο πλευρό της αντιλαϊκότερης κυβέρνησης στην ιστορία του τόπου, ώστε σε συνθήκες εθνικιστικής έξαρσης να ξαναζήσουμε στην κάλπη του κάλπικου δημοψηφίσματος, το μυθικό, δήθεν ηρωϊκό ΟΧΙ, προκειμένου άθελα και από άγνοια να υλοποιήσει ο πλανημένος λαός τα ειδεχθή και υποχθόνια σχέδια πολιτειακής, γεωπολιτικής και πολιτισμικής εκτροπής στη χώρα μας, που έχει δρομολογήσει τούτη η εθνομειωτική κυβέρνηση στο όνομα της κομμουνιστικής ουτοπίας, υπό το προκάλυμμα του κοινοβουλευτισμού.

Πολλοί (συμ)πατριώτες, αφελείς αλλά καλόπιστοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ αρνούνται ακόμη να πιστέψουν τα ίδια τους τα μάτια. Νομίζουν αδύνατη μια τέτοια εκδοχή. Πιστεύουν ότι το διακύβευμα είναι η εθνική αξιοπρέπεια που επιτάσσει το ηρωικό ΟΧΙ, ότι με το ΟΧΙ θα επιβληθούν εθνοσωτήριες ή φιλολαϊκές λύσεις. Δε βλέπουν γιατί δεν θέλουν να δουν. Επιλέγουν εσκεμμένα την πλάνη, διότι η αλήθεια είναι αφόρητα πικρή και αποκρουστική. Δεν κατανοούν τα ιδεοληπτικά κίνητρα της εκτροπής. Το διακύβευμα δεν είναι βεβαίως η αξιοπρέπεια, ούτε καν η Ευρώπη ή το ΕΥΡΩ. Το αληθινό διακύβευμα είναι ο φιλελεύθερος τρόπος ζωής μας και η ίδια η Δημοκρατία.

Αλλά θα κατανοήσουμε τις παραμέτρους της εκτροπής αν για μια στιγμή ενσκύψουμε στην ιδεολογική νοηματοδότηση της “Ριζοσπαστικής Αριστεράς”. Καταρχήν η νοηματοδότηση της σύνολης αριστεράς στη χώρα μας παρέμεινε πάντα μαρξιστογενής, ήτοι γνήσια επαναστατική και όχι ρεφορμιστική ή σοσιαλδημοκρατική, δηλαδή στοχεύει στην εκ βάθρων ανατροπή του πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικού μοντέλου, κι όχι απλώς στην απάλυνση κοινωνικών ανισοτήτων και αδικιών με αναδιανεμητικές πολιτικές. Εδώ πρόκειται για το είδος μαρξισμού όπως ανδραποδίσθηκε και αναπαράχθηκε από το σοβιετικό λενινισμό, δηλαδή ως στρατευμένο ιδεολόγημα, που λογίζεται ως απόλυτη (θρησκευτική περίπου) αλήθεια και που οδηγεί στη στράτευση του προλεταριάτου υπό τη φωτισμένη ηγεσία των κομμουνιστών (ή νεοκομμουνιστών) με στόχο την ταξική επανάσταση απέναντι στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την μπουρζουαζία και τους καπιταλιστές.

Το προοίμιο του καταστατικού του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ότι “για εμάς ο σοσιαλισμός είναι μορφή οργάνωσης της κοινωνίας που βασίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία και διαχείριση των παραγωγικών μέσων” και διαφοροποιείται απλώς από το ΚΚΕ μόνο ως προς το ότι “ο σοσιαλισμός δεν είναι υπόθεση ενός πολιτικού φορέα, αλλά των εργαζόμενων τάξεων και της κοινωνικής συμμαχίας της μεγάλης πλειοψηφίας ενός λαού”. Παρακάτω στο ίδιο κείμενο καθίσταται σαφές ότι “oι καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ ανιχνεύονται στο εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα του τέλους του 19ου αιώνα, με το άνοιγμα των οριζόντων των υποτελών τάξεων, στη βάση της μαρξικής σκέψης και των αρχών του 20ού” (βλπ Ρωσική επανάσταση). Εξ ορισμού το ιδεολογικό αφήγημα του μαρξισμού έχει διχαστική φύση και προϋποθέτει την κοινωνική σύγκρουση (πάλη των τάξεων), όπου η κοινωνία χωρίζεται σε δικούς μας (προλετάριους) και σε εχθρούς (αστούς, κεφαλαιοκράτες).

Αντιθέτως, η αστική δημοκρατία είναι αυστηρά ουδέτερη (agnostic) απέναντι σε ομάδες και σε άτομα. Ο λόγος αυτής της ουδετερότητας (που άρα γίνεται καταλύτης συναίνεσης και ανεκτικότητας) έγκειται στο φιλοσοφικό πυρήνα της ιδεολογικής της θεμελείωσης. Λοιπόν, ουσιώδες τυπολογικό μεν γνώρισμα της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας (αστικού) τύπου είναι η κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική οργάνωση της εξουσίας και ο πολυκομματισμός στα πλαίσια ενός συντεταγμένου κράτους δικαίου, όμως ουσιώδες ιδεολογικό – εννοιολογικό της θεμέλιο είναι ο ατομοκεντρισμός, δηλαδή ο απόλυτος σεβασμός της αξίας του ατόμου, και του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού και αυτοδιάθεσης της προσωπικότητας ανεξάρτητα από εξωγενή χαρακτηριστικά ή από την όποια ένταξη στην όποια ομάδα. Στον πυρήνα της αστικής δημοκρατίας βρίσκεται η αναγνώριση και προστασία των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων του ανθρώπου και η δημοκρατική διαδικασία.

Αυτό αντιπαραβάλλεται προς κολεκτιβιστικές αντιλήψεις (όπως ο Μαρξισμός, ο σωβινισμός, ο φασισμός, ο θρησκευτισμός) που αρνούνται τη θεμελιώδη αξία του ατόμου αλλά προτάσουν την πρωταξία της ομάδας (εκκλησίας, έθνους, τάξης) της οποίας το άτομο λογίζεται ως υποτακτικό γρανάζι που οφείλει να υπηρετεί τους σκοπούς της να προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά της και να θυσιάζεται για αυτήν, υποτασσόμενο στη κεντρική καθοδήγηση, προς μεγιστοποίηση του συντονισμού των στρατευμένων μαζών, και άρα προς μεγιστοποίηση της ισχύος της ομάδας.

Δεν χωρεί η παραμικρή αμφιβολία ότι ο μαρξισμός – λενινισμός που υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ χλευάζει ή επικρίνει τον ατομοκεντρισμό και προτάσει ένα ξεκάθαρα κολεκτιβιστικό ιδεολόγημα, όπου η ισοπέδωση και η ταξική σύγκρουση προέχουν φυσικά της ατομικής ελευθερίας, το οποίο βρίσκεται σε αντιστοίχιση προς το (ομοίως κολεκτιβιστικό και ανελεύθερο) ιδεολόγημα του ακραίου εθνικισμού του έτερου κυβερνητικού εταίρου, εξού το αυθόρμητο της παρά φύσιν συνάντησης των δύο ερυθρομέλανων άκρων στα κοινά αλώνια του ισοπεδωτικού (κολλεκτιβιστικού) εθνολαϊκισμού.

Το αστικό κράτος (κράτος δικαίου) λογίζεται από τους μαρξιστές όχι ως ουδέτερος (ταξικά ή ιδεολογικά) εγγυητής των ελευθεριών του ατόμου (σύμφωνα με τις φιλελεύθερες ατομοκεντρικές αντιλήψεις) αλλά ως υποχθόνιο μέσο υποταγής του προλεταριάτου από την άρχουσα τάξη. Άρα η κατάκτηση της εξουσίας, που καταρχήν επιχειρήθηκε δια των όπλων στον εμφύλιο, και στη συνέχεια δια της εκλογικής διαδικασίας, στοχεύει όχι απλώς στην χρηστή διαχείριση ενός ουδέτερου κράτους που ανήκει σε και υπηρετεί όλους τους πολίτες (όπως κάνουν τα αστικά κόμματα εξουσίας), αλλά στην άλωση ενός δήθεν αντιδραστικού μηχανισμού και στην υπαγωγή του στους σκοπούς της (εν προκειμένω αναίμακτης προς ώρας) “σοσιαλιστικής επανάστασης”. Η άλωση της κρατικής μηχανής με αθρόους διορισμούς ερυθρών ημετέρων, δεν ανάγεται άρα απλώς στην εικαζόμενη διαχειριστική φαυλότητα ενός πελατειακού κράτους (όπως έπρατταν παλαιότερα και τα αστικά κόμματα εξουσίας) αλλά υπηρετεί με απόλυτη συνέπεια, στα πλαίσια συγκεκριμένης στρατηγικής, τους σκοπούς της σοσιαλιστικής “επανάστασης”. Το αυτό φυσικά προδήλως υπηρετεί και η παλινόστηση της ΕΡΤ, ως επίσημου προπαγανδιστικού φερέφωνου του κόμματος. Γι’ αυτό και είναι συνεπής η στάση ας πούμε της Βαλαβάνη, που προεκλογικά προέτρεπε σε μή πληρωμή φόρων (προς ένα “αντιδραστικό” κράτος όργανο της άρχουσας τάξης) ενώ μετεκλογικά ανακαλύπτει ότι η πληρωμή φόρων (σε ένα πλέον ξαφνικά “ενάρετο” κράτος στην υπηρεσία της σοσιαλιστικής επανάστασης και του κόμματος) είναι πατριωτικό καθήκον.

Η ανελεύθερη και άρα αντιδημοκρατική στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ευκρινέστερη υπό το πρίσμα της μαρξιστικής απέχθειας προς την ιδιωτική οικονομία και το κέρδος. Η ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζει ότι “για μας ο σοσιαλισμός δεν είναι ο εξωραϊσμός του καπιταλισμού ούτε η δήθεν 'φιλολαϊκή' διαχείρισή του. Ο καπιταλισμός συνιστά σύστημα εκμετάλλευσης που στηρίζεται στην κοινωνική παραγωγή με στόχο και κίνητρο το ιδιωτικό κέρδος, σύστημα που εμείς αντιμαχόμαστε στον ίδιο τον πυρήνα του. Για μας ο σοσιαλισμός είναι μορφή οργάνωσης της κοινωνίας που βασίζεται στην κοινωνική -και όχι κρατική- ιδιοκτησία και διαχείριση των παραγωγικών μέσων”. Με αυτή της διατύπωση διευκρινίζεται ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας του κόμματος, το οποίο είναι γνήσια κομμουνιστικό, και όχι ρεφορμιστικό ή σοσιαλδημοκρατικό. Η απέχθεια προς την ιδιωτική οικονομία και την παραγωγή πλούτου, εξηγεί βεβαίως και την ιδεολογική προτίμηση προς την τιμωρητική (δημευτική) υπερφορολόγηση.

Το βέβαιο είναι ότι όλα αυτά τα ιδεολογήματα είναι απολύτως ασύμβατα με τον φιλελεύθερο δημοκρατικό χαρακτήρα του πολιτεύματος μας και τις μακραίωνες πολιτικές μας παραδόσεις, αλλά και προπαντός με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο (acquis). Το ΚΚΕ το λέει ευθαρσώς: ο ονειρικός “άλλος” κόσμος προϋποθέτει την έξοδο από όλους τους Δυτικούς θεσμούς και την άρση της μέχρι τούδε ενσωμάτωσης της χώρας στον πολιτισμένο κόσμο. Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει συγκαλύψει έντεχνα προκειμένου να καταλάβει την εξουσία διά του ψεύδους και της συγκάλυψης, δημιουργώντας μια εικόνα “κανονικότητας” περί των προθέσεων του. Η φιλοευρωπαϊκή λεοντή (ως ενσυνείδητο στρατευμένο ψεύδος – weaponised lie) επέτρεψε στους μαρξιστές να αλώσουν το Μαξίμου, με την προεκλογική υποσημείωση βεβαίως ότι το νόμισμα δεν είναι φετίχ.

Η μεθοδευόμενη αυτοκτονία της χώρας (με προσεκτική χορογραφία της μετάθεσης ευθύνης στους ξένους στα πλαίσια μιας προσχηματικής δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης) αποτελεί αναγκαίο μέσο για τη διάλυση και στη συνέχεια κρατικοποίηση των τραπεζών, τη διάλυση της οικονομίας της αγοράς, την διάλυση της οικονομίας γενικώς, προκειμένου οι μαρξιστές να κάνουν πράξη στη συνέχεια τα ουτοπικά όνειρα τους για τη σοσιαλιστική επανάσταση επέκεινα του καπιταλισμού. Οραματίζονται μια νέα Βενεζουέλα, μια Βόρεια Κορέα. Θέλουν την Ελλάδα να φύγει από την Ευρώπη και να πάει στη Λατινική Αμερική. Πραγματικά τα πιστεύουν αυτά – αρκεί κανείς να διαβάσει όλα τα επίσημα κείμενα τους. Ακριβώς όπως ένας τζιχαντιστής πολεμιστής της ISIS πιστεύει στα κατάβαθα της ψυχής του ότι είναι άγγελος του καλού τιμωρός της αμαρτίας, στην υπηρεσία του Αλλάχ του φιλεύσπλαχνου. Σε αυτά τα πλαίσια η ανίερη συμμαχία των ερυθρομέλανων άκρων ήδη δρομολογεί τη μετάβαση στο νέο καθεστώς, με απειλές, εκβιασμούς, διχαστικές κορώνες και αφορισμούς (όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εχθροί της πατρίδας), και καταδεικνύουν αυτό που απορρέει κατ’ανάγκη από τη φύση της ιδεολογίας τους: ανήκουν όλοι στο φασιστικό, ολοκληρωτικό τόξο, όχι λιγότερο από την ΧΑ, η δε προσχηματική αποδοχή τους και συμμετοχή τους στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς δεν αναιρεί την πικρή και τρομακτική αλήθεια: η δογματική, φιλοσοφική θέση ετούτης της εθνομειωτικής κυβέρνησης την τοποθετεί (μαζί με όλα τα μέλη που την απαρτίζουν) επέκεινα του δημοκρατικού τόξου. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε τόσο πιο γρήγορα θα αντιτάξουμε την δέουσα άμυνα που επιτάσσει το 120 του Συντάγματος.

Τελευταία γραμμή άμυνας για όλους τους δημοκρατικούς πολίτες της χώρας είναι το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα της Κυριακής. ΝΑΙ στη Δημοκρατία. ΝΑΙ στην αλήθεια. ΝΑΙ στην ελευθερία. ΝΑΙ στο Ευρωπαϊκό πνεύμα (αναπόσπαστο τμήμα του οποίου είναι η Ελληνική κληρονομιά). ΝΑΙ στην ισότιμη συμμετοχή της χώρας σε όλους τους δυτικούς θεσμούς. ΝΑΙ στην εθνική ασφάλεια που παρέχει η ασπίδα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. ΝΑΙ στο μέλλον του τόπου και των παιδιών μας. ΝΑΙ στην ανάταξη της εθνικής οικονομίας. ΝΑΙ στην οικονομία της αγοράς. ΝΑΙ στα ατομικά δικαιώματα. ΝΑΙ στην ελευθερία της σκέψης και του λόγου. ΝΑΙ στον πολιτισμό. ΝΑΙ στις ιερές παραδεδομένες αξίες και στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής μας. ΝΑΙ στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Λέμε ΝΑΙ, με πάθος, με σθένος, με πνεύμα θετικό και θετικιστικό. Λέμε ΟΧΙ στον στείρο αρνητισμό, που μας στέλνει στα βράχια. Λέμε ΟΧΙ στον εθνολαϊκισμό. ΟΧΙ στον ερυθρομέλανο φασισμό. ΟΧΙ στην εκτροπή. ΟΧΙ στην εθνική αυτοκτονία. ΟΧΙ στους φασίστες! ΟΧΙ στους επικίνδυνους δημαγωγούς, λαοπλάνους, λαϊκιστές. Αρκετά τους πλήρωσε η πατρίδα. ΟΧΙ στους εθνικιστές, που οδήγησαν πάντα το εθνικό σκάφος σε περιπέτειες. ΟΧΙ στους απαίδευτους, που προσβάλλουν την καλαισθησία και τον πολιτισμό μας.

ΝΑΙ, λοιπόν: ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ – ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΡΩΠΗ – ΜΕΝΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!