Η Νήσος της Βεβαιότητας και η Μεταφυσική Θεμελίωση της Ηθικής

Τί είναι ηθικό, καλό, ενάρετο και ευάρεστο; Ποιά ζωή αξίζει να επιδιώκει να ζει κανείς; Πώς και με τί κριτήρια επιλέγει κανείς; Πώς “σκέφτεται” ένας “θεοσεβούμενος” τρομοκράτης που παίρνει στο λαιμό του πλήθος από αθώες ζωές στο όνομα κάποιου “φιλέσπλαχνου” θεού; Τί είναι εκείνο το διανοητικό δηλητήριο που εγκαθιστά τέτοια υπερφίαλη – αυτάρεσκη βεβαιότητα στον αρρωστημένο εγκέφαλο ενός τρομοκράτη; Δικαιολογείται η άσκηση βίας (και μάλιστα ανθρωποκτόνου βίας) προς ολοκληρωτική επιβολή μιας νομιζόμενης “υπέρτατης αξίας” (μεταφυσικής δοξασίας, θεού, κλπ); Συγχωρείται βίαιη άμυνα απέναντι σε τέτοια ολοκληρωτική βία; Ποιά και γιατί είναι η ορθή στάθμιση στο δίλημμα ανάμεσα στην ελευθερία έκφρασης και στην ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης; Πώς διαλέγει κανείς να “πιστεύει” ή να “ερευνά”;

Δυο δρόμοι υπάρχουν σχηματικά μπροστά μας:

Ξέφρενη ... Ωδή στη Χαρά

https://www.youtube.com/watch?v=sJQ32q2k8Uo&t=3247s


Καθώς το 2016 εκπνέει έχει κανείς την εντύπωση πως η ανθρωπότητα, η Δύση, και μαζί η Ελλάδα μοιάζει με ξέφρενο αυτοκίνητο, που με τα φρένα σπασμένα επιταχύνει προς τον γκρεμό. Το διπλό νόημα δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Ο ξέφρενος είναι φρενοβλαβής. Η πορεία στον γκρεμό δεν είναι απλώς ασυγκράτητη. Είναι ασύνετη. Αυτοκαταστροφική. Το συναίσθημα, ο θυμός, η αγανάκτηση έχουν αρπάξει βίαια το τιμόνι. Η λογική, πισθάγκωνα φιμωμένη στο σκοτεινό και πνιγηρό πορτμπαγκάζ των αταβιστικών νεο-εθνικισμών μας, χωρίς φωνή κραυγάζει σιωπηλά σε ώττα βαρήκοα – εν τη ερήμω. Κι εμπρός γκρεμός. Κι εμείς ανήμποροι και αθέατοι θεατές.