Είναι δίκαια τα αιτήματα των αγροτών στην ουσία τους (άσχετα από τη συγκυρία ή από τον τρόπο διεκδίκησης);

Με εξαίρεση την άκρα αριστερά όλοι φαίνεται να καταδικάζουν το κλείσιμο των δρόμων από τους αγρότες, όμως με εξαίρεση την άκρα δεξιά κανείς δεν φαίνεται να υπογραμμίζει ιδιαίτερα ότι η παρακώλυση συγκοινωνιών είναι παράνομη και κανείς δεν φαίνεται να καλεί την πολιτεία σε δυναμική αντιμετώπιση με παρέμβαση της δικαιοσύνης και των δυνάμεων ασφαλείας (ο υπουργός ... προστασίας του πολίτη ισχυρίστηκε μάλιστα
από τηλεοράσεως το πρωτοφανές ότι είναι “συνταγματικό δικαίωμα” των αγροτών να κλείνουν τους δρόμους !!!).

Όμως αν και όλοι μιλούν πολύ για τον τρόπο των κινητοποιήσεων και τις κινήσεις τακτικής των διαφόρων παικτών, κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται με “την ταμπακέρα”, δηλαδή με την ουσία των αιτημάτων. Το μόνο που ακούγεται από την πλευρά της κυβέρνησης είναι πως δεν υπάρχουν χρήματα. Μα άν υπήρχαν χρήματα (όπως υποτίθεται πως υπήρχαν προηγούμενες χρονιές) τότε θα έπρεπε να δοθούν αυτά στους αγρότες; Με άλλα λόγια, το αίτημα των αγροτών για ενίσχυση και ουσιαστικά εγγύηση του εισοδήματος τους, είναι σωστό και δίκαιο, ανεξάρτητα της οικονομικής συγκυρίας; Διότι αν είναι το αίτημα σωστό και δίκαιο, τότε γιατί να πληρώνουν την συγκυρία οι αγρότες και να μην την πληρώσουν κάποιοι άλλοι; Αν αντιθέτως αυτό το αίτημα ούτως ή άλλως δεν είναι σωστό και δίκαιο, τότε γιατί η κυβέρνηση πρέπει να επικαλείται την συγκυρία και την πρόσκαιρη ανέχεια και να παίζει κρυφτουλι με τους αγρότες πίσω από τα ελλείμματα και το χρέος;

Σκοπός δεν μπορεί να είναι η πρόσκαιρη υποχώρηση των αγροτών ή της κυβέρνησης, αλλά η οριστική διευθέτηση του ζητήματος ώστε να μην επανερχόμαστε με μπλόκα και κινητοποιήσεις κάθε χρόνο. Ο μόνος τρόπος για να υπάρξει οριστική διευθέτηση είναι να υπάρξει οριστική και ρηξικέλευθη τοποθέτηση στο ουσιαστικό άνω ερώτημα από όλες τις πολιτικές δυνάμεις.

Διότι αλλιώς βεβαίως εννοούν την περίφημη “οριστική ρύθμιση” οι αγρότες κι αλλιώς η κυβέρνηση. Οι αγρότες θα θεωρήσουν οριστική τη ρύθμιση όταν αντί για περιοδικές ενισχύσεις λάβουν μια μόνιμη εγγύηση του εισοδήματος τους, περίπου σε πλαίσια δημοσιοϋπαλληλικά. Αντιθέτως, για την (όποια) κυβέρνηση, οριστική θεωρείται η λύση του να πάρουν τώρα ό,τι πάρουν για να φύγουν, να πουν ευχαριστώ και να μας αφήσουν ήσυχους, και να μην επανέλθουν πάλι του χρόνου ή τον άλλο χρόνο.

Βέβαια ακόμη κι αν πάρουν την μόνιμη εγγύηση του εισοδήματος, θα επανέρχονται πάλι κάθε χρόνο ζητώντας βελτίωση του εγγυημένου εισοδήματος, μέχρις ότου να διασφαλίσουν ... συνταγματική κατοχύρωση ότι το εισόδημα τους δεν θα υπολείπεται εκείνου του προέδρου του Αρείου Πάγου... (άλλωστε με τη μάσα ανοίγει η όρεξη).

Το θέμα είναι άσχετο από τις λεπτομέρειες που ακούμε από περισπούδαστους αναλυτές στα παράθυρα (πόσο βγάζουν, πόσο έπεσε ο τζίρος πέρυσι, πόσο ανέβηκε το κόστος φέτος, πόσο αισχροκερδούν οι μεσάζοντες κλπ). Όλα όσα ακούμε κάθε χρόνο, ότι οι αγρότες περίπου πεινάνε, είναι βεβαίως δυσχερώς επαληθεύσιμα, αλλά τελικά είναι και άσχετα (όπου το μόνο τελικά επαληθεύσιμο είναι ότι δεν πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, κι ότι εισπράττουν ουσιαστικά δωρεάν συντάξεις και περίθαλψη, δηλαδή πληρωμένη από κάποιους άλλους).

Διότι το θέμα τελικά είναι άλλο. Το θέμα είναι απλά – απλά, ποιός αναλαμβάνει το ρίσκο από την όποια επιχειρηματική δραστηριότητα;

• Ο επιχειρηματίας, ή ο φορολογούμενος;

Αυτό είναι τελικά το ερώτημα. Όλα τα υπόλοιπα είναι παρεμπίπτοντα. Βεβαίως και η αγορά χρειάζεται ενίσχυση του ανταγωνισμού, και οι αγρότες χρειάζονται έμμεση στήριξη με τεχνογνωσία κλπ, και η αισχροκέρδια πρέπει να ελέγχεται, όμως όλα αυτά δεν είναι το πραγματικό ζητούμενο. Το πραγματικό ζητούμενο που πρέπει σαν κοινωνία οριστικά να ξεκαθαρίσουμε είναι το ποιός αναλαμβάνει το επιχειρηματικό ρίσκο, και ποιός λαμβάνει το όφελος από την όποια επιχειρηματική δραστηριότητα (περιλαμβανομένης της αγροτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας, σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα).

Δεν έχω ακούσει μικρομεσαίο επιχειρηματία (τον ψιλικατζή της γωνίας) να απαιτεί από το κράτος να του εγγυηθεί είτε το κεφάλαιο της επένδυσης του, είτε το εισόδημα του. Ο καθένας πέφτει στα βαθειά και κολυμπάει. Όποιος έχει κακή κεφαλή και κουβαλάει πολλά βαρίδια πάει στον πάτο, κι όποιος είναι επιτήδειος και κάνει καλά κουμάντα, τραβά μπροστά και προκόβει. Όποιος δεν έχει κότσια και δεν έχει στομάχι για ρίσκο, τα παρατάει και ψάχνει ασφάλεια σε μισθωτή εργασία, όπου τα κουκιά είναι μετρημένα, αλλά λίγα. Όποιος όμως έχει κότσια και στομάχι, τί δουλειά έχει στα μπλόκα να κρατά όμηρο την κοινωνία απαιτώντας λύτρα σα Σομαλός πειρατής;

Ακόμη και οι καταστροφές από θεομηνίες, για τις οποίες ο Έλληνας φορολογούμενος κάθε χρόνο καλείται να πληρώνει τα σπασμένα, μπορεί κανείς ειλικρινά να ισχυριστεί ότι είναι απρόβλεπτες; Αντιθέτως, ο καύσωνας, ο παγετός, οι πλημμύρες, όλα είναι στο πρόγραμμα. Αποτελούν προβλέψιμο επιχειρηματικό κίνδυνο κατά του οποίου οφείλει ο κάθε αγρότης να λαμβάνει τα μέτρα του, ιδία δε να ασφαλίζεται κατά του σχετικού κινδύνου. Δεν είναι δουλειά του φορολογούμενου (δηλαδή του μισθωτού και συνταξιούχου της διπλανής πόρτας) να κουβαλά στο σβέρκο του και την απρονοησία του κάθε αγρότη και να τους πληρώνει κάθε χρόνο τα σπασμένα, για τα οποία θα μπορούσαν εύκολα να είχαν ασφαλιστεί.

Το τοπίο θέλει ξεκαθάρισμα. Ήρθε η ώρα να πούμε σαν κοινωνία τέλος στο λαϊκισμό και τέλος στα ψέματα. Δεν μπορεί όλοι, μα όλοι οι πολιτικοί να διαδηλώνουν την συμπάθεια τους προς τους αγρότες και να καταφάσκουν το “δίκαιο” των αιτημάτων τους, ακόμη κι όταν τα αιτήματα αυτά όχι απλώς προβάλονται με τρόπο καταχρηστικό (αν όχι προκλητικό) αλλά είναι τα ίδια καταχρηστικά ως προς την ουσία τους.

Και μην ξεχνάμε, πως τελικά αν θέμε να είμαστε αληθινά ψυχόπονοι, πρέπει να σκεφτούμε όχι τον (στα ίδια με τον Πάγκαλο κιλά) Έλληνα αγρότη, αλλά τον πραγματικά δυσπραγούντα αγρότη της Αφρικής, που αντί για τρακτέρ έχει μια τσάπα, η οποία δεν μπορεί να σπάσει το άνυδρο ξερό χώμα της γης που δεν έχει δει βροχή εδώ και μερικά χρόνια, του οποίου η τελευταία όρνιθα, και η τελευταία κατσίκα έχει προ πολλού ψοφίσει, και που τα όποια λίγα προϊόντα που παράγει δεν μπορούν να πωληθούν στις μεγάλες αγορές της Ευρώπης λόγω των δασμών και των επιδοτήσεων που ο Ευρωπαϊκός κορβανάς πληρώνει στους καλοβολεμένους Ευρω-αγρότες (σε βάρος βεβαίως όχι μόνο του Ευρωπαίου φορολογούμενου, αλλά και προπάντός σε βάρος του Ευρωπαίου καταναλωτή). Αυτό είναι το διαρκές έγκλημα των επιδοτήσεων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, όμως ποιός λογαριάζει τους μικρούς που δεν έχουν ούτε τρακτέρ ούτε ψήφο, ούτε στον ήλιο μοίρα!