Ο Κεντρώος Δρόμος Προς Την Ιθάκη Της Εθνικής Μας Ανάταξης

Το πολιτικό σκηνικό, χάρη στην κρίση και χάρη στην κατάρρευση του μεταπολιτευτικού συστήματος νομής της εξουσίας, αλλάζει ραγδαία και ριζικά. Για πρώτη φορά μια πολυκομματική κυβέρνηση ευρέως φάσματος αναλαμβάνει γενική εντολή (χωρίς να είναι ειδικού σκοπού) με δηλωμένη πρόθεση να εφαρμόσει μεταρρυθμιστική ατζέντα και να εξαντλήσει την τετραετία. Ωστόσο
ο λαϊκισμός εντός και (προπαντός) εκτός της κυβερνητικής παράταξης εξακολουθεί και απειλεί την ομαλή πορεία του τόπου και δεν έχει ηττηθεί ακόμη πολιτικά. Έχει όμως ηττηθεί ηθικά και ιστορικά, έχοντας αποδειχθεί ως η απώτερη αιτία των παρόντων δεινών.

Υπό την πίεση της κρίσης, το πολιτικό πρίσμα παραμένει στρεβλό και ανισοβαρές και τεταμένο προς τα άκρα. Μείζον ζητούμενο για την τελική πολιτική κατίσχυση της λογικής, του μέτρου και της ελπίδας ενάντια στη ρίζα του κακού, ενάντια στο λαϊκισμό, είναι η εξομάλυνση του πολιτικού βίου και η αποκατάσταση της ισορροπίας με όρους φυσιολογικούς, για την μετάβαση στη μετά την κρίση εποχή. Αναγκαία σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι γι’ αυτό η ενίσχυση του κέντρου έναντι των άκρων, είτε δεξιών, είτε αριστερών με αντιστροφή των σχετικών τάσεων. Είναι επιτακτικά επίκαιρη η ουσιαστική συζήτηση στην κοινωνία για φιλελεύθερες αξίες και προοδευτικές πολιτικές, για τη δημιουργία νέου (κι όχι την αναδιανομή ανύπαρκτου ή την τιμωρία υφιστάμενου) πλούτου και για προσέλκυση επενδύσεων.

Είναι τώρα αναγκαία η επανασύσταση του παραδοσιακού Φιλελεύθερου Κέντρου, της μεγάλης διαχρονικής παράταξης των ιστορικών θεμελιωτών της θεσμικής μας υπόστασης, με προεξάρχοντες τον Καποδίστρια, τον Κουμουνδούρο, τον Τρικούπη, το Βενιζέλο, τον Παπαναστασίου, τον Καραμανλή, το Σιμήτη, τη διαχρονική παράταξη όσων επαξίως ενέσκυψαν και αγωνίστηκαν από διαφορετική κάθε φορά σκοπιά, για τη σύσταση κράτους δικαίου, σύγχρονου, φιλελεύθερου, αναπτυξιακού, προοδευτικού, ευρωπαϊκού, εξωστρεφούς, για την αλλαγή παρωχημένων παραδοσιακών προνεωτερικών δομών και αναχρονιστικών αντιλήψεων, την παράταξη όσων με γνήσια φιλοπατρία αγωνίστηκαν αλληλοδιάδοχα για την θεσμική προάσπιση του ατόμου και τη θωράκιση της κοινωνίας, χωρίς να ενδίδουν στις αριστεροδεξιές ακρότητες ή στις ταξικές ή εθνικιστικές πλάνες, μένοντας μακριά από φανατισμούς και διαβρωτικές οξύτητες. 

Αυτή η μεγάλη ιστορική παράταξη δεν είναι η στενή παράταξη της κεντροαριστεράς (όπως κάποιοι επιχειρούν να εμφανίσουν, προκειμένου να δικαιολογήσουν μια νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ ή να εκμαιεύσουν την κληροδότηση του χώρου σε νέο κεντροαριστερό φορέα, πέραν της άκρας αριστεράς που έχει προς στιγμήν καταλάβει το πολιτικό κενό). Ούτε είναι η στενή κεντροδεξιά, όπως θα ήθελε να εμφανίζει η σημερινή Νέα Δημοκρατία. Η μεγάλη ιστορική παράταξη που οικοδόμησε τη σύγχρονη Ελλάδα με τις άνω ιστορικές καταβολές και φυσιογνωμίες είναι η παράταξη του Φιλελεύθερου Κέντρου άσχετα αν δεν είχε ποτέ επίσημα αυτό το όνομα (με εξαίρεση ίσως το κόμμα “Φιλελευθέρων” του Βενιζέλου).

Οι φιλελεύθερες, θεσμικές, κεντρώες, προοδευτικές πολιτικές ήταν το κοινό γνώρισμα όλων των μεγάλων ηγετών που προανέφερα, που ώθησαν τη χώρα μπροστά. Η εκ νέου συγκρότηση αυτού του Φιλελεύθερου Κέντρου είναι λοιπόν σήμερα πάλι αναγκαία. Πολύ περισσότερο που στην παρούσα συγκυρία, μείζον πρόβλημα εξακολουθεί να αποτελεί η αναξιοπιστία των σημερινών πρωταγωνιστών, οι οποίοι υπέπεσαν καθ’ υπερβολή στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν στο αμάρτημα του λαϊκισμού (που πάντα χαρακτηρίζει τα άκρα), άσχετα αν ένιοι εξ αυτών έχουν εσχάτως ως χαμαιλέοντες φαινομενικά ή υποκριτικά αποτάξει το λαϊκισμό, χωρίς όμως να έχουν ακόμη πειστικά αποβάλει την καχυποψία που η παρελθούσα στάση τους ακόμη γεννά. Ενώ είναι βραχυπρόθεσμα αναγκαίο να αποφευχθούν επικίνδυνοι τριγμοί στην πρόσφατα κατοχυρωθείσα, αλλά ακόμη επισφαλή, πολιτική μας σταθερότητα, και ενώ είναι αναγκαίο η παρούσα κυβέρνηση να εξαντλήσει την τετραετία, δεν μπορεί κανείς να μη σκέφτεται από τώρα για την επόμενη μέρα, για το τί ή το ποιός θα ακολουθήσει την παρούσα κυβέρνηση, ώστε να διασφαλισθεί η συνέχιση (ή η επαναχάραξη) της αναγκαίας σταθεροποιητικής ανορθωτικής πορείας, με έμφαση στην φορολογική δικαιοσύνη και στις αναπτυξιακές τομές.

Το μέλλον μεσοπρόθεσμα θα συνεχίσει να ανήκει στις κυβερνήσεις συνεργασίας, και κατά πάσα πιθανότητα η ΝΔ (στα σημερινά εκλογικά όρια) θα συνεχίσει να παίζει ένα σημαντικό ρόλο, ως υποψήφιος κυβερνητικός εταίρος. Όμως δίπλα της ή απέναντι της θα πρέπει επιτέλους να αναταχθεί ένα ισχυρό σύγχρονο άσπιλο Φιλελεύθερο Κέντρο, που να μπορέσει να τραβήξει τη χώρα μπροστά, όταν οι άλλοι (σημερινοί) κυβερνητικοί εταίροι παρουσιάσουν αναπόφευκτα σημεία κόπωσης. Πρέπει από τώρα ο λαός να δρομολογήσει τις διαδικασίες που οδηγούν στη δημιουργία αξιόπιστης κεντρώας εθνικής πολιτικής εφεδρείας, μακριά από τα άκρα, ικανής να παραλάβει τη σκυτάλη στο τέλος τούτης της τετραετίας, και να σηκώσει τη χώρα πάλι ψηλά με ευθύνη, ώστε να αποφευχθεί η άλλως προδιαγεγραμμένη άνοδος της άκρας αριστεράς στην εξουσία (με ή χωρίς το δεκανίκι της άκρας δεξιάς) την κρίσιμη ακριβώς στιγμή που η χώρα θα χρειάζεται συνέπεια και συνέχεια με ρεαλισμό, μάλλον παρά πισωγύρισμα στην ουτοπία.

Στη νέα τούτη εποχή, τον προθάλαμο της οποίας ήδη εισερχόμαστε, όπου ο πολίτης προσέρχεται σε ανάληψη των δικών του ευθυνών, ας γνωρίζουν όλοι οι νέοι φερέλπιδες της πολιτικής, πως πλέον μόνο η επαχθώς και επαξίως, μέρα την ημέρα, με κόπο και ιδρώτα, αποκτώμενη προσωπική αξιοπιστία εκάσου θα αποτελεί το μοναδικό έγκυρο μονοπάτι προς τη λαϊκή αναγνώριση, πολιτική ανάδειξη και ύστερη ιστορική καταξίωση, ενώ ο ψευτολαϊκισμός, οι θωπείες, οι γενικότητες, η οξύτητα και οι φτηνοί αφορισμοί ή λεονταρισμοί (που χρόνους μας ταλανίζουν) θα πρέπει να συνεπάγονται την άμεση και αμετάκλητη καταδίκη στα τάρταρα της πολιτικής ανυποληψίας των τοιουτοτρόπως πολιτευομένων.

Στη νέα εποχή που ξεκινά μέσα από τις στάχτες της παλιάς, ας γυρίσουμε οριστικά πολιτισμικά και ηθικά την πλάτη στη φαυλότητα, το νεποτισμό, την ευνοιοκρατία, τη βυζαντινή παρακμή των τελευταίων δεκαετιών, ή τα πάθη και την οξύτητα των τελευταίων ετών της κρίσης. Να χτίσουμε συθέμελα νέο κράτος με αρχαίες δωρικές αξίες, που παραμένουν σήμερα οι αξίες του αύριο, τις οποίες μέχρι χθες περιφρονούσαμε ως επαρμένοι νεόπλουτοι. Να ανοίξουμε νέους δρόμους, να ριχτούμε στη μεγάλη συναρπαστική περιπέτεια της δημιουργίας, αναδεικνύοντας την επιχειρηματικότητα και με αρχαίο διάπυρο ιωνικό φως να απεκδυθούμε τη μικρότητα του σήμερα, επανασυνδεόμενοι με το ιστορικό μας μεγαλείο, επαναφέροντας τον πολιτισμό και την κοσμιότητα στην πολιτική. Να αντικαταστήσουμε το φόβο με ορμή και ελπίδα, την ανασφάλεια με αυτοπεποίθηση και εγκαρτέρηση, την πάντων προς πάντες χυδαιότητα με αβρότητα και ευγένεια χωρίς όρους ή προαπαιτούμενα.

Το τοπίο ήδη αλλάζει, ακόμη κι αν οι πρωταγωνιστές αργούν να αλλάξουν. Δεν είναι τώρα ώρα για να υποκύψουμε στις υποχθόνιες Σειρήνες του αμαρτωλού χθες, όπου μας ωθούν με ύπουλο τρόπο οι παρακμιακοί εκπρόσωποι των άκρων, που υποδαυλίζουν την οξύτητα και το φανατισμό. Δεν είναι η ώρα της επιστροφής στο λαϊκισμό ή τον κρατισμό και τους περί αυτών πειρασμούς. Είναι η ώρα της πείσμωνος πρόσδεσης, σε μίμηση του πολυπράγμωνα Οδυσσέα, στο κεντρώο κατάρτι της πολιτικής μας ακεραιότητας και αξιοπιστίας, για να φέρουμε σε πέρας το μακρύ έργο της ανόρθωσης, για να πετύχουμε την ασφαλή διέλευση από τις Σειρήνες και τις Συμπληγάδες της κρίσης και του κακού μας εαυτού, ώστε με όχημα και πυξίδα την πολιτική ραχοκοκαλιά του εθνικού μας κορμού, το Φιλελεύθερο Κέντρο, να φτάσουμε, μετά πολλών κόπων και βασάνων στην πολυπόθητη Ιθάκη της εθνικής ανάταξης.