Τί Ευρώπη;

Η κρίση έφερε στην επιφάνεια δομικά προβλήματα της Ένωσης. Επιτακτικά διλήμματα έχουν τεθεί. Ήταν το ευρώ ζουρλομανδύας; Ήταν μοιραίος ο εκτροχιασμός των νοτίων προς όφελος των βορείων; Ήταν η νομισματική ένωση πρόωρη χωρίς προηγούμενη τραπεζική και δημοσιονομική ένωση; Χρειάζεται “περισσότερη Ευρώπη” και τί εννοούμε με αυτό τον όρο; Μήπως έχουν δίκιο οι ευρωσκεπτικιστές που ζητούν επαναπατρισμό εξουσιών από τις Βρυξέλλες, που θεν “λιγότερη Ευρώπη”, και τί εννοούν; Είναι δυνατή η επιστροφή στην “κοινή αγορά” χωρίς το πολιτικό εποικοδόμημα της “Ένωσης”; Ο διάλογος ενόψει εκλογών πρέπει να πάει σε βάθος και να γίνει συγκεκριμένος.

Ρεαλισμός και Συνειδητοποίηση για το Μεταναστευτικό

Οι τραγικές ιστορίες στη Λαμπεντούσα και το Φαρμακονήσι καταδεικνύουν μια αλήθεια πέρα από κάθε άλλη. Η απελπισία των χωρών προέλευσης αντιπαραβαλλόμενη στην ελπίδα της Ευρώπης της επαγγελίας δημιουργεί (ακριβώς όπως η διαφορά τάσης στη φυσική) ένα μεταναστευτικό ρεύμα η αναχαίτιση του οποίου είναι αδύνατη.

Και γιατί να μην καταργήσουμε το χρήμα; (και άλλες τρελές ιδέες)

Πώς θα μπορούσε να αλλάξει δραματικά προς το καλύτερο η καθημερινότητα χωρίς δημοσιονομικό κόστος (μια και δεν περισσεύουν λεφτά); Προφανώς αν διαφεύγαμε τους σύγχρονους δυνάστες μας τη φοροδιαφυγή, τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, την άδικη ή υπέρμετρη φορολόγηση. Υπάρχουν μαγικές, ανέξοδες λύσεις; Δυστυχώς όχι, αν εμμένουμε στην πεπατημένη και συνεχίζουμε να σκεπτόμαστε συμβατικά. Αλλ’ ίσως είναι δυνατή η φυγή προς τα εμπρός αν

Ιεροεξεταστές και ορθός λόγος

Η σπασμωδική κυβερνητική απόπειρα απονομιμοποίησης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μέσο τις υποτιθέμενες α-θρησκευτικές του πεποιθήσεις αποτελεί κάκιστο οιωνό. Επιβεβαιώνεται η θλιβερή ποιοτική μετεξέλιξη του ιστορικού κόμματος της πάλαι ποτέ “Φιλελεύθερης” “Νέας” “Δημοκρατίας” σε μια καρικατούρα κόμματος, σε ένα παρακμιακό, παλαιοσυντηρητικό, ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό μόρφωμα, που αντί

Στραβά Αρμενίζουμε ή Στραβός είναι ο Γιαλός;

Το πλήθος δημοσίων προσώπων που με ανησυχητική συχνότητα κατακρημνίζονται από τα ύψη των αξιωμάτων στο έρεβος της ηθικής απαξίωσης κάνουν κανέναν να αναρωτιέται εύλογα αν ήθος και εξουσία είναι έννοιες συμβατές ή αλληλοαναιρούμενες. Οι απερχόμενοι κάθε φορά κυβερνώντες έχοντας διαψεύσει κατά τρόπο περίπου προδιαγεγραμμένο και αναπόδραστο τις αρχικές προσδοκίες περί χρηστής διαχείρισης, αντικαθίστανται από άλλους δήθεν “άσπιλους” οι οποίοι, λες και απευθύνονται σε “παρθένο” περί το θέμα ακροατήριο, ξανατάζουν ανερυθρίαστα τις ίδιες περί καθάρσεως, σεμνότητος και ταπεινότητος υποκριτικές υποσχέσεις, που είχαν τάξει και οι προηγούμενοι αντιτείνοντας ως μόνο επισφαλές εχέγγυο το ότι ο μέχρι τούδε αποκλεισμός των από την εξουσία τους έχει προς ώρας προφυλάξει από το δέλεαρ της διαφθοράς.