Χθες Δίχως Αύριο (Νοσταλγία)

Γλυκιά Πατρίδα περίκαλη

Περίκλεια

Έκθαμβης ιστορίας

Μούσα θύγατερ Διός,

Χρόνους σκληρό-πικρό ποτήρι

Καταφρόνιας, μισεμού

Ανείπωτης άφατης σιωπής

Ασήκωτης άφωτης απουσίας σου

Κερνάς,

Θεράπουσα, φαρμάκι.

Από Οίκτο, αηδία ή αιδώ;

Ποιό κρίμ’ άδικο άδικα, δικαίως

Τιμωρείς;

Αδίκαστο πώς αδέκαστα

Δικάζεις;

Πώς ούτε μιας συγγνώμης ευκαιρία

Συγχωρείς;

Τί νυ οι τόσον ωδύσαο Θεά;

Ποιόν ύμνο παρ’, από τα Μέγαρα σου,

Ερμηνεύεις;

Φίλον ήτορ, άφιλο με

Πετάς.

Βίο ά-νοστο, βία, αβίωτο

Επιβάλλεις.

Απ’ την άκρη του χώρου

Πέρα από οίνοπες πόντους με

Κλεψύδρα, αιμοστάγδην,

Ρυτίδα τη ρυτίδα

Μέρα τη μέρα

Μακριά σου

Την απουσία σου ακατάδεκτα

Τις ώρες όρισες

Ως την άκρη του χρόνου χρόνους να

Μετρώ.

Το χθες αεί προσδοκώντας, με

Μνήμη ακατάλυτη

(Μόνη κληρονομιά, Κλέος αυτή Άφθιτο, φεύγει τη φιλοκτόνα

Μήνιν σου την ασπερχή)

Το αύριο για πάντα έχω ξεχάσει

Τοις άρρητοις ρήμασι πειθόμενός σοι.

Απαρηγόρητος, αξομολόγητος, αμετανόητος,

Νόστου απίθανου απύθμενο άλγος

Το κέρασμα σου

Το δύσπεπτο απέλπιδο ασκελές της μήποτ’

Αντάμωσής σου

Επ’ αλλοθρόους στα ξένα εγώ,

Αέκητι θεών, πλην της σης βούλησης υπήκοος,

Μεταλαμβάνω.

Γλυκιά Πατρίδα περίκαλη

Περίκλεια,

Πάντα (οίον ώσπου συ μ’ ορίζεις),

Δικός σου

Ξένος