This was just another room in another care home that had to be emptied hastily and on short notice of the few personal effects of the departed occupant who had ceased to have any need of them since the early hours, and who had exchanged, also hastily, this temporary dwelling for that other more permanent one.
Like most people of my generation I thought I knew how to walk (even though I hardly ever bothered to) until I actually (very recently) learned how. I became what you might say a born-again walker or a peripatitis of some conviction. It started earlier in the year as an attempt at moderate exercise. It gradually grew into a good healthy daily habit as I traversed the streets of my beautiful sea-side West Sussex town in the south of England, in late winter and early spring, admiring the well-kept famous English gardens or gazing at the distant horizon beyond the ocean. It finally turned into an inspiration during my visit over the Easter period in my hometown of Heraklion in Crete.
Η πάγια εθνική θέση επικοινωνεί προσήλωση στο διεθνές δίκαιο και αποστροφή προς παίγνια ισχύος. Όμως το δίλημμα είναι παραπλανητικό. Η επίκληση διεθνούς δικαίου είναι και αυτή μια συνάρτηση ισχύος. Η ισχύς, ως έννοια πολυεπίπεδη, περιλαμβάνει πολλές άλλες πτυχές, όπως διπλωματική, οικονομική, δημογραφική, γεωπολιτική, στρατιωτική. Το πραγματικό ζητούμενο, είναι πώς μεγιστοποιεί κανείς όλες τις εκφάνσεις ισχύος της χώρας μας, ώστε ως σύνολο να εγγυάται αποτροπή της όποιας επιβουλής.
Το διακύβευμα μέγιστο: η επιβίωση του είδους μας. Ο στόχος ξεκάθαρος: συγκράτηση της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας μέχρι 1,5 βαθμό Κελσίου, κατ’ εφαρμογή της συμφωνίας του Παρισιού του 2015. Η συνάντηση στη Γλασκώβη εντυπωσιακή: έως 30.000 αντιπρόσωποι από 197 χώρες. Το αποτέλεσμα αμφιλεγόμενο: οι μέχρι τούδε δεσμεύσεις σαφώς δεν αρκούν για να πετύχουμε τον κεντρικό στόχο (είναι ικανές, αν εφαρμοστούν, να συγκρατήσουν την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας μόλις στους 2,4 βαθμούς Κελσίου, όμως υπάρχει συμφωνία για επίταση των δεσμεύσεων στο εγγύς μέλλον).
Επηρεασμένος από τον υπεράνθρωπο του Νίτσε, λέει ο Καζαντζάκης στην εισαγωγή του Καπετάν Μιχάλη, πως “ό,τι κι αν κάμεις, ό,τι κι αν γίνεις εσύ έχεις ακέραιη την ευθύνη, όχι οι άλλοι γύρω σου”. Έχουμε απόλυτη ελευθερία για τις πράξεις και παραλείψεις μας, και απόλυτη συνακόλουθη ευθύνη. Πρόκοψα στη ζωή, μπράβο μου. Απέτυχα, ντροπή μου. Κανενός δεν χρωστώ, κανείς δε μου φταίει. Εγώ αποφάσισα, εγώ έπραξα το καθετί. Δική μου η ευθύνη, ο έπαινος, ή ο ψόγος.
