Η ορθολογική θεμελίωση της ηθικής, ως
ανθρώπινης υποκειμενικής σύμβασης, που υπόκειται σε χωροχρονική μεταβολή και
βελτίωση μέσα από την αέναη κοινωνική τριβή και διαπραγμάτευση και όχι ως
απόλυτης, αναλοίωτης, αντικειμενικής, θεόπνευστης αλήθειας, και άρα η απόρριψη
της μεταφυσικής θεμελίωσης της ηθικής (που πρότεινα σε πρόσφατο κείμενο[2]),
αφήνει αναπάντητο το εύλογο ερώτημα, περί την ανθρώπινη φύση. Αν ο άνθρωπος
είναι (όπως εικάζουν οι θεϊστές) διφυής, ύλη και πνεύμα, σώμα και ψυχή, κι αν η
ψυχή είναι αθάνατη κατά το κοινώς νομιζόμενο, τότε πώς μπορεί ένας θεϊστής να
αποφύγει τη μεταφυσική θεμελίωση της ηθικής του, χωρίς να προδίδει τη φύση του
ή χωρίς να διακινδυνεύει τη σωτηρία της ψυχής του – πώς άρα μπορεί ένας θεϊστής
να πεισθεί να ακολουθήσει τον προτεινόμενο δρόμο του ορθολογισμού;
