Το μη χείρον (στην πολιτική δεν είναι πάντα) βέλτιστο

Λένε “το τέλειο είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του καλού”, ή πως “πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού”, ή ακόμη πως “το μη χείρον (είναι) βέλτιστο”. Σοφές καταρχήν ρήσεις, που υπογραμμίζουν πόσο αναγκαίοι είναι στη ζωή οι συμβιβασμοί, πόσο δε μάλλον στην πολιτική, οι οποίες ρήσεις όμως αμφιβάλλω αν στην παρούσα συγκυρία αρκούν για να προσφέρουν ένα πειστικό αφήγημα εξόδου από την κρίση.

Η αριστερά που ήταν ο μεγάλος θριαμβευτής των προηγούμενων εκλογών, έχοντας εισπράξει την ψήφο τιμωρίας, οδεύει ήδη μεταξεταστέα προς το Βατερλώ των επόμενων, έχοντας χαρίσει την ψήφο ανασφάλειας στους αντιπάλους της. Την ξεμυάλισε η έπαρση και αλαζονία των φουσκωμένων ποσοστών, την κυρίευσε υψοφοβία και προπάντως ευθυνοφοβία. Με λειψά φτερά έβαλε ρότα ίσια προς τον ήλιο, και το κερί ήδη έχει αρχίσει και λιώνει. Απέφυγε την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών όπως ο διάβολος το λιβάνι, οδηγώντας τη χώρα εκ νέου σε εκλογές. Υπό τον ίλιγγο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος έμεινε μεταξεταστέα - αμέλησε να διαβάσει το μήνυμα των εκλογών. Και το μήνυμα ήταν σαφές:

Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θέλουν να μείνουν στην Ευρώπη και στο Ευρώ και είναι έτοιμοι να επωμισθούν τις ευθύνες που η αριστερά απεμπόλησε, και να υποστούν θυσίες, όσες απαιτούνται για τη διαφύλαξη των εθνικών κεκτημένων, ως ελάσσονος εγγύησης για μια μελλοντική επανεκκίνηση. Η προσέλκυση των προβολέων της δημοσιότητας στο μεσοδιάστημα από τις προηγούμενες εκλογές ανέδειξε την κενολογία και τις εσωτερικές αντιφάσεις, αποκάλυψε τη μεγάλη γύμνια πίσω από τα μεγάλα λόγια, με τα οποία οι ανεύθυνοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι του χυδαιότερου λαϊκισμού που έχει αντικρύσει ο τόπος τις τελευταίες δεκαετίες έδωσαν το σύνθημα για στροφή όπισθεν ολοταχώς καταδεικνύοντας σε όλους πως η ξεμυαλισμένη, μαξιμαλιστική, ανεύθυνη ψευδο-αριστερά της λαϊκίστικης σπέκουλας αποτελεί ουσιώδη και παρούσα απειλή έναντι της θεμελιώδους εθνικής στρατηγικής για παραμονή στην Ευρώπη.

Έτσι ο ψευδοαριστερός λαοπλάνος ηγετίσκος (που είδε τον εαυτό του με απίστευτη οίηση - σε σημείο γελοιότητας - ως μετενσάρκωση του Τσε) πέτυχε με την ανόητη μικρομεγαλίστικη ρητορία του και προφανή ολική άγνοια της διεθνούς πραγματικότητας να οδηγήσει σε νέα πόλωση και χάρισε στον άλλο λαοπλάνο της αντίπερα πολυκατοικίας την φτηνή όσο και ανέλπιστη εξ αντιδιαστολής αναβάπτιση ως υπεύθυνου τάχα εγγυητή της σταθερότητας και της ευρωπαϊκής μας στρατηγικής. Και έρχεται τώρα, με ευθύνη και σφραγίδα της αριστεράς, ο πρωθιερέας του γαλάζιου λαϊκισμού, ο υπονομευτής της εθνικής προσπάθειας της προηγούμενης διετίας που αρνήθηκε κυβέρνηση συνεργασίας το καλοκαίρι του ‘11, ο αντιμνημονιακός φιλομνημονιακός, ο αντιπολιτευόμενος συμπολιτευόμενος, ο διαρκώς επισπεύδων εκλογές με εκβιαστικά διλήμματα, ο οπορτουνιστής που πάει όπου φυσά ο άνεμος, που έφερε στις τελευταίες εκλογές τη μεγάλη κυβερνητική παράταξη στα μέτρα του προσφιλούς του μικρομάγαζου διαμαρτυρίας, να εμφανίζεται με οβιδιακή μεταμόρφωση και με στήριξη από νεόκοπους πλην αβέβαιους συμμάχους  εντός και εκτός συνόρων (από κείνους τους συμμάχους που γεννά η ανάγκη κι όχι βεβαίως η προς αυτόν εκτίμηση) και αυτοπροβάλλεται χωρίς αιδώ ως ο νέος τάχα υπεύθυνος εθνοσωτήρας.

Όμως ακόμη και οι προπαγανδιστές της Συγγρού κατανοούν πως τέτοιες οβιδιακές μεταμορφώσεις δεν πείθουν κανέναν, και έτσι δεν ελπίζουν κι ούτε κάνουν τον κόπο να επιδιώξουν να εμπνεύσουν το λαό με όραμα και πίστη, αλλά αρκούνται να θέτουν διλήμματα εκβιαστικά αλλά αλίμονο υπαρκτά. Και πιστεύουν βάσιμα πως με τον ωμό αυτό εκβιασμό χάρη στην ανασφάλεια και το φόβο που εμπνέει ο Χουντίνι της αντίπερα κόκκινης μαγικής αυλής, ο λαός θα κάμει την ανάγκη φιλοτιμία, θα σφίξει τα δόντια, θα κλείσει τη μύτη και με βαριά καρδιά θα δώσει την ψήφο του πάλι σε κείνους που είχε ορκιστεί ποτέ να μην ξανασταυρώσει.

Ο λαός που διστακτικά με ξυνισμένα μούτρα προσέρχεται με πειθαναγκασμούς στην ΝΔ για να αποσοβήσει τον αντίπερα κίνδυνο, επανέρχεται στο ξεφτισμένο γαλάζιο μαντρί ταπεινωμένος, με το κεφάλι σκυφτό, στανικώς, χωρίς όραμα και ορμή, χωρίς πίστη και πάθος, με ανεκπλήρωτη τη δίψα για τιμωρία και των γαλάζιων ενόχων, ανεχόμενος μάλλον παρά εμπνεόμενος, έχοντας συμβιβαστεί απλά και μόνο επειδή οι γαλάζιοι ένοχοι κρίνονται λιγότερο επικίνδυνοι από τους κόκκινους και επειδή δεν διακρίνεται άλλη εναλλακτική, δεδομένου του εκλογικού νόμου, και τούτο διότι ήδη πριν τις προηγούμενες εκλογές το φιλελεύθερο κέντρο (ΔΗΣΥ, ΔΡΑΣΗ, ΔΗΞΑ) αυτοακυρώθηκε εν μέσω αδιέξοδων προσωπικών στρατηγικών, όρων και προϋποθέσεων, με αποτέλεσμα να έχουν ναυαγήσει τα σχέδια για δημιουργία νέου κόμματος εξουσίας του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού κέντρου με ευθύνη των μεταρρυθμιστών που δεν τόλμησαν και που φάνηκαν λίγοι έναντι των περιστάσεων. Ο λαός στερήθηκε τη γνήσια εναλλακτική λύση ελπίδας. Οι εκπρόσωποι του του στέρησαν το δικαίωμα στην ελπίδα και τον άφησαν μόνο και έρημο να πορεύεται με αποκλειστικό οδηγό το φόβο και την ανασφάλεια. Ο φόβος για τον κόκκινο λύκο σπρώχνει τα δυστυχή πρόβατα πίσω στην απεχθή γαλάζια στάνη.

Ο λαός έτσι με την ψήφο ανασφάλειας των προσεχών εκλογών υποτάσσεται στη λογική της ρήσης, “το μη χείρον, βέλτιστο”. Όμως ως πότε ως λαός θα πορευόμαστε με οδηγό το μη χείρον; Πότε θα αναζητήσουμε και θα αναδείξουμε επιτέλους το αληθινά βέλτιστο; Ως πότε θα αναβάλλουμε τις τομές, θα μεταθέτουμε τις μεταρρυθμίσεις, θα ακυρώνουμε το όνειρο; Ως πότε θα πηγαίνουμε από συμβιβασμό σε συμβιβασμό, και πότε θα ακούσουμε τη συνείδηση μας που διψά για αρχές, για ήθος, για εθνική ανάταξη χωρίς άλλους συμβιβασμούς, με νέες δυνάμεις, με μέτρο, λογική, ειλικρίνεια, σταθερότητα, ορθοφροσύνη;

Είναι τόσες και τέτοιες οι φιλελεύθερες προοδευτικές ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται να γίνουν στη χώρα την προσεχή δεκαετία, και τόση η στοχοπροσύλωση, η επιμονή και η υπομονή, η ομόνοια και εγκαρτέρηση που οι περιστάσεις απαιτούν, ώστε το όποιο εγχείρημα μπορεί να πετύχει μονάχα με μια γνήσια ευρεία μεταρρυθμιστική λαϊκή εντολή κινηματικών διαστάσεων που θα περιβάλει με γνήσιο όραμα και ελπίδα, με αυθεντική στόχευση και ενθουσιώδη υποστήριξη ένα νέο πολιτικό φορέα υπό νέα οραματική, υπεύθυνη και αξιόπιστη ηγεσία, η οποία ηγεσία θα είναι σε θέση να κάμει μια βαθειά τομή με το παρελθόν, ώστε να εμπνεύσει μια νικηφόρα έφοδο προς το μέλλον εγείροντας τείχος απροσπέλαστο απέναντι στο λαϊκισμό. Τουναντίον, νέοι κάλπικοι συμβιβασμοί με την τέχνη του εφικτού, με συγκυριακές ή ανίερες συμμαχίες των άκρων, με ανακύκλωση φθαρμένων φορέων και προσώπων που υπήρξαν θεράποντες και πρωθιερείς του λαϊκισμού, που είναι γι’ αυτό οριστικά αφερέγγυοι και ανίκανοι να συνεγείρουν και να εμπνεύσουν ως σημαιοφόροι της υπευθυνότητας, τελικά απλώς θα οδηγήσουν όχι σε εθνική ανάταξη αλλά σε παρέλκυση της φθοράς και της ήττας. Και τότε βεβαίως θα διαπιστώσουν όσοι ξεγελούν πρόσκαιρα και πάλι τη συνείδηση τους σήμερα στο όνομα του δήθεν ρεαλισμού, πως καμιά φορά στην πολιτική το μη χείρον δεν είναι βέλτιστο αλλά χείριστο!