Να Γίνουμε Χώρα Αλήθειας

Η 14^η Ιουλίου πρέπει στο εξής να εορτάζεται και στην Ελλάδα (ομού με τη Γαλλία) ως εθνική επέτειος, ως η εθνολυτρωτική ημέρα που τα ψέματα τελείωσαν. Αλλά ο θάνατος του ψεύδους απλώς ανοίγει το δρόμο στην (αλλά δεν εγγυάται την) γέννηση της αλήθειας. Είναι όμως μια καλή αρχή.

Για να κατακτήσουμε την αλήθεια, πρέπει να θυμηθούμε την ετυμολογική σημασία της λέξης, η οποία είναι σύνθετη με το στερητικό “α” και το ρήμα “λανθάνω” (= διαφεύγω της προσοχής, κρύβομαι) από όπου και η λήθη. Κυριολεκτικά λοιπόν η αλήθεια προϋποθέτει δύο στοιχεία: την αποκάλυψη και τη θύμιση. Ουδέν κρυπτόν, ουδέν λησμονητέον.

Η Ελλάς έφτασε στο χείλος της καταστροφής καθώς διολίσθησε στο μέγα ψέμα της “διαπραγμάτευσης”. Οι ψεύτες παλιοί και νέοι έχουν ονοματεπώνυμο. Οι καταστροφείς έχουν ευθύνες ιστορικές και προσωπικές. Η ύστατη διάσωση (αν υποτεθεί ότι περί αυτού πρόκειται) από μια καταστροφή δικής τους έμπνευσης δεν αναιρεί την εγκληματική ευθύνη της διακινδύνευσης, ούτε αίρει το δυσβάσταχτο κόστος της οικονομικής καταστροφής και της διεθνούς απομόνωσης και γελοιοποίησης.

Πήγαμε σε οικονομικούς όρους 4 χρόνια πίσω, σε διπλωματικούς 4 δεκαετίες. Χάθηκαν πολλά δισεκατομμύρια από την οικονομία. Στις πλάτες ενός δύσμοιρου λαού που με μύριες όσες θυσίες πέτυχε την τελευταία 5ετία μια τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή, διεπράχθηκε ένα οικονομικό έγκλημα, προκειμένου κάποιοι ολετήρες να κατακτήσουν με δόλια τερατώδη ψέματα την εξουσία και εν συνεχεία να διασώσουν τα προσχήματα, προφασιζόμενοι ότι δήθεν διαπραγματεύονται, διακινδυνεύοντας αφελώς, ή μεθοδεύοντας δολίως την ευρωέξοδο, εξωθώντας τα πράγματα στα άκρα, δεκαπλασιάζοντας το κόστος της όποιας συμφωνίας.

Έκαναν πολιτικές καριέρες στα μεγάλα ψέματα: στο ψέμα ότι λεφτά υπάρχουν, ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση, κι όχι το αντίθετο. Στο ψέμα ότι το διακύβευμα αφορά την εξωτερική διαπραγμάτευση κι όχι την εσωτερική μεταρρύθμιση. Στο ψέμα της αντιμνημονιακής ρητορίας και αντίστασης. Στο ψέμα ότι υπάρχει ο άλλος τρόπος, χωρίς πόνο, χωρίς λιτότητα. Στο ψέμα ότι οι κακοί ξένοι μας επιβουλεύονται, ή ότι μας επιβάλλουν τις σκληρές περιοριστικές πολιτικές, ενώ οι δικοί μας φιλολαϊκοί πολιτικοί θα επέλεγαν επεκτατικές πολιτικές, αυξήσεων και προσλήψεων, ενώ η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν κανένα τέτοιο περιθώριο, αφού δεν έχουν μέσο προς χρηματοδότηση της ουτοπίας που τόσο ανέξοδα πουλούν στις πλατείες και ανασκευάζουν στις συνόδους. Στο ψέμα ότι για την κρίση οφείλονται οι δομικές αδυναμίες του ευρώ κι όχι η ανευθυνότητα των Ελλήνων πολιτικών της προηγούμενης δεκαετίας. Στο ψέμα ότι για όλα τα κακά στην Ελλάδα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, ενώ στην πραγματικότητα ουδέποτε στη χώρα μας (ακόμη και σήμερα) εφαρμόστηκαν φιλελεύθερες φιλοεπενδυτικές πολιτικές, κι ενώ η αλήθεια είναι πως για την κρίση φταίει το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή ο κρατισμός, και η απώτερη αιτία αυτού, ο λαϊκισμός.

Πνίγηκε η χώρα στα ψέματα. Και κάθε προηγούμενο ψέμα ακολουθούσε κάποιο μεγαλύτερο και εκθαμβωτικότερο επόμενο. Κι ο πλανημένος λαός, χωρίς κρίση, χωρίς εφόδια, χωρίς αντιστάσεις, αγόραζε ψέμα όσο όσο. Το πιο μεγάλο, το πιο θελκτικό.

Θαύμασαν τώρα κάποιοι που ο τελευταίος κωμικός και τραγικός αρχιερέας του συνειδητού και στοχευμένου ψεύδους, που θα έσχιζε τα μνημόνια και θα έπαιζε τα νταούλια, έκανε τη μεγάλη στροφή, και με τρόπο ταπεινωτικό επέλεξε να αποφύγει την απόλυτη καταστροφή της άτακτης χρεοκοπίας, και δηλώνουν πρόθυμοι να λησμονήσουν, ή και να συγχωρήσουν τα ψέματα και τους ψεύετες, ώστε να στηρίξουν τη νέα πορεία. Νομίζουν ότι το εθνικό καθήκον σε τούτη τη φάση επιβάλει συναίνεση προκειμένου με την έμπρακτη στήριξη στον πρωθυπουργό της κυβίστισης να περάσουμε όλοι μαζί τον κάβο ώστε να περάσει η συμφωνία από τη βουλή. Και αποδέχονται το ενδεχόμενο της πολιτικής σωτηρίας του μεγαλύτερου λαοπλάνου των τελευταίων χρόνων. Κάποιοι δε ελπίζουν ότι αυτός θα φθαρεί στην πορεία εφαρμογής των επαχθών νέων μέτρων, και οι της αντιπολίτευσης φοβούνται τις εκλογές σε τούτη τη φάση.

Όμως το εθνικό καθήκον επιβάλλει επιτέλους ως κοινωνία να δείξουμε εδώ και τώρα και πάντα μηδενική ανοχή στο πολιτικό ψέμα. Η πηγή της κακοδαιμονίας μας είναι αυτό το ψέμα, είναι ο πολιτικάντικος μαυρογυαλουρισμός. Αν η χώρα πρόκειται από τούτη την τραγική εμπειρία να κερδίσει κάτι, αυτό το κάτι θα είναι μία εθνική στροφή προς την αλήθεια και την υπευθυνότητα. Η ανοχή στους ψεύτες δεν συνιστά εθνικά υπεύθυνη στάση. Συνιστά παράταση της νοσηρότητας. Η ανοχή στους (ανανήψαντες έστω) ψεύτες οδηγεί στη δικαίωση και διαιώνιση του ψεύδους, ενώ η εθνική ανάταξη προϋποθέτει την βίαιη πάταξη και ολοκληρωτική ήττα του ψεύδους.

Ας βροντοφωνάξουμε: Όχι πια. Οι ψεύτες να παν σπίτι τους, παρασηροφορημένοι με την ες αεί περιφρόνηση που προσήκει στο άνανδρο της πολιτικής τους μεθόδου, στο ποταπό της εξαπάτησης του λαού, στο εγκληματικό μέγεθος της ζημιάς που έχουν προξενήσει. Δε θέλουμε και δε δεχόμαστε τη συγγνώμη τους. Δεν ξεχνούμε και δε συγχωρούμε το ψέμα τους. Δεν μας αρκεί η βέβαιη γνώση της καταδίκης που θα λάβουν όλοι ετούτοι οι λαοπλάνοι από τον ιστορικό του μέλλοντος, αλλά επισπεύδουμε τον ιστορικό χρόνο και τους στέλνουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας σήμερα, γιατί το αύριο ανήκει στην αλήθεια και τους ταπεινούς αλλά ηρωικούς υπηρέτες αυτής. Μέχρις εδώ. Να γίνουμε σήμερα χώρα αλήθειας αν θέμε αύριο να γίνουμε χώρα προόδου.