Η Επονείδιστη Εφεκτικότητα

Βρισκόμαστε στη χειρότερη κρίση της νεώτερης ιστορίας μας ενδεείς Ηγεσίας και μάλιστα εξ αιτίας της ένδειας αυτής. “Ηγεσία” ως αφηρημένο ουσιαστικό (με “Η” κεφαλαίο) που αφορά στην πράξη μάλλον, παρά στους πράτοντες, συνιστά η τόλμη, η πρωτοβουλία, το ισχυρό βουλητικό, η Θεμιστόκλεια διορατικότητα, η Αλεξανδρινή ορμή, η Οδύσσεια στρατηγικότητα, ο Αχίλειος ηρωισμός, η Αριστείδιος δικαιοσύνη, η Λεωνίδιος αυταπάρνηση, η Σολώνια πολιτικότητα, η Δημοσθένεια ρητορία, η Περίκλειος αίγλη και πειθώς, η Καποδίστρια διπλωματικότητα, η Βενιζέλεια λεβεντιά, με δυο λόγια η ικανότητα και το πάθος να γράφει κανείς αυτοδύναμα και με τη δική του σθεναρή υπογραφή ιστορία δια του ηγείν μάλλον παρά του ηγείσθαι ή του άγεσθαι, προπαντός με αποφασιστικότητα και βεβαίως πάντα με σύνεση, που όμως ποτέ δεν γίνεται άλλοθι ατολμίας.

Φευ, αντί αυτής της χρειώδους Ηγεσίας, έχουμε και υφιστάμεθα σήμερα την επονείδιστη εφεκτικότητα των πολιτικών μας που υποδύονται τους ηγέτες, ενώ δεν είναι από στόφα ηγέτη. Δεν είναι μόνο το περίφημο πολιτικό κόστος που καθηλώνει τους ηγέτες μας, που τους κόβει τα ποδάρια και την ορμή. Είναι, ως φαίνεται μια γνήσια τάση συντηρητισμού, ακραίου και αφόρητα ιδιοτελούς συντηρητισμού, που συνοψίζεται στο “βλέποντας και κάνοντας”. “Άσε καλύτερα”! “Γιατί να πάρουμε τώρα την όποια πρωτοβουλία”; “Κάτσε να δούμε τί θα κάνουν ή άλλοι”! “Άσε μη σηκώνουμε κεφάλι μέσα στην κρίση”. “Άσε να αφήσουμε τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά”. “Ας περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες”. “Ας αποφύγουμε την κακοτοπιά των δύσκολων αλλαγών ή επιλογών”.

Αυτή η επονείδιστη εφεκτικότητα μας οδηγεί και πάλι. Οδηγούσε τον Σιμήτη όταν συμβιβάστηκε με την ήττα Γιαννίτση στην προσπάθεια της αναγκαίας μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού. Οδηγούσε τον διάδοχο του στην σεμνή και ταπεινή αποτυχία της ήπιας προσαρμογής (μέσα από όργιο προσλήψεων και αέναη μετάθεση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων). Οδηγούσε τον διάδοχο εκείνου με το έτερο καθεστωτικό επώνυμο, να παραδέρνει για έξι μήνες μέχρι να δεχτεί ότι λεφτά τελικά δεν υπήρχαν και να καταπιεί τα ψέματα που τον είχαν φέρει στην εξουσία, και που τελικά τον γκρέμισαν απ’ αυτή. Η ίδια εφεκτικότητα οδήγησε τους ηγέτες του φιλελεύθερου κέντρου στην εγκληματική αποτυχία συνεννόησης στις κρίσιμες πρώτες εκλογές του Μαϊου του 2012. Η ίδια καταραμένη εφεκτικότητα έφερε τα παλιά κόμματα της ήττας και της παρακμής στην εξουσία τον Ιούνιο του ’12 χωρίς όραμα και χωρίς ορμή. Η ίδια εφεκτικότητα οδήγησε στην χαλάρωση του κυβερνητικού έργου μετά την ήττα των ευρωεκλογών του 2014, και στον καταστροφικό ανασχηματισμό και την τελική ήττα.

Η ίδια επονείδιστη εφεκτικότητα ακύρωσε τη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων στο θέμα της προεδρικής εκλογής, και στην κατίσχυση των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων του ψεύδους και της αντιμεταρρύθμισης στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.

Όμως αυτό που βιώνουμε σήμερα υπερβαίνει κάθε προηγούμενο. Με βεβαιωμένη την αποτυχία της διαπραγμάτευσης, με αποδεδειγμένη την απίστευτη καταστροφή που επέφερε μέσα σε 6 μήνες η “πρώτη φορά αριστερά” στην οικονομία και τη διεθνή και εσωτερική θέση της χώρας, με συνταρακτικές αποκαλύψεις αναφορικά με την ερήμην του Ελληνικού λαού συνωμοσία της δραχμής, με δεδομένο ότι κρινόμενη από τον καταστροφικό απολογισμό της δεν υπήρξε χειρότερη κυβέρνηση ή χειρότερος πρωθυπουργός στην νεώτερη ιστορία της Ελλάδος, τί έχουμε απέναντι σε αυτά τα δεδομένα από την αντιπολίτευση;

Μα τί άλλο; Έχουμε πάλι και ξανά και καθ’ υπερβολήν αυτή την ίδια επονείδιστη εφεκτικότητα, που αγγίζει και υπερβαίνει τα όρια της πολιτικής ατολμίας και δειλίας. Είναι πρωτοφανές ότι για πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία μας η αντιπολίτευση, προκειμένου να μη σπάσει τα αυγά της δικής της ακινησίας, διατηρεί κατά τρόπο πραξικοπηματικό έναν πρωθυπουργό στην εξουσία, ο οποίος έχει προφανώς χάσει τη δεδηλωμένη και έχει στερηθεί τη στήριξη της δικής του κοινοβουλευτικής ομάδας. Έχουμε έναν πρωθυπουργό ανδρείκελο, διασωληνομένο στην εντατική της αντιπολιτευτικής εφεκτικότητας.

Αντί να ζητηθεί πάραυτα η παραίτηση του και η πολιτική καταδίκη του, υπό το βάρος της καταθλιπτικής ιστορικής (αν όχι ποινικής) ευθύνης του για τα συντρίμια και την καταστροφή, επιβλήθηκε η παρά φύση διάσωση του, στο όνομα δήθεν της εθνικής ενότητας. Μα νοείται εθνική ενότητα υπό το ένοχο λάβαρο του ψεύδους; Νοείται συναίνεση για την τεχνητή επιμήκυνση του βίου μιας βουλής η οποία αναδείχθηκε στη βάση αθλίων προεκλογικών ψευδών, που κατέρρευσαν μετεκλογικά συμπαρασύροντας την χώρα ολόκληρη;

Όμως η εφεκτικότητα πάλι μας οδηγεί! Πίσω από τη δήθεν υπευθυνότητα της αντιπολίτευσης κρύβεται η πολιτική δειλία και το απαράσκευο για την επόμενη επείγουσα και αναγκαία πολιτική αντιπαράθεση. Δολίως οι της αντιπολιτεύσεως μηχανορραφούν την αναβολή της επανόδου τους στην εξουσία. Νομίζουν πως βρήκαν το κορόϊδο, ετούτον τον άπειρο πρωθυπουργό, και ελπίζουν να τον δουν να χορεύει στο ταψί. “Ας βγάλει τούτος τα φίδια από την τρύπα”. “Ας κάψει αυτός τα χέρια του στην τροϊκανή φωτιά των νέων μνημονίων”! Κι έτσι η αντιπολίτευση με όλη την δήθεν υπεύθυνη στάση της, απλώς αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει, αφού ναι μεν αναλαμβάνει την ιστορική ευθύνη της υπερψήφισης της νέας συμφωνίας, χωρίς όμως να θέτει τον ηθικά και πολιτικά αναγκαίο όρο της παραίτησης του πρωθυπουργού. Την κυβερνά πάντα η ίδια επονείδιστη εφεκτικότητα. Η ατολμία.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που φέρουν τις ιστορικές ευθύνες της υπερχρέωσης των προηγούμενων δεκαετιών και της κακοδιαχείρισης που μας οδήγησαν στην κρίση, σέρνονται στον ιστορικό χρόνο, αναζητώντας παράταση πάνω στην παράταση ενός βίου του οποίου ήδη έχουν υπερβεί τα ηθικά και ιστορικά όρια. Τα κόμματα της ήττας και της παρακμής, που θεμελίωσαν το πελατειακό κράτος και τον κρατισμό και μας έφεραν εδώ, δεν μπορούν να πείσουν ότι θα μας βγάλουν από την κρίση, πολύ δε περισσότερο ότι θα μας οδηγήσουν στην εθνική ανάταση στον 21^ο αιώνα, εφαρμόζοντας τις αναγκαίες φιλελεύθερες πολιτικές που έχει ανάγκη ο τόπος, πολύ περισσότερο όταν μετά τις ευρωεκλογές έδειξαν ότι το μείζον κριτήριο εξακολουθεί να είναι το πολιτικό κόστος και όχι το εθνικό συμφέρον. Αρνούνται το ένα, το τελευταίο ιστορικό τους καθήκον της αυτοκριτικής και αυτοδιάλυσης.

Το ότι τα παρακμιακά κόμματα της παρούσης συγκυβέρνησης των πολιτικών άκρων κατόρθωσαν να υπερβούν τον ζημιογόνο απολογισμό των προκατόχων τους στην εξουσία σε μόλις έξι μήνες (έχοντας κάνει μεγαλύτερη ζημιά σ’ αυτούς τους έξι μήνες από ότι όλοι οι προκάτοχοι τους μαζί τα προηγούμενα σαράντα χρόνια), δεν μπορεί βεβαίως να αποτελεί δικαίωση για τις παρελθούσες αστοχίες, κι ούτε η παρούσα εθνομειωτική διακυβέρνηση συγχωρείται να χρησιμέψει ως κολυμβύθρα του Σιλωάμ για τους πρώτερους υπαίτιους.

Στον αντίποδα, οι διάσπαρτες μεταρρυθμιστικές, φιλο-ευρωπαϊκές, φιλελεύθερες δυνάμεις του πολιτικού κέντρου, οι τελευταίες κατ’ ουσίαν εθνικές εφεδρείες, ομοίως ακέφαλες ή πολυκέφαλες τηρούν στάση εφεκτική, είτε όσες ευρίσκονται εντός των παλαιών κομμάτων, είτε εντός νέων (αλλά πλημμελώς σχηματισθένων) κομμάτων. Αδυνατούν να έλθουν σε συνεννόηση. Να κάμουν την υπέρβαση του έκαστος από το μικρό βολικό του μικρομάγαζο και να ξεβολευτούν όλοι για να φτιάξουν κάτι νέο μεγάλο και αξιόπιστο όλοι μαζί. Να χαράξουν νέα, εθνοσωτήρια πορεία, συνειδητοποιώντας όσα πλείστα και μέγιστα και επιτακτικά τους ενώνουν έναντι όσων ελάχιστων τους χωρίζουν. Να δώσουν προοπτική, προσδιορίζοντας και στηρίζοντας όλες τις γενναίες αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έχει επείγουσα ανάγκη ο τόπος, με λαϊκή στήριξη, με το λαό, και όχι ερήμην του λαού, με τη δύναμη της αλήθειας και του ορθού λόγου, και όχι με ψέματα και δραματοποιήσεις. Αφήνουν τις εξελίξεις σε αλλότρια χέρια. Αφήνουν και αφήνονται, και έτσι καθιστούν εαυτούς ιστορικά αδιάφορους και πολιτικά ασήμαντους, τους οποίους ο λαός θα χλευάσει και θα προσπεράσει στις επόμενες (ταχέως επερχόμενες) εκλογές.

Νομίζουν στην αντιπολίτευση ότι αγοράζουν πολιτικό χρόνο. Ότι θα υπάρξει πιο εύθετη στιγμή. Υπό το άλλοθι ότι τάχα τούτη είναι μια εθνικά κρίσιμη συγκυρία, που δεν συγχωρεί ανατροπές και ξεκαθαρίσματα, ούτε νέο ξεκίνημα. Μα ακριβώς επειδή είναι εθνικά κρίσιμη η συγκυρία, δεν δικαιούνται να αφήνουν και να αφήνονται. Η εφεκτικότητα σε τούτη τη συγκυρία δεν είναι απλώς επονείδιστη. Συνιστά ιστορική λιποταξία!

Δια της λιποταξίας δε αυτής, αφήνουν πεδίο ελεύθερο στο ψεύδος και τον πρωθιερέα αυτού, ώστε να αναβαπτιστεί ως παράκλητος ρυθμιστής της εφαρμογής των νέων μνημονιακών μέτρων για την παραμονή μας στο ευρώ, αυτός που ευθύνεται με το ιστορικό βάρος της ανεύθυνης και καταστροφικής διακινδύνευσης της ευρωεξόδου. Φυσικά το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι ανυπέρβλητα πρακτικό.

Ο ανήφορος μπροστά μας, είναι σήμερα μεγαλύτερος και το διακύβευμα κρισιμότερο παρά ποτέ. Τις μεταρρυθμίσεις πρέπει να εφαρμόσουν επιτέλους εκείνοι που τις πιστεύουν, όχι όσοι αγκιστρωμένοι στην εξουσία επιμένουν να επαναλαμβάνουν το λάθος των πρώτων μνημονιακών (του ΠΑΣΟΚ) εφαρμόζοντας στανικώς, δήθεν διαφωνούντες, κρυπτόμενοι πίσω από τους “κακούς” ξένους! Αν πραγματικά θέμε να ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία, πρέπει εμείς, με δικές μας δυνάμεις, με γηγενή, ισχυρή και οραματική Ηγεσία, για το δικό μας καλό να μπούμε μπροστά αφήνοντας τους ξένους πίσω μας και να κάμουμε με σφρίγος και αποφασιστικότητα τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, ώστε σε σύντομο χρόνο να επανέλθουμε όχι μόνο στην κανονικότητα, αλλά προπαντός να επιστρέψουμε στο δρόμο της προόδου για να δούμε εμείς και τα παιδιά μας προκοπή. Με τόλμη και Ηγεσία να σπάσουμε την επονείδιστη εφεκτικότητα και να αρχίσουμε να δρούμε. Διότι ετούτη η ατελείωτη αδράνεια είναι θάνατος.