Ανάταξη Με Βαθειά Ρήξη Σε 4 Άξονες: Η Ελλάδα Μπορεί

Το απευκτέο ολοέν μοιάζει αναπόφευκτο. Ο έγκυρος διεθνής τύπος επιμένει στις προβλέψεις για χρεοκοπία. Βέβαια τίποτε δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Όμως σίγουρα έρχονται ακόμη πιο δύσκολες μέρες, είτε ματώσουμε δια της πτωχεύσεως, είτε ματώσουμε για την αποτροπή της. Στο μεταξύ παρά τον πόνο, η κρίση λειτουργεί καθαρτικά. Στο καμίνι της κατάρρευσης θα αποτεφρωθούν οι αμαρτίες που μας έφεραν εδώ:
Ο κρατισμός, ο παρασιτισμός, ο υπερδανεισμός, η ανευθυνότητα, η φαυλοκρατία, με μια λέξη: ο λαϊκισμός. Στο ανελέητο αμόνι της κρίσης θα σφυρηλατηθούν δια πυρός και σιδήρου οι νεκραναστημένες μας προγονικές αρετές, τα εχέγγυα της νέας Ελλάδας του 21^ου αιώνα, που θα γεννηθεί από τις στάχτες της παλιάς: το μέτρο, το φιλότιμο, ο μόχθος, η αξιοκρατία, η εγκράτεια, η σιδηρά αυτοπειθαρχία, η νομιμοφροσύνη, η επιχειρηματικότητα, η εξωστρέφεια. Όποια κι αν είναι η κατάληξη στο σήριαλ της χρεοκοπίας, αυτή η αξιακή στροφή αποτελεί ιστορική νομοτέλεια και πρέπει να ανοίξουμε τις καρδιές μας να την καλωσορίσουμε, άσχετα από το στροβιλισμό της επικαιρότητας. Όμως αλίμονο: αν τίποτε δεν είναι προδιαγεγραμμένο, τότε ούτε η εικαζόμενη αυριανή χρεοκοπία, ούτε η ελπιζόμενη μεθαυριανή Ανάταξη είναι δεδομένες, όσο κι αν αμφότερες είναι πιθανές ή δυνατές. Χρειάζεται αγώνας για την αποφυγή της μιας και την επίτευξη της άλλης. Τίποτε από δω και πέρα δε θα είναι εύκολο. Άλλωστε, όπως λέει κι ο Ποιητής μας, για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή...

Η καθολική έκταση και το βάθος της κρίσης απαιτούν καθολικές αντίστοιχου βάθους παρεμβάσεις, ριζοσπαστικές και ρηξικέλευθες. Η Ελλάς χρειάζεται μια βαθειά τομή, μια ρήξη, τόσο βαθειά και τόσο αποφασιστική, όσο είναι και η κρίση που αντιμετωπίζουμε. Η εθνική Ανάταξη που οραματιζόμαστε θα είναι το στοίχημα των προσεχών δεκαετιών και είναι άρα πολύ ευρύτερη από την απλή, ή πρόσκαιρη έξοδο από την παρούσα κρίση ρευστότητας ή φερεγγυότητας του ελληνικού δημοσίου. Αυτή η βαθειά ρήξη που ευαγγελίζομαι θα στηριχθεί σε τέσσερις βασικούς άξονες:

Πρώτος Άξονας: Άμεση Σταθεροποίηση της Οικονομίας

Το στοίχημα της σταθεροποίησης προέχει παντός άλλου. Είναι εθνικά επιβεβλημένο να μηδενίσουμε επειγόντως το έλλειμμα για να πάψει η αλματώδης αύξηση του χρέους και των τόκων. Με το χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ να εκτοξεύεται από 127% το 2009 στο 166.1% το 2012 (λόγω της αργής αποκλιμάκωσης του ελλείμματος) θα φτάσουμε να πληρώνουμε έως 15% του ΑΕΠ ετησίως μόνο για τόκους! Έτσι δεν “αγοράζουμε χρόνο” αλλά καθιστούμε την τελική χρεοκοπία αναπόδραστη.

Όλο και περισσότεροι προτείνουν την μόνη και αυτονόητη διαθέσιμη λύση: την άμεση δραστική μείωση δαπανών (όσων και όποιων χρειάζεται χωρίς καμία κόκκινη γραμμή). Ούτε έσοδα μπορούμε εν μέσω ύφεσης να αυξήσουμε, ούτε η φοροδιαφυγή αντιμετωπίζεται με φοροεπιδρομές (τουναντίον εντείνεται) ούτε δυστυχώς αρκεί πια η μείωση της “σπατάλης”! Απαιτείται τώρα η άμεση μείωση του ίδιου του κράτους. Αυτό κάποιοι δεν είναι έτοιμοι να το καταπιούν, αρνούμενοι την πραγματικότητα που μας κοιτάζει όλους κατάματα. Προβλέπω ότι αυτή η φοβική άρνηση της πραγματικότητας, αφενός κινδυνεύει να οδηγήσει σε κυβερνητική κατάρρευση και αφετέρου θα προσδώσει τελικά κινηματικά χαρακτηριστικά στο αίτημα για μείωση του κράτους και των δαπανών. Διότι ο παραγωγικός τομέας της οικονομίας, πιεζόμενος από τη φοροαφαίμαξη, προοδευτικά θα εξαρτά την επιβίωση του από τη μείωση του κράτους, εκλαμβάνοντας το αδηφάγο δημόσιο ως απειλή, ως βαρίδι που τραβά όλη την πραγματική οικονομία στα αβυσσαλέα τάρταρα της κρατικής χρεοκοπίας.

Δια της ταχείας δημοσιονομικής σταθεροποίησης θα αρθεί η αβεβαιότητα και θα επανέλθει στην αγορά η εμπιστοσύνη. Με τη δημιουργία επιτέλους πρωτογενούς πλεονάσματος άμεσα, (κι όχι σε 3 χρόνια) το μεν χρέος θα αρχίσει να μειώνεται από χαμηλότερη οροφή και άρα ο συνολικός δρόμος της διόρθωσης που θα πρέπει να διανύσουμε θα είναι συντομότερος, η δε συνολική μείωση του ΑΕΠ θα είναι μικρότερη μια και η ύφεση θα είναι πολύ συντομότερη (έστω κι αν είναι βαθύτερη βραχυπρόθεσμα). Το κύρος της χώρας και σε κάποιο βαθμό η πιστοληπτική της ικανότητα θα έχουν αναπάντεχα αποκατασταθεί. Όσοι δε ομιλούν αυτάρεσκα για επενδύσεις και για ανάπτυξη πρέπει να αναγνωρίσουν ότι προϋπόθεση αυτών είναι η δημοσιονομική σταθεροποίηση και η δι’ αυτής αποκατάσταση της αξιοπιστίας μας.

Δεύτερος Άξονας: Ανασυγκρότηση του πολιτικού μας προσωπικού

Μόνη η σταθεροποίηση δεν αρκεί για την Ανάταξη. Το αποσυντεθέν πολιτικό πλαίσιο της μεταπολίτευσης, ανεξάρτητα από τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων το τελευταίο διάστημα, βαρυνόμενο συνολικά με την ενοχή της παρούσης ιστορικής πτώσης χρειάζεται ριζική αλλαγή και ανατροπή, προκειμένου με μια επανεκκίνηση να αποκατασταθεί το αίσθημα εμπιστοσύνης του πολίτη προς τους θεσμούς και τη δημοκρατία, και προπαντός προς τους πυλώνες της δημοκρατίας, δηλαδή τα κόμματα. Το γυαλί έχει ραγίσει. Τα υφιστάμενα σχήματα είναι καμμένα χαρτιά. Δεν επιδέχονται ίαση που θα εκλειφθεί ως εμπαιγμός. Πρέπει να χτίσουμε από την αρχή. Το μεταπολιτευτικό πλαίσιο αναφοράς αναμένει απλώς τη ληξιαρχική πράξη θανάτου στις επόμενες εκλογές. Η αλλαγή σελίδας πρέπει να είναι ουσιώδης: όπως το 1911, το 1956, ή το 1975. Η Ανάταξη προϋποθέτει την ανατροπή.

Πίστευα βέβαια κι εγώ και πιστεύω ακόμη στα κόμματα αρχών, στα μεγάλα υπεύθυνα και σταθερά κόμματα εξουσίας μακράς πνοής και μακράς παράδοσης, και δεν περίμενα ποτέ ότι θα εισηγούμουν μια τέτοια ριζική ανατροπή. Ονειρευόμουν πως τα δύο μεγάλα ιστορικά κόμματα που θεμελιώσαμε τις ηρωικές μέρες της μεταπολίτευσης, και που πρόσφεραν άλλοτε μεγάλες υπηρεσίες στον τόπο, θα πήγαιναν μπροστά τη χώρα για άλλα εκατό χρόνια εναλλασσόμενα στην εξουσία σε συνθήκες ωριμότητας και ηρεμίας. Όμως δεν ήταν γραφτό. Αμφότερα υπέπεσαν στο ένα αμάρτημα που καμιά δημοκρατία και κανένας λαός που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί και δεν πρέπει ποτέ να συγχωρήσει, ήτοι στη δημαγωγία και το λαϊκισμό. Έφεραν τη χώρα υπαιτίως στο χείλος του γκρεμού, να εκλιπαρεί γονυπετής και ανυπόληπτη τους ξένους για τη σωτηρία της. Επέφεραν με την διαχρονική τους ανευθυνότητα καίριο πλήγμα στην αξιοπρέπεια του έθνους. Και επιπλέον με την ανευθυνότητα τους έφεραν το ίδιο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, στο οποίο τόσα όνειρα έχουν επενδυθεί, στα πρόθυρα κατάρρευσης. Τους πρέπει γι’ αυτό βαρύτατη ιστορική τιμωρία. Η εσχάτη των δημοκρατικών ποινών: η πλήρης περιφρόνηση του λαού στις κάλπες. Η λαϊκή ετυμηγορία οφείλει να είναι άτεγκτη και κεραυνοβόλος. Δεν είναι δυνατό να πάμε παρακάτω χωρίς ουσιαστική πολιτική κάθαρση. Χωρίς αλλαγή σκηνικού - χωρίς σαφή πολιτική καταδίκη της καταισχύνης. Νέα κόμματα, νέοι φορείς εξουσίας θα πρέπει να πάρουν τη σκυτάλη, έστω και με μερική ανακύκλωση του υφιστάμενου προσωπικού. Απαιτούνται άμεσες πρωτοβουλίες για συγκρότηση νέων αξιόπιστων κομμάτων εξουσίας, ώστε να μην οδηγηθούμε σε πλήρη κατακερματισμό και ακυβερνησία με πληθώρα κομμάτων διαμαρτυρίας.

Οι σώφρονες, υπεύθυνοι και προοδευτικοί οραματιστές της εξωστρεφούς νέας Ελλάδας “που μπορεί”, οι οποίοι υπάρχουν σε όλους τους χώρους, και αθροιστικά αποτελούν πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, θα πρέπει να επαναδιαταχθούν και να στοιχηθούν αλληλέγγυοι απέναντι στους ανεύθυνους λαϊκιστές όλου του φάσματος, δεξιούς ή αριστερούς, στελεχώνοντας νέους πολιτικούς φορείς εξουσίας, που όχι απλώς θα εκφράσουν έγκυρα αυτή τη νέα Ελλάδα, αλλά και θα μπορέσουν να αποκαταστήσουν το κύρος των θεσμών και της πολιτικής. Υπογείως η ανατροπή αυτή εκκολάπτεται. Τα δύο νέα στρατόπεδα είναι ήδη ευδιάκριτα. Νέα ισχυρή ηγεσία και νέος ισχυρότατος φορέας, εκφραστής των μύχιων εθνικών πόθων για Ανάταξη θα αναδειχθεί τελικά από αυτή τη διαδικασία, αρκεί ο λαός από κάτω να σπρώξει προς αυτή την κατεύθυνση. Ακόμη κι αν (που το θεωρώ απίθανο) τα υφιστάμενα κόμματα εξουσίας επιβιώσουν με τα ίδια σύμβολα, θα πρέπει να μεταλλαχθούν και δεν θα θυμίζουν σε τίποτε τον θλιβερό παλιό κακό εαυτό τους. Αν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν αναλάβει πρωτοβουλίες, άλλοι θα το κάνουν και θα προσπεράσουν. Η ιστορία μας προσπερνά όλους. Κάποιοι θα πουν πως έχει ήδη προσπεράσει.

Τρίτος Άξονας: Θεσμική Ανασύνταξη της Ελληνικής Πολιτείας

Η νέα ηγεσία, που θα αναδειχθεί από την πολιτική ανασυγκρότηση θα σφραγίσει την οριστική αλλαγή σελίδας με την εκ βάθρων ανασύνταξη της Ελληνικής πολιτείας. Νέο σύνταγμα θα ψηφιστεί από νέα Συντακτική (και όχι Αναθεωρητική) Βουλή και θα τεθεί προς έγκριση από τον Ελληνικό λαό με δημοψήφισμα. Το σύνταγμα του 1975 (μ΄όλες τις ταλαίπωρες αναθεωρήσεις) έκλεισε οριστικά τον ιστορικό κύκλο του. Ήταν ένα σύνταγμα μιας άλλης εποχής. Αυτή πάει, παρήλθε πια. Η Ελλάδα βαδίζει στον 21^ο αιώνα. Τον αιώνα της ταχύτητας, των διαρκών προσαρμογών και της ευελιξίας. Πρέπει να στραφούμε στο μέλλον. Το σύνταγμα του 1975 προερχόμενο από μια ανώμαλη περίοδο είχε τα χαρακτηριστικά “αυστηρού” (όπως λέν οι συνταγματολόγοι) συντάγματος (δηλαδή ανελαστικού, δυσχερώς αναθεωρήσιμου). Αυτό όμως δημιούργησε σοβαρότατες αγκυλώσεις με αποτέλεσμα να είναι σήμερα τροχοπέδη στην αναγκαία αναπτυξιακή φυγή προς τα εμπρός. Η Ελλάς χρειάζεται ένα απλούστερο, πιο ευέλικτο, πιο συνοπτικό Σύνταγμα, που επαναδιατυπώνοντας τη δημοκρατική αρχή και την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας στο όνομα του Ελληνικού λαού και μόνο (χωρίς μεταφυσικές αναφορές ή εξωλογικές θεμελιώσεις):

- Θα βάζει οριστική ταφόπλακα στα ιερά ταμπού και τις ψυχώσεις της μεταπολίτευσης που ταλαιπώρησαν τη χώρα.

- Θα κάνει επιτέλους πράξη το χωρισμό εκκλησίας και κράτους και θα επιβάλει τον κοσμικό χαρακτήρα και την απόλυτη ενεργητική θρησκευτική ουδετερότητα στο επίσημο κράτος, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την ελεύθερη θρησκευτική συνείδηση του ατόμου.

- Θα καταργεί την ιδιαίτερη ποινική μεταχείριση υπουργών ή πολιτικών.

- Θα καταργεί κάθε προκλητική ασυνέχεια της δημοκρατικής αρχής κηρύσσοντας ως αδιανόητο κάθε άσυλο από τη νομιμότητα οπουδήποτε στην Ελληνική επικράτεια ανεξαιρέτως και διασφαλίζοντας την ακαδημαϊκή ελευθερία παντού.

- Θα αίρει αδικαιολόγητους περιορισμούς στην ελεύθερη συμμετοχή στην οικονομική δραστηριότητα, ιδίως στην προσφορά υπηρεσιών εκπαίδευσης ή ενημέρωσης, αφήνοντας στην Βουλή των Ελλήνων τη διακριτική ευχέρεια και ευελιξία γι΄αυτό το θέμα στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού δικαίου.

- Θα καταργεί τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, κάνοντας πράξη την ισονομία.

- Θα διασφαλίζει τον ουδέτερο ρυθμιστικό ρόλο του ανώτατου άρχοντα διατηρώντας τα χαρακτηριστικά του πλέον πετυχημένου θεσμού του πολιτεύματος μας, χωρίς αχρείαστες καινοτομίες.

- Θα καταργεί την παράλογη αμοιβαία σύνδεση του μισθολογίου δικαστών προς βουλευτές, και θα διασφαλίζει το αυτοδιοίκητο του δικαστικού σώματος.

Αυτή η ανασύνταξη της ελληνικής πολιτείας θα αποτελέσει ορόσημο της βαθειάς ρήξης και μοχλό και εφαλτήριο για την ευρύτερη Ανάταξη της πατρίδας.

Τέταρτος Άξονας: Φυγή προς το μέλλον με αναπτυξιακό μαραθώνιο πεντηκονταετίας

Έχοντας σταθεροποιήσει σε πρώτη φάση την οικονομία και έχοντας αποκαταστήσει την ομαλότητα στην ψυχολογία της αγοράς, αλλά και έχοντας διασφαλίσει την πολιτική μας ανασυγκρότηση και την πολιτειακή μας ανασύνταξη, θα μπορέσουμε να ριχτούμε απερίσπαστοι σ’ ένα εντατικό αναπτυξιακό μαραθώνιο για την επόμενη πεντηκονταετία. Με την αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπρέπειας της χώρας και την επάνοδο σε συνθήκες ομαλότητας θα μπορέσουμε να διαπραγματευτούμε το λεγόμενο νέο σχέδιο Μάρσαλ. Όχι όμως για να υπάρξει άναρχη και αλυσιτελής διάχυση πόρων γενικά στην οικονομία μας, αλλά για να γίνουν αυστηρά στοχευμένες και σε βάθος αναπτυξιακές προσπάθειες προκειμένου η χώρα σε συγκεκριμένους τομείς να αποκτήσει πλεονεκτήματα ουσιώδη και μακράς πνοής.

Έχω και αλλού αναφέρει για τις ΑΠΕ και τα ναυπηγεία. Στους δυο αυτούς τομείς θα πρέπει να επιδιώξουμε πρωταθλητισμό, όχι απλώς συμμετοχή. Υπάρχουν οι τρόποι για να αναπτύξουμε εγχώρια σχετική βιομηχανία. Όχι απλώς να αγοράζουμε απ’ έξω καράβια για να κάνουμε εμπόριο, ούτε απλά να αγοράζουμε απ’ έξω φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες και να παράγουμε εδώ ενέργεια. Μπορούμε να κάνουμε περισσότερα. Να παράγουμε εδώ την σχετική τεχνολογία. Να κατασκευάζουμε τις μονάδες ΑΠΕ στη χώρα μας, και μαζί με ενέργεια να εξάγουμε τεχνογνωσία και ντόπιο εξοπλισμό. Να ναυπηγούμε και να επισκευάζουμε εδώ όλα τα πλοία του εμπορικού μας στόλου. Να γεμίσουμε την Ελλάδα με μηχανικούς, με ερευνητές. Να εκμεταλευτούμε τον οξύ νου και την υψηλή κατάρτιση του Έλληνα που διαπρέπει έξω. Να ξανατραβήξουμε τα καλύτερα μας μυαλά από το εξωτερικό. Να αναπτύξουμε εγχώρια πολεμική βιομηχανία, όπως έκαμαν και οι Τούρκοι με μοχλό τα αντισταθμιστικά. Να αναπτύξουμε τη βιομηχανία λογισμικού, βάζοντας την Κρήτη και το ΙΤΕ στην πρωτοπορεία της Ευρώπης, συνδέοντας την ακαδημαϊκή έρευνα με την παραγωγή. Να δώσουμε έμφαση στις σύγχρονες μεθόδους διοίκησης (management) που είναι κλειδί κάθε επιτυχίας.

Συμπέρασμα

Με συνετή, αυστηρή, υπεύθυνη και πειθαρχημένη ηγεσία, με όραμα, με συνολικό σχέδιο, με πάθος και θάρρος, με αξίες αιώνιες, Ελληνικές, δοκιμασμένες, και με το λαό ενωμένο και αισιόδοξο, η Ελλάδα σύντομα θα μπορέσει να επανέλθει σε υψηλώτατους ρυθμούς ανάπτυξης. Μόνο που τούτη τη φορά θα φροντίσουμε η ανάπτυξη να είναι γνήσια, αυτάρκης, αυτοτροφοδοτούμενη, αειφόρος, να βασίζεται στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και των προϊόντων μας, στο χαμηλό κόστος παραγωγής, στον εξαγωγικό ζήλο μας και την ποιότητα, υψηλή προστιθέμενη αξία και καινοτομία των προϊόντων μας. Υπάρχει σήμερα, μέσα σε όλη τούτη τη μαυρίλα ένα σαφές και σίγουρο όραμα για τη χώρα. Ένα όραμα υλοποιήσιμο, που πάνω στους προαναφερθέντες τέσσερις άξονες οδηγεί σε έξοδο από το τούνελ της υπερχρέωσης και αίρει την ντροπή της πτώχευσης. Αρκεί να βρεθούν δυο τρεις αδάμαστοι και αδαμάντινοι ευπατρίδες που θα τραβήξουν και τους άλλους μπροστά. Αρκεί όλοι μαζί να έχουμε πίστη στις δυνάμεις μας, και με υπομονή να κάνουμε τα πρώτα σκληρά βήματα προς την σταθεροποίηση. Και μετά με ορίζοντα εικοσαετίας να αποπληρώσουμε το χρέος στο σύνολο του ως το τελευταίο πενηνταράκι, από πείσμα εθνικό και περηφάνεια και ακάθεκτοι να εφορμήσουμε προς το μέλλον της δημιουργίας και της ανάπτυξης.

Σ το όραμα της Ανάταξης θα στρατευτεί η μεγάλη προοδευτική πλειοψηφία της εξωστρεφούς μεσαίας τάξης των Ελλήνων, όλοι οι Σιωπηλοί Συνειδητοποιημένοι που λαχταρούν για πρόοδο και δημιουργία, που πονούν για την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου, που ονειρεύονται να δουν τη χώρα να πρωτεύει σε όλους τους τομείς, που αρνούνται να κατέβουν στα πεζοδρόμια γιατί δεν τους επιτρέπει η συνείδησή τους ούτε να μεμψιμοιρούν, ούτε να ζητιανεύουν από ντόπιους ή ξένους σωτήρες, όλοι όσοι θέλουν να πάρουν την τύχη του τόπου στα χέρια τους, που αγανακτούσαν όταν όλοι οι άλλοι σιωπούσαν, που τώρα πια κουράστηκαν και να αγανακτούν με όλα τα αρνητικά και θέλουν απλά να ξαναπιστέψουν με πάθος σε κάτι θετικό, και που αρνούνται να ενδώσουν στον πανικό, την παραίτηση και τον κυνισμό. Όλοι όσοι έχουν σιχαθεί τα κούφια λόγια και τις ανέξοδες υποσχέσεις, την πατρωνία και τη σήψη της προηγούμενης περιόδου. Όλοι όσοι απείχαν ως τώρα με το κεφάλι ψηλά. Όλοι αυτοί θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα των καιρών και θα αλλάξουν τη χώρα κόντρα σε όλες τις απαισιόδοξες προβλέψεις, ελπίζοντας παρελπίδα να κάμουν το όνειρο αλήθεια για να αποδείξουμε σ’ όλο τον κόσμο, μα πάνω από όλα στους ίδιους τους εαυτούς μας πως:

Η Ελλάδα Μπορεί