Απόγονοι του Οιδίποδα;

Με την πόρπη τις Ιοκάστης φαίνεται πως βγάζουμε πάλι τα μάτια μας. Είναι άραγε η απελπισία του αδιεξόδου, ή η επίγνωση της συλλογικής περί αυτού ευθύνης που μας ωθεί στην τύφλωση και τον αυτοχειριασμό; Οι τραγικές συνθήκες που βιώνουμε αναφέρεται επίσημα ότι ωθούν σε πρωτοφανή αύξηση των αυτοκτονιών στη χώρα που είχε κάποτε τους λιγότερους αυτόχειρες σ’ όλη την Ευρώπη.
Πέρα από τον κατά κυριολεξία, παρατηρούμε κι ένα ιδιότυπο συλλογικό αυτοχειριασμό της ελληνικής κοινωνίας, με τραγικούς εθελοτυφλούντες πρωτεργάτες μερίδα των νέων της δύσμοιρης πατρίδας μας.

Εμφορούμενοι από μια ακαταμάχητη μανία αυτοκαταστροφής και αδιαφορούντες όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο, ρίχνονται σε δονκιχωτικές ψευτομάχες με το κατεστημένο θυσιάζοντας τον πολύτιμο χρόνο τους και τις πολύτιμες υποδομές της πτωχής τούτης χώρας στο βωμό μιας ψευτοεπαναστατικής χείμαιρας, της γνωστής Κατάληψης. Δεν νοείται σχολικό έτος χωρίς έστω μία, κατά προτίμηση δυο και τρεις καθιερωμένες Καταλήψεις! Η επανάσταση αυτή του Καραγκιόζη που μετέρχεται τον πιο ειδεχθή αυταρχισμό, την πιο ειδεχθή αντιδραστική αντιδημοκρατικότητα, βαφτίζεται με Οργουελική λεξιμαγεία ως τάχατες δημοκρατικός αγώνας, αφού είναι μοναδική η ικανότητα του φαύλου πεζοδρομίου να αντιστρέφει τις έννοιες και να καταβαραθρώνει αξίες. Δημοκρατία χωρίς νόμους και χωρίς θεσμούς είναι κοροϊδία, εμπαιγμός. Άλλωστε, η λαϊκή κυριαρχία εκφράζεται δια της δημοκρατικής διαδικασίας μέσα από τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή των Ελλήνων. Η καταπάτηση όλων των νόμων δεν είναι αντίδραση στο διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο, που αφορά λίγους, αλλά στυγνή περιφρόνηση των ιερών και οσίων της δημοκρατίας, που αφορά όλους μας. Δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή δημοκρατία χωρίς σεβασμό στους νόμους.

Κι εδώ είναι το παράδοξο. Σε συνθήκες γενικής κατάρρευσης έχουμε άραγε την πολυτέλεια οιδιπόδιων αυτοχειριασμών και αυτοτυφλώσεων; Μπορούμε να επιτρέπουμε στη νεολαία μας, που είναι η κόρη του εθνικού οφθαλμού μας, να στρέφει τις πόρπες της εθνικής απελπισίας ενάντια στον εαυτό της, καταστρέφοντας και κλείνοντας τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, που είναι κατά κυριολεξία τα μάτια του εθνικού μας κορμού, και τα μόνα ασφαλή εργαλεία που μακροπρόθεσμα θα μας βγάλουν από το λαβύρινθο της κρίσης και της παρακμής; Θα πάμε σε αυτοκαταστροφή ή σε Ανάταξη; Θα βρούμε τη δύναμη και το κουράγιο να μετατρέψουμε την απίστευτη ενέργεια που αυτή η κρίση γεννά και συσσωρεύει στις παλόμενες καρδιές των απελπισμένων νέων μας σε δύναμη ανατροπής των κακώς κειμένων και σε δύναμη δημιουργίας, ή θα την αφήσουμε να εκφυλιστεί και να ξεφουσκώσει σε ψευτοδονκιχωτισμούς, και αλυσιτελείς ψευτοεπαναστάσεις που δεν αλλάζουν τελικά τίποτε, προς ικανοποίηση βεβαίως των εκφραστών του σάπιου κατεστημένου;

Αλλ’ ίσως οι νέοι μας στην παραζάλη της εποχής μας επανεύρουν τους αληθινούς διαχρονικούς επαναστάτες, τους επαναστάτες του ελεύθερου πνεύματος, τους μεγάλους Κρήτες, τον Κορνάρο, το Χορτάτση, τον Καζαντζάκη, τον Ελύτη και άλλους. Και ίσως κάποια μέρα καταλάβουν πως αληθινός επαναστάτης, αυτός που πραγματικά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και να τον κάμει καλύτερο δεν είναι ο ψευτοταραξίας του πεζοδρομίου, ο ελεϊνός και τρισάθλιος καταληψίας της πεντάρας, αλλά ο νέος που μέρα και νύχτα, με κρύο ή με ζέστη, με φώς ή μ’ ένα ταπεινό λυχνάρι, με γεμάτο, ή και με άδειο στομάχι, μοχθεί πάνω από ένα βιβλίο, μ’ εναν κοντυλοφόρο για σπαθί, όπως έκαμαν οι γονείς και οι παππούδες μας σε άλλες πιο δύσκολες εποχές, που λιθαράκι λιθαράκι με όπλο τον ηρωισμό της ατομικής ευθύνης χτίζει το μέλλον του τόπου χτίζοντας πρώτα τη δική του ανώτερη προσωπικότητα, που αρχίζει τη μεγάλη του κόσμου αλλαγή αρχίζοντας από τον μέσα κόσμο, που φέρνει φως μέσα στο σκότος, που αγγίζει το νου, τις καρδιές και τις ψυχές των γύρω με μια ζεστή κουβέντα, με ένα λόγο ντρέτο και καλό, και που κάνει έργο προσωπικό και ιερή αποστολή του την Παιδεία, αυτή την γνήσια βασιλομήτωρα της Ελευθερίας, που τόσο όλοι μας σε τούτες τις μαύρες και σκοτεινές ώρες έχουμε ανάγκη. Αυτός θαρρώ είναι ο αληθινός επαναστάτης, αυτός είναι που επιτέλους θα αρνηθεί να συνθλιβεί σαν άλλος Οιδίπους από τις αμαρτίες των γονέων, που επιτέλους δεν θα αυτοχειριαστεί στην παραζάλη των καταλήψεων, που δεν θα διαλέξει το αιώνιο σκότος, αλλά που θα διαλέξει τη ζωή, το φως, το μέλλον, την ελπίδα, μέσα στο ανοιχτό σχολείο, μέσα στο ανοιχτό πανεπιστήμιο. Αυτός είναι ο γνήσιος επαναστάτης που θα πει φτάνει πια στον κατήφορο.

Αυτός ο ήρωας του μόχθου και της μελέτης θα φέρει στο τέλος και την Ανάταξη που έχει τόσο ανάγκη ο τόπος. Η επανάσταση που έρχεται στην πολιτική μας σκηνή θα είναι η επανάσταση των σιωπηλών συνειδητοποιημένων, όχι των ασύντακτων αγανακτισμένων. Θα είναι η επανάσταση ενάντια στις φαύλες νοοτροπίες. Ενάντια στον παρασιτισμό, την ευνοιοκρατία, τον κρατισμό. Ενάντια στη στείρα άρνηση, στον προστατευτισμό. Θα είναι η επανάσταση της δημιουργίας, της ελπίδας. Τα παλιά κόμματα της “σοβιετικής” περιόδου είναι ήδη σε φάση αποσύνθεσης. Κάποιοι λίγοι ετοιμάζονται να εκφράσουν (γνήσια ή κάλπικα – ο χρόνος θα δείξει) το νέο – κάποιοι άλλοι θα στηθούν στις οπισθοφυλακές του παλιού, όπως γίνεται πάντα σε περιόδους ανατροπής. Κι όπως γίνεται πάντα, το νέο θα κατισχύσει. Ήδη έρχεται ακάθεκτο από την ίδια τη δύναμη των γεγονότων. Οι σταύλοι του Αυγεία, η κατακερματισμένη ενοχική κοινωνία του αντιδραστικού συντεχνιασμού, δεν θα μπορέσουν για πολύ ακόμη να συνεχίσουν να αντιστέκονται στους χείμαρους της φιλελεύθερης αλλαγής. Η αστική ολοκλήρωση του δυτικού κράτους δικαίου των θεσμών και της προόδου που παρά τους τιτάνιους αγώνες τους, άφησαν ημιτελές ο Καποδίστριας, ο Κουμουνδούρος, ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος, ο Παπαναστασίου, κι ο Καραμανλής (ο πρεσβύτερος), επιτέλους θα ολοκληρωθεί τα προσεχή χρόνια, ως αναγκαία προϋπόθεση για την ανόρθωση της χώρας.

Κάποιος ή κάποιοι θα πρέπει να σηκώσουν τη βαριά σκυτάλη. Σ’ αυτό τον αγώνα κανείς μας δε δικαιούται να μείνει στις κερκίδες θεατής, προπαντός όταν το θέαμα είναι ένα θέαμα στείρας αυτοκαταστροφής και τυφλού αυτοχειριασμού. Ας επιστρέψουμε επιτέλους την καταραμένη “πόρπη” εκεί που ανήκει, στα μυθικά μαλλιά της τραγικής Ιοκάστης μακριά από τα απελπισμένα χέρια των σύγχρονων διαδόχων του Οιδίποδα και ας προστατέψουμε τους νέους μας από την παραίτηση, την τυφλή βία, τον αυταρχισμό και την παρακμή, διαφυλάσσοντας με κάθε θυσία το υπέρτατο αγαθό της Παιδείας, που στο τέλος είναι η μόνη εγγύηση πως αυτός ο λαός με το απέραντο παρελθόν θα έχει και μέλλον.