Ορόσημα της Ήττας και Φυγή προς το Μέλλον

Τρεις ημερομηνίες ορόσημα που σηματοδοτούν την διολίσθηση της χώρας από την ουσιαστική αφερεγγυότητα στο τυπικό (έστω μερικό) χρεοστάσιο: 23 Απριλίου 2010, 21 Ιουλίου 2011, 26 Οκτωβρίου 2011: από την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, μέχρι
το πρόσκαιρο μικρό κούρεμα, κι από κει στην ελεγχόμενη χρεοκοπία. Είναι εύκολο στις φορτισμένες τούτες στιγμές να συγχέει κανείς την καλή ή κακή τρέχουσα διαχείριση της κρίσης, με την διαχρονική ήττα που έχει υποστεί το πολιτικό μας σύστημα και η πατρίδα συνολικά. Σύμπασες οι πολιτικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης, είτε ασκώντας, είτε πολιορκώντας την εξουσία, καλλιέργησαν δολίως και υπαιτίως, συνολικά και συλλογικά (εφαρμόζοντας από τα κυβερνητικά έδρανα, ή υπερθεματίζοντας από τα έδρανα της αντιπολιτεύσεως) την ολέθρια νοοτροπία του κρατικού πατερναλισμού και του κρατοδίαιτου ευδαιμονισμού, μετερχόμενες προς ίδιον όφελος την συναλλαγή και την πατρωνία που το διαρκώς ευρυνόμενο κράτος τους επέτρεπε, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε με διαχρονικό και διαπαραταξιακό ανεύθυνο υπερδανεισμό και τη γνωστή εγκληματική υπερχρέωση, στη σημερινή ιστορική ατιμωτική εθνική ήττα.

Η ελεγχόμενη χρεοκοπία μπορεί να ήταν τελικά, εδώ που φτάσαμε, αναπόφευκτη ή αναγκαία. Όμως αποτελεί ντροπή και στίγμα για τη χώρα. Η αφερεγγυότητα και η αθέτηση συμβατικών ομολογιακών υποχρεώσεων είναι το χειρότερο πλήγμα στην αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία της χώρας. Εκεί που έφτασε το χρέος ίσως δε γινόταν αλλιώς. Όμως το θέμα δεν είναι αν έπρεπε ή όχι να κουρέψουμε τούτο το δυσθεώρατο χρέος, ή αν και τούτο ακόμη το κούρεμα είναι αρκετό ή όχι, αλλά το γιατί οι ηγεσίες μας των τελευταίων 30 χρόνων (με ελάχιστες εξαιρέσεις) επέτρεψαν διαχρονικά και διαπαραταξιακά στο χρέος να γιγαντωθεί κατ’ αυτό τον τρόπο, γιατί άφηναν τη χώρα να ζει διαχρονικά πάνω από τις δυνάμεις της και να διολισθαίνει διαρκώς προς τον γκρεμό. Όταν λοιπόν μιλούμε για κολοσσιαία ήττα ιστορικών διαστάσεων, πρέπει να είμαστε σαφείς ότι μιλούμε για την ιστορική ήττα του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος συνολικά που μας έφερε εδώ, κι όχι απαραίτητα για την τρέχουσα διαχείριση των τελευταίων μηνών.

Αλλά αν κανείς αναζητήσει τα βαθύτερα αίτια της ιστορικής αυτής πτώσης, θα βρει τελικά και τα χαρακτηριστικά εκείνα που ανεξίτηλα έχουν στοιχειώσει και καθηλώσει και τούτη τη σημερινή κυβέρνηση κι έχουν καταστήσει και την τρέχουσα διαχείριση εξόχως προβληματική. Διότι τελικά, πίσω από το γιγάντιο χρέος κρύβεται ο λαϊκισμός, η ευθυνοφοβία, ο παραγοντισμός, το πολιτικό ψέμα, και οι πολλές πλάνες της μεταπολίτευσης, που το ίδιο το κυβερνών κόμμα παλαιότερα καθ’ υπερβολή εξέθρεψε. Και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά συνοδεύουν σαν πνιγηρά βαρίδια και τούτη την κυβέρνηση, αλλά και πολύ περισσότερο την αντιπολίτευση, που επίσης επιμένει στον ίδιο ξύλινο και αδιέξοδο λόγο, να καταδικάζει τα θετικά, να υποθάλπει ακόμη ψευδείς και φρούδες ελπίδες και να θέτει προσκόμματα σε κάθε θεμιτή και αναγκαία εθνική προσπάθεια, εξαγγέλλοντας απλά μελλοντικές ανούσιες δονκιχωτικές μάχες ενάντια σε αόρατους εξωτερικούς εχθρούς, για φτηνή εσωτερική κατανάλωση που δεν πείθουν πια κανέναν και υποτιμούν βάναυσα τη νοημοσύνη των πολιτών.

Τα βαθύτερα αίτια της παρούσης πτώσης μας σαν απέραντος σάπιος αλλά αδιαπέραστος μανδύας ακόμη αιωρούνται πάνω από τις κεφαλές μας και καλύπτουν ασφυκτικά το πολιτικό μας σύστημα και στερούν το οξυγόνο από το έθνος. Ακόμη και οι τάχα καλοπροαίρετες, πλην όψιμες και ανειλικρινείς προτάσεις για κυβέρνηση συνεργασίας (ή εθνικής τάχα σωτηρίας) είναι τελικά και αυτές, όπως εκδηλώνονται, γνήσια έκφανση της απόλυτης και παραλυτικής δειλίας του συστήματος και της συστημικής σαθρότητας των πάντων. Προφασίζονται ότι επιζητούν τάχα τη συνεργασία οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος επειδή απλώς δεν έχουν τα κότσια και το πολιτικό θάρρος να σηκώσουν μόνοι τις δύσκολες αποφάσεις στις δικές τους πλάτες, αλλά ψάχνουν συνεύθυνους και συνοδοιπόρους στο κακοτράχαλο μονοπάτι της ευθύνης. Και τη ζητούν επίσης κάποιοι από τους εκπρόσωπους των μικρότερων κομμάτων με την ελπίδα ότι σε μια τέτοια εξέλιξη θα αποκτήσουν ρόλο. Και βεβαίως ανερυθρίαστα η αξιωματική αντιπολίτευση αρνείται, όχι γιατί οι εθνικές αποφάσεις και ο εθνικός μονόδρομος στον οποίο είμαστε την βρίσκουν αντίθετη, αλλά γιατί φοβάται, όπως ο διάβολος το λιβάνι, την ευθύνη από την όποια συμμετοχή σ’ αυτές τις αποφάσεις.

Έχουμε ανάγκη σήμερα από πολιτικούς με το θάρρος και το ατσάλινο βουλητικό ενός Ηρακλή κι όμως μοιάζει σα να είμαστε καταδικασμένοι να μας κυβερνούν (ή να θέλουν να μας κυβερνήσουν) οι ασπόνδυλοι διάδοχοι ενός Ευρυσθέα. Ο λαός καταλαβαίνει πως όλη η κουβέντα γύρω από την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας απλώς αποκαλύπτει τη δειλία συνολικά ενός πολιτικού συστήματος που φέρει στην πλάτη του την ιστορική ευθύνη τούτης της πτώσης, και που κουβαλά στο DNA του τα φοβικά και παρακμιακά χαρακτηριστικά της ήττας, και που γι’ αυτό δεν είναι ικανό να δώσει λύσεις, ούτε μέσα από όψιμες συνεργασίες (που ούτε καν αυτές δεν είναι σε θέση να δρομολογήσει ή έστω να σκηνοθετήσει), αλλά ούτε μέσα από υποκριτικούς διαξιφισμούς. Ο ρους της ιστορίας δεν γυρίζει πίσω. Δεν υπάρχει πια επιστροφή σε γαλαζοπράσινη εναλλαγή στην εξουσία, ούτε και οι γαλαζοπράσινοι ή φαιοκόκκινοι πρωταγωνιστές της πτώσης θα εξιλεωθούν έτσι απλά και ξαφνικά, αν απλώς συμπήξουν τώρα πια και με τόση καθυστέρηση τις δυνάμεις τους. Η όποια κίβδηλη συνεργασία της τελευταίας στιγμής θα είναι απλά ένα τελευταίο ταγκό στα σαλόνια του Τιτανικού της μεταπολίτευσης.

Η 26η Οκτωβρίου 2011 είναι για την Ελλάδα περίπου ό,τι για την Γερμανία η 8η Μαϊου 1945. Η ολοκλήρωση της ήττας δεν είναι μέρα για εορτασμούς, είναι όμως μέρα λύτρωσης, άρσης της αβεβαιότητας και μέρα για ένα νέο ξεκίνημα. Η ανόρθωση της Γερμανίας μέσα από τα ερείπια του πολέμου, και η μακρά εποποιία της μέχρι το σημερινό μεγαλείο ουσιαστικά ξεκίνησε από την συνθηκολόγηση και από την αποδοχή της ήττας. Ας μην κάνουμε καμιά διαφορετική ανάγνωση της δικής μας Οκτωβριανής συνθηκολόγησης. Διεξάγαμε τα δυο τελευταία χρόνια ένα πόλεμο για την αποφυγή της χρεοκοπίας, τον οποίο είτε δεν πιστέψαμε, είτε δε θέλαμε να πιστέψουμε, που ίσως και να μην μπορούσαμε αντικειμενικά να κερδίσουμε. Υπό τις δεδομένες συνθήκες, η τελική ήττα και η συνθηκολόγηση ήταν ίσως αναπότρεπτη και λυτρωτική, αν και σίγουρα όχι χωρίς πάρα πολλές αρνητικές παρενέργειες. Όμως σε κάθε περίπτωση πρέπει να τη δούμε από τη θετική της σκοπιά, ως απαρχή μιας νέας πορείας.

Να πιστέψουμε στο δικό μας πεπρωμένο. Να κοιτάξουμε μπροστά, ψηλά και μακριά. Να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Μας περιμένει σκληρός και μακρύς αγώνας για την ανοικοδόμηση της πατρίδας και για την αποκατάσταση της τρωθείσης αξιοπρέπειας του έθνους μας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Οι πιο δύσκολες μέρες είναι ακόμη μπροστά μας. Όμως για να φέρουμε σε πέρας το τιτάνιο έργο της ανόρθωσης χρειαζόμαστε νέες δυνάμεις, νέο αίμα, νέους ανθρώπους, νέα κόμματα, νέες ιδέες, νέα σύμβολα, νέους στόχους, νέο ήθος. Χρειάζεται πολιτική ανατροπή και ριζοσπαστισμός.

Η μείωση του κράτους, δεν μπορεί να γίνει από τους χθεσινούς πρωθιερείς του κρατισμού, αλλά από νέους ανθρώπους που πιστεύουν πραγματικά στο μικρό επιτελικό κράτος και που δεν έχουν εξαρτήσεις ή ύποπτες οφειλές προς αυτό. Η απελευθέρωση των αγορών και του ανταγωνισμού, δεν μπορεί να γίνει από τους μέχρι χθες ιεροκήρυκες του πατερναλιστικού προστατευτισμού, από τους επαγγελματίες των τζακιών της πολιτικής, που κληρονόμησαν θέσεις και ψήφους, που δε ξέρουν τί θα πεί μεροκάματο, αλλά από εκείνους που πιστεύουν πραγματικά στην ελεύθερη αγορά του ανταγωνισμού και των ίσων ευκαιριών για όλους. Η προσέλκυση επενδύσεων για τη δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας δεν μπορεί να γίνει από τους διαχρονικούς γραφικούς πολέμιους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, και τους κρατοδίαιτους μανδαρίνους της αντιδραστικής γραφειοκρατικής νομενκλατούρας, που δεν γνωρίζουν τί θα πει επιχειρηματικό δαιμόνιο, ρίσκο και ευθύνη, αλλά από εκείνους που βιώνουν το μόχθο, την υπεύθυνη επιχειρηματικότητα, και μετέχουν στη δημιουργία πλούτου, όσους έχουν υπηρετήσει με επιτυχία στον ιδιωτικό τομέα, όσους έχουν αξιοκρατικά πετύχει πράγματα στη ζωή τους. Η ανασύνταξη των πανεπιστημίων μας δεν θα γίνει από τους βολεψάκηδες του σκοταδιστικού φοιτητοπατερναλισμού και της στείρας κομματοκρατίας, αλλά από ανθρώπους της γνώσης, του φωτός και της αξιοσύνης, που ως τώρα απείχαν. Η πάταξη της μετριότητας σε κάθε γωνιά της Ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας δεν θα γίνει από τους μετρίους, τους μέχρι χθες φαύλους άρχοντες της παρακμής και της ήττας, μα από τους αξίους, τους σιωπηλούς συνειδητοποιημένους, τους νέους Ηρακλείς της εθνικής Ανάτασης που αρχίζει από σήμερα.

Στις 8 Μαϊου 1945 στη Γερμανία υπήρχαν ερείπια, ταπείνωση και πολλές ενοχές. Όμως αν κρίνουμε από το τελικό αποτέλεσμα, πρέπει να δεχτούμε πως υπήρχε και κάτι ακόμη κάτω από την επιφάνεια, που ίσως στην αρχή δεν ήταν ορατό με γυμνό οφθαλμό. Υπήρχε μια ατσάλινη θέληση για επανόρθωση, για εθνική Ανάταση για υπέρβαση των ενοχών και για θετική δημιουργία. Πιστεύω βαθύτατα πως μια αντίστοιχη ατσάλινη θέληση χαλυβδώνει τις ψυχές των νέων μας στη σημερινή ηττημένη (και υπαίτια για την ήττα της) Ελλάδα. Αυτή η χαλύβδινη θέληση θα εκφραστεί σε βάθος χρόνου και θα φέρει αποτέλεσμα. Υπάρχει απίστευτη θετική ενέργεια σήμερα στις καρδιές του Ελληνικού λαού. Ο θυμός που χοχλακλά γύρω μας, είναι απλώς έκφανση αυτής της ενέργειας. Ο θυμός σε βάθος χρόνου γίνεται δημιουργία, γίνεται ποίημα. Αρκεί να βρούμε εκείνη τη νέα εμπνευσμένη ηγεσία που στις δύσκολες τούτες ώρες έχει ανάγκη ο τόπος, που θα μπορέσει να ενσαρκώσει τις εθνικές ελπίδες και να μετουσιώσει το θυμό σε δύναμη προόδου. Ας ελπίσουμε πως κάποιοι ήδη κινούνται με ρυθμούς εντατικούς προς αυτή την κατεύθυνση. Ευπατρίδες υπάρχουν, και έμπειροι με υπερκομματική καταξίωση, αλλά και άλλοι πολλοί άφθαρτοι, αγνοί ιδεαλιστές με πάθος για ανιδιοτελή προσφορά. Η πατρίδα αδημονεί. Η ώρα είναι τώρα. Ας επισπεύσουμε τις εκλογές. Ας μιλήσει ο λαός. Ας επιβάλει ως υπέρτατος και μόνος κριτής με το αλάθητο αισθητήριο του την πλήρη και οριστική καταδίκη και αποσύνθεση του παλιού, προκειμένου να απελευθερωθούν οι εθνικές εφεδρίες και να προβούν στην αυθεντική σύνθεση του νέου.