Η Πόλις Εάλω

Ο πολιτικός αμοραλισμός έρπει ως μολυσματική ασθένεια αδιόρατα και ανεπαίσθητα πίσω από τις ανέμελες πλάτες μας και κάτω από τα ανυποψίαστα πόδια μας. Διαβρώνει τα θεμέλια της πολιτείας. Κατατρώγει εκ των έσω τις σάρκες του δημοσίου σώματος. Νοθεύει και θολώνει το συλλογικό υποσυνείδητο. Αποσαθρώνει τον πολιτισμό της ελάχιστης ευπρεπούς ανεκτικής και συνεκτικής μας συγκρότησης. Ο αμοραλισμός δεν είναι επικίνδυνος κατά μόνας. Το μαύρο πρόβατο εύκολα απομονώνεται. Σε μια κοινωνία αγγέλλων, ο ένας διάβολος εκλαμβάνεται ως τέτοιος και αποβάλλεται ως τέτοιος. Το πρόβλημα είναι όταν οι πολλοί, που νομίζονται άγγελλοι, αλληλοδιαφθαρούν, και μεταλλαγούν. Όταν το λευκό χάσει τη λευκάδα. Όταν οι αποδεκτές αποχρώσεις του γκρί γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα στο άσπρο και μαύρο. Κι όταν η πυξίδα που χωρίζει το σωστό από το λάθος απομαγνητιστεί, ή αντιστραφούν οι πόλοι της, χωρίς να γίνει αντιληπτό.

Σε μια τέτοια περίπτωση ο αμοραλιστής δεν ξεχωρίζει ως μαύρο πρόβατο, αφού μαύρο είναι το κοπάδι. Είναι “δικός μας”. Οικείος. Αφού όμοιοι του είμαστε οι πολλοί. Δεν αποβάλλεται, αλλά προβάλλεται. Δεν επικρίνεται αλλά διακρίνεται. Δεν κολάζεται αλλά δοξάζεται. Δεν διαγράφεται αλλά αντιγράφεται. Όταν το μικρόβιο του αμοραλισμού προσβάλλει το δημόσιο σώμα μαζικά, το νόσημα πανδημεί, και το κοινό νόημα των πάντων αντιστρέφεται. Τα ηθικά ανακλαστικά ανακαλούνται. Η αντιστροφή της πραγματικότητας συντελείται καθ’ ολοκληρίαν, ενώ ολοκληρωτική γίνεται η φύση της νέας τάξης πραγμάτων, χωρίς οι περισσότεροι να διαισθάνονται ότι έχουν έρθει τα πάνω κάτω.

Ο πολιτικός αμοραλισμός οδηγεί στη διάβρωση και τελικά αναίρεση της δημοκρατίας. Η ήττα των λέξεων προδιαγράφει την ήττα του πολιτεύματος. Η διέλευση στη “νέα” εποχή των αντεστραμένων όρων γίνεται ανεπαίσθητα, αφού οι ήχοι των λέξεων μένουν ίδιοι. Μόνο τα νοήματα αντιστρέφονται. Έτσι, η πτώση εννοείται “ανάσταση”. Το ψέμα “αλήθεια”. Η καταισχύνη “αξιοπρέπεια”. Η καταστροφή “επιτυχία”. Το αδιέξοδο “διέξοδος”. Η κυβίστηση “συνέπεια”. Η τρέλα “λογική”. Η άνοια “διάνοια”. Η επαιτία “απαίτηση”. Η δημοσιονομική ασωτία “αναπτυξιακή σωτηρία”. Οι μεταρρυθμίσεις “νεοφιλελευθερισμός”. Η αντιμεταρρύθμιση “μεταρρυθμίσεις”. Η ευρωέξοδος και η νομισματική πληθώρα “εθνική ανεξαρτησία”. Ο λαϊκισμός “κοινωνική ευαισθησία”. Η δημαγωγία “χαρισματικότητα”. Η ευτέλεια “ευθύτητα”. Η χυδαιότητα “εξυπνάδα”. Η αυθαιρεσία “αγωνιστικότητα”. Η ευπρέπεια “ελιτισμός”. Η κακογουστιά “ανατρεπτικό στύλ”. Ο φασισμός “δημοκρατία”. Η παλαιοσυντήρηση “πρόοδος”. Η ισοπέδωση “ισότητα”. Η αναρχία “ελευθερία”. Ο νεποτισμός “αξιοκρατία”. Η αριστεία “φασισμός”. Η σκιαμαχία “διαπραγμάτευση”...

Οι νεολογισμοί είναι αναπόσπαστο τμήμα της εργαλειοθήκης του έρποντος εκφασισμού. Ο άτυπος όρος “τρόικα” αναγορεύεται καθ’ υπερβολή εκ του μή όντος σε μείζον θέμα καθαυτό, και επαναβαπτίζεται αναβαθμιζόμενος σε “θεσμούς” (το προφανώς άτοπο της τοιαύτης αναβάθμισης ουδέναν απασχολεί). Το (νομικώς χαλαρό) “μνημόνιο” επίσης αναβαθμίζεται στην ίδια κολυμπήθρα στο (νομικώς πολύ δεσμευτικότερο) “συμβόλαιο” (και ομοίως το άτοπο της νομικής αναβάθμισης ουδέναν απασχολεί). Το αέναο, ανόητο, ατελέσφορο και αλυσιτελές παιχνίδι με τις λέξεις γίνεται κρυφτούλι από την ουσία. Η δημόσια κριτική εξαντλείται στο αφόρητα γελοίο του πράγματος και παραβλέπει τον απώτερο θανάσιμο κίνδυνο για τη δημοκρατία μας.

Λέγεται ότι “ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις”. Ούτε καν αυτό δεν ισχύει στη δική μας περίπτωση.  Τούτος ο δρόμος είναι στρωμένος με τις χείριστες των προθέσεων βέλτιστα μασκαρεμένων και άγει βεβαίως στην κόλαση του φασισμού,  άσχετα αν οι κίβδηλες (ψευδο)επιγραφές δείχουν προς τον “αντιμνημονιακό παράδεισο”.  Προηγήθηκε η άλωση της “ενημέρωσης” (με παλινόστιση της ΕΡΤ) και “μόχλευση” του ΕΡΣ. Τώρα ακολουθεί η μεγαλύτερης κλίμακας άλωση της εκπαίδευσης και η στράτευσή της (κυριολεκτικά) στους σκοπούς του καθεστώτος με παραχώρηση “ρόλου” στο στρατό. Ο γκεμπελισμός θα διδάσκει “ιστορία” στα παιδιά μας για να γνωρίζουμε καλύτερα τους “εχθρούς” μας. Αλλά και εδώ ατυχώς παραβιάζει ανοιχτές θύρες. Διότι ο εθνολαϊκισμός φευ ήταν πάντα το πρώτο δίδαγμα του ελληνικού σχολείου, που παράγει και προάγει καταληψίες και αγράμματους στα ψηλότερα αξιώματα. Ο νεοέλληνας ψηφοφόρος τούτης της συγκυβέρνησης είναι απόφοιτος αυτού του σχολείου.

Διότι, τί να πει κανείς για ένα σχολείο που πέραν από τη διδασκαλία των θρησκευτικών, στρεβλώνει την ιστορία και υιοθετεί όλες τις άκριτες και ανιστόριτες εκδοχές της εκκλησίας! Που διδάσκει για το Μανιάκι αλλά προσπερνά τη γενοκτονία στην Τριπολιτσά, που λέει δυο τρεις κουβέντες για τον Καποδίστρια αλλά όχι για τις εθνολαϊκιστικές δυνάμεις πίσω από τη δολοφονία του, που δοξάζει τον Κανάρη και το Μιαούλη αλλά αποσιωπά την εθνολαϊκιστική προδοσία του τελευταίου με την ανατίναξη του Ελλάς, που αποσιωπά τις συνθήκες που οδήγησαν στην ήττα του 1897 (επίσης έργο του εθνολαϊκισμού), που παρουσιάζει τη Μικρασιατική καταστροφή ως έργο των μοχθηρών Τούρκων ή συνέπεια προδοσίας των Ευρωπαίων, αλλά αποσιωπά το μέγεθος της ανοησίας των εθνολαϊκιστών διαδόχων του Βενιζέλου και το ρόλο τους στην κατάρρευση του μετώπου. Που βαφτίζει τον αιμοσταγή Θεοδόσιο “Μέγα” ή τον Ιουλιανό “Παραβάτη” κρίνοντας όχι το αληθινό μέγεθος εκάστου αλλά την εκδούλευση ή μη προς την εκκλησία. Που έχει ελάχιστα να συνεισφέρει στην κατανόηση της ιστορίας του Κυπριακού (επίσης μια τραγωδία με πολλά κεφάλαια, έμπνευσης και συγγραφής του εθνολαϊκισμού). Που διδάσκει το Κεφάλαιο και το Μανιφέστο του Μάρξ, αλλά αποσιωπά τον Χάγιεκ και άλλους φιλελεύθερους διανοητές. Που σχεδόν αγνοεί τον Δαρβίνο και μετά βίας ασχολείται με το Διαφωτισμό, και που βεβαίως αγνοεί παντελώς την οικονομική επιστήμη.

Το ότι η παρούσα κυβέρνηση του μαγικού αντικατοπτρισμού έχει λαϊκή αποδοχή άνω του 60% απλώς επιβεβαιώνει αυτό που φοβόμασταν χρόνια και δεν τολμούσαμε να ομολογήσουμε. Ο υφέρπων φασισμός έχει διαβρώσει από καιρό την ελληνική ψυχή και τον ελληνικό νου, και αυτό που ζούμε σήμερα είναι το επιστέγασμα μιας μακράς πνευματικής παρακμής, που δεν έχει πάτο. Ο “περιούσιος λαός”, θα συνεχίσει να πορεύεται με το αίσθημα καταδίωξης. Θα αναζητά εσωτερικούς “εθνοπροδότες” (σαν τον γράφοντα) ή εξωτερικούς “εχθρούς” διότι επίσης χαρακτηριστικό του υφέρποντος εκφασισμού είναι η δημιουργία εχθρών, ο ετεροκαθορισμός και η αντιμετάθεση της ευθύνης από εμάς εδώ στους άλλους εκεί.

Η εμπέδωση της φασιστικής, ολοκληρωτικής εξουσίας, προϋποθέτει την σίγαση του αντίλογου, και αυτό προϋποθέτει την φαντασιακή μυθοπλασία κατάστασης “πολιορκίας”. Κατασκευάζεται “κρίση”, εκδράμουμε σε “πόλεμο” και καλούμε σε “συναγερμό”. Για να μπορούμε να καταγγέλουμε και τέλος να φιμώνουμε τον εσωτερικό “εχθρό”, τον “υπονομευτή” της “κοινής προσπάθειας” και προπαντός για να μπορούμε να περισπούμε την προσοχή του κόσμου από τα θέματα ουσίας στα θεάματα ανοησίας, αλλά και για να μπορούμε να δικαιολογούμε τον συγκεντρωτισμό της εξουσίας και τον “κεντρικό σχεδιασμό” που δρομολογείται, και που επάγεται φυσικά περιστολή των ελευθεριών μας. Η κανονικότητα (βασική προϋπόθεση οικονομικής ευημερίας) γίνεται Ιφιγένεια στο βωμό της ιδιοτελούς κατασκευής της “εκτάκτου ανάγκης”. Η παρούσα κρίση (που ήταν απολύτως αποφευκτέα και ευκόλως αποφευκτή) δεν είναι απότοκος ακρισίας, αλλά ραδιουργίας. Τί κιαν ο λαός υποφέρει; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!

Ασχολούμαστε με χάντρες και καθρεφτάκια. Με ονόματα και ντυσίματα. Με το περιτύλιγμα, για να μη δούμε ότι εντός του περιτυλίγματος υπάρχει το απόλυτο κενό. Κενόδοξοι μικρομέγαλοι καβαλικεύουν μεγάλα καλάμια, και κρύβουν τα μικρά ή ανύπαρκτα έργα και την κουφότητα τους πίσω από τις μεγάλες κουβέντες και την εκκωφαντική τους κακοφωνία. Ποσώς ασχολούνται με την πολιτική πράξη, ποσώς αντιλαμβάνονται ή αναλαμβάνουν το εθνικό τους καθήκον. Μόνη τους ενασχόληση η διάβρωση της πόλεως, η αντιστροφή των όρων και των νοημάτων, η δημιουργία εικονικής πραγματικότητας, η εμπέδωση της ολοκληρωτικής εξουσίας μέσω της ολοκληρωτικής προπαγάνδας. Διότι το άλλο που δε μας έχει διδάξει το ελληνικό σχολείο αφορά την δημοκρατική, λαοπρόβλητη, ανεπαίσθητη, καταχειροκροτούμενη άνοδο του ναζισμού στην εξουσία στη Γερμανία του μεσοπολέμου...  Έτσι γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές.

Αγαπητοί μου συμπατριώτες, σώστε εαυτούς και την πατρίδα από τη μοίρα του Οιδίποδα, που ήταν τυφλός τα τε ώττα τον τε νουν τα τε όμματα! Ανοίξτε τα μάτια και κοιτάξτε γύρω σας με το χέρι στην καρδιά. Ό,τι κι αν γίνει με τα μνημόνια, τη “διαπραγμάτευση” και το ευρώ, που όλα μαζί ωχριούν μπροστά στο μείζον διακύβευμα του έρποντος εκφασισμού. Πέρα και πίσω από τις σκιαμαχίες και τον κουρνιαχτό. Δείτε τα προκείμενα με το όνομα τους, με το αληθινό νόημα του ονόματος:

Η πόλις εάλω!