Φορολογικός Ριζοσπαστισμός Για Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο

Προτείνω να υιοθετήσουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο: Το κράτος υπάρχει για να υπηρετεί τον πολίτη κι όχι το αντίθετο. Το μέγεθος (και κόστος) του κράτους πρέπει να είναι σε αναλογία προς το εθνικό εισόδημα.
Αν αφήνουμε το κράτος να μεγεθύνεται χωρίς όρια, ταχύτερα από το εθνικό εισόδημα θα οδηγούμαστε διαρκώς σε φορολογική αφαίμαξη (αν δηλαδή τα έσοδα τρέχουν διαρκώς πίσω από τις δαπάνες, αντί το αντίθετο, οι δαπάνες να περιορίζονται στο ύψος των εσόδων). Η φοροαφαίμαξη οδηγεί σε εξαθλίωση, προσβάλλει την αξιοπρέπεια του πολίτη, τον οποίο μετατρέπει σε δουλοπάροικο.

Με άλλα λόγια να συμφωνήσουμε πως: από δω και πέρα θα ξοδεύουμε (ως κράτος) μόνο τόσα όσα ένα σταθερό και ήπιο φορολογικό σύστημα μπορεί να αποδώσει, και πάντως όχι παραπάνω από (ας πούμε) το 35% του εθνικού ακαθάριστου εισοδήματος. Ας επιβάλλουμε το ιερό και απαράβατο καθήκον στους κυβερνώντες:

1. Να μην επιβάλλουν κατ’ έτος φόρους πέραν του ορίου του 35% επί του ΑΕΠ

2. Να μην ξοδεύουν ποτέ περισσότερα από όσα εισπράττει το κράτος

3. Το νέο φορολογικό σύστημα να είναι: (i) ΑΠΛΟ, (ii) ΗΠΙΟ, (iii) ΣΤΑΘΕΡΟ/ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟ, (iv) ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ, (v) ΔΙΚΑΙΟ

ΑΠΛΟ: να χωρά σε μια κόλλα Α4 και να είναι κατανοητό από ένα μαθητή 1^ης δημοτικού, να καταργεί αλληλοεπικαλυπτόμενους φόρους, π.χ. να ενσωματώνει την κοινωνική ασφάλιση στο φόρο εισοδήματος, και να καταργεί τα τέλη κυκλοφορίας με ενσωμάτωση στο φόρο καυσίμων.

ΗΠΙΟ: να έχει χαμηλούς συντελεστές και να υπακούει γενικά στον χρυσό κανόνα 2 προς 1: όχι περισσότερο από 1 τρίτο για το κράτος, όχι λιγότερο από 2 τρίτα (του εισοδήματος) για τον πολίτη, ώστε αφενός ο πολίτης να απολαμβάνει τα αγαθά του μόχθου του, αλλά και αφετέρου να μπορούμε να εξασφαλίζουμε επαρκή χρηματοδότηση για ένα λιτό και αποδοτικό κράτος, εγγυητή των δικαιωμάτων μας, της ασφάλειας και της ελάχιστης αξιοπρέπειας μας.

ΣΤΑΘΕΡΟ/ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟ: Να μείνει ανέγγιχτο στη βάση εθνικής συμφωνίας για τουλάχιστο μια δεκαετία, ώστε πολίτες και επιχειρήσεις να μπορούν με ασφάλεια και εμπιστοσύνη να προγραμματίσουν. Να προβλέπει ανελαστικές προθεσμίες για την υποβολή δηλώσεων και την πληρωμή φόρου, και βεβαίως να θέτει οριστικό τέλος στις πολιτικάντικες ρυθμίσεις, στις έκτακτες ή αναδρομικές εισφορές κλπ.

ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ: να διευκολύνει τη συγκέντρωση και την κινητικότητα του κεφαλαίου, να είναι φιλικό στην επιχειρηματικότητα και την εργασία, να φορολογεί όχι την κατοχή πλούτου αλλά την επαύξηση αυτού, και τότε μόνο σε λογικά (και διεθνώς ανταγωνιστικά) επίπεδα, ώστε ξένοι να φέρουν τα κεφάλαια τους στη χώρα μας και να ανοίξουν δουλειές και ντόπιοι να σταματήσουν να τα φυγαδεύουν έξω, να υποστηρίζει την εξωστρέφεια της οικονομίας (εγχώρια παραγωγή και εξαγωγές) και να αποθαρρύνει την εσωστρέφεια (εισαγωγές και εγχώρια κατανάλωση), π.χ. με υψηλό ΦΠΑ που χτυπά την κατανάλωση, και χαμηλή φορολογία στις επιχειρήσεις που ενθαρρύνει τις επενδύσεις, δεδομένου ότι στο μέλλον θα επιζητούμε ανάπτυξη μέσω εξαγωγών κι όχι μέσω τόνωσης της εγχώριας ζήτησης.

ΔΙΚΑΙΟ: το φορολογικό σύστημα να είναι αυστηρό στην εφαρμογή του με διασύνδεση εφοριών με τις τράπεζες, με υιοθέτηση ηλεκτρονικού χρήματος και με καθολική χρήση του πόθεν έσχες (χωρίς εξαιρέσεις), ώστε με ικανές διασταυρώσεις, με πρόβλεψη αυστηρών (αλλά όχι εξοντωτικών) ποινών, αλλά και με διασφάλιση της βεβαιότητας λογοδοσίας, να μην υπάρχουν περιθώρια ή κίνητρα για φοροδιαφυγή. Επίσης το σύστημα θα είναι δίκαιο αν στηρίζεται σε έναν ενιαίο (χαμηλό) συντελεστή για όλους, ώστε η αρχή της αναλογικότητας (που επιτάσσει το σύνταγμα) να γίνει πράξη, και να μην επιβαρύνονται δυσανάλογα οι πιο εύποροι, και πιο πετυχημένοι (με τον όρο βεβαίως ότι θα υπάρχει ένα αφορολόγητο αρχικό όριο για να ελαφρύνεται η θέση των μη εχόντων). Τέλος δικαιοσύνη προϋποθέτει απόλυτη και ανεξαίρετη καθολικότητα, ώστε όλοι να βαρύνονται εξίσου ανεξαρτήτως του είδους της εργασίας τους (να μην υπάρχουν εξαιρέσεις π.χ. για αγρότες).

Η φοροδιαφυγή μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο αν αποκαταστήσουμε απολύτως την εμπιστοσύνη πολίτη και κράτους. Αντίθετα, ένα κράτος δυνάστης που ληστεύει το βιος τους πολίτη και του στερεί τα προς το ζήν δεν μπορεί να ελπίζει ποτέ στην φοροδοτική στήριξη κι εμπιστοσύνη του πολίτη. Ιδού μια πρόταση για ένα νέο φορολογικό σύστημα που ελπίζω χωρά σε μία κόλλα Α4:

- Φόρος Εισοδήματος

§ προσώπων

· Ενιαίος Συντελεστής 35% (εκ του οποίου 30% φόρος, και 5% ασφάλιση)

· Αφορολόγητο Όριο: 7,000 ευρώ (αναπροσαρμοζόμενο ανά τετραετία)

· Από μερίσματα 15%

§ Επιχειρήσεων

· Ενιαίος Συντελεστής για εταιρείες 17%

- Φόρος Υπεραξίας: 18% (για την αύξηση αξίας κεφαλαίου, ακινήτων, μετοχών, κλπ, κατά τη ρευστοποίηση)

- Ανταποδοτικά Τέλη

§ τέλος ακινήτων προς ΟΤΑ 0.25% επί της αξίας του ακινήτου ετησίως

§ Χαρτόσημο για μεταβίβαση κεφαλαίου (κληρονομιές, γονικές παροχές, δωρεές μετοχών ή ακινήτων) 0.5% επί της αξίας του κεφαλαίου για μεταβιβάσεις συνολικής αξίας άνω του Αφορολόγητου Ορίου

§ Τέλη Κυκλοφορίας: κατάργηση – ενσωμάτωση στο φόρο καυσίμων

§ Τέλη ταξινόμησης οχημάτων: κλίμακα με οικολογικά κριτήρια

- ΦΠΑ

§ Χαμηλός (τρόφιμα – είδη πρώτης ανάγκης – φάρμακα) 15%

§ Ψηλός (όλα τα άλλα) 25%

§ Τουριστικά / εστίαση 5%

- Ειδικοί Φόροι Κατανάλωσης

§ Τσιγάρα – Ποτά – Ουσίες 100%

§ Καύσιμα 10% επαύξηση

Μπορεί μια τέτοια φορολογική επανάσταση να εφαρμοστεί εν μέσω δημοσιονομικής κατάρρευσης και μάλιστα να στηριχθεί διακομματικά; Εγώ νομίζω, όχι μόνο μπορεί, αλλά επιβάλλεται. Το υφιστάμενο χιλιομπαλωμένο και διάτρητο φορολογικό σύστημα και η σημερινή επαίσχυντη υπερφορολόγηση επιδεινώνουν το δημοσιονομικό αδιέξοδο. Η οριστική διευθέτηση του φορολογικού είναι η αρχή της λύσης του δημοσιονομικού. Ο πολιτικός διάλογος στο μέλλον θα πρέπει να επικεντρωθεί στο πώς ξοδεύουμε κάθε φορά το δημόσιο χρήμα (ενώ το πώς το εισπράττουμε πρέπει να το αποφασίσουμε άπαξ). Να δώσουμε με αυτή τη φορολογική επανάσταση επιτέλους το σύνθημα και στις αγορές πως η Ελλάδα είναι πραγματικά open for business.