Σχόλιο: Xρεοκοπία ή το α-νόητο της Γιορτής (Γιανναρά)

Σχόλιο σε κείμενο του Γιανναρά:

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_24/12/2011_1297199

Το γνωστό σοφιστικό δίπολο <<ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ (ανώτερης) σκέψης έναντι ΘΡΗΣΚΟΛΗΠΤΙΚΗΣ (κατώτερης) πράξης>> που μεταχειρίζονται όσοι ελπίζουν ότι
με την παραδοχή της παρακμιακής φύσης του δεύτερου θα λάβουν εύσημα για να εξάρουν την θεοπνευστική υπεροχή του πρώτου δεν απαντάει στο φιλοσοφικό αλλά και επιστημονικό ζητούμενο για ΑΛΗΘΕΙΑ, ακριβώς όπως οι αφηρημένες προτάσεις περί αναζήτησης τάχα ΝΟΗΜΑΤΟΣ απλώς συσκοτίζουν την έλλειψη κάθε επιστημονικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ, και άρα της όποιας χειροπιαστής ΟΥΣΙΑΣ σε ολους αυτούς τους πτερόεντους και σχοινοτενείς λόγους, οι οποίοι τελικώς μοιάζει απλώς να πείθουν (αν πείθουν καθόλου) από μόνο το λόγο της φαινομενικής τους περιπλοκότητας και υπαινισσόμενης ΑΔΙΟΡΑΤΟΤΗΤΑΣ στη βάση της πρότασης ότι η θεολογική "αλήθεια" είναι συσκοτισμένη επειδή υπερβαίνει τα πεπερασμένα όρια του ανθρώπινου νού και της κοινής ΛΟΓΙΚΗΣ.

Όμως εμείς λέμε, και σε τούτο διαφέρουμε με τον εκλεκτό συντάκτη του άρθρου, πως είναι πάντα και αναγκαία ασφαλέστερο μονοπάτι η ΛΟΓΙΚΗ και η επιστημονική ΓΝΩΣΗ, ακόμη και (ή προπαντός) για την ορθή ανάγνωση της φιλοσοφίας. Το ότι η ορθή ανάγνωση της φιλοσοφίας είναι μέγιστο ανθρωπιστικό ζητούμενο, αυτό το γνωρίζει ο καθένας που έχει δεχθεί την "ελεημοσύνη" και τα "αγαθά" του κάθε ολοκληρωτισμού του καιρού μας, στο Νταχάου, στη Βαγδάτη, στους δίδυμους πύργους της ΝΥ, ή στα Γκούλαγκ.

Το πρόβλημα με το Γιανναρά είναι ότι λαχταρά πράγματι να βρει φως και "αλήθεια" στη θεοκρατική (ή θεοπλαστική) εκδοχή της Ελληνικότητας και το επιχειρεί πράγματι με αξιοθαύμαστη τόλμη και απίστευτες σχοινοβασίες. Η τραγική αλήθεια είναι ότι τέτοιο φώς δεν μπορεί να υπάρξει επειδή απλώς κάποιοι (ακόμη και κάποιοι τέτοιας εξαίρετης ποιότητας όπως ο Γιανναράς) διακαώς και ειλικρινώς το επιθυμούν. Διότι απλούστατα αυτό το φως υπάρχει μονάχα εκεί που υπάρχει αλήθεια. Αυτή την αλήθεια έχουμε ανάγκη στην πολιτική, αλλά για να την βρούμε στην πολιτική πρέπει να την βρούμε πρώτα στη φιλοσοφία. Δυστυχώς στον πολιτισμένο (υπόλοιπο) κόσμο φιλοσοφία και μεταφυσική απλώς δεν συμβιβάζονται.

Υποθέτω η εμμονή σ' αυτό το συμβιβασμό είναι που τελικώς εννοεί ο συγγραφέας ως Ελληνική τάχα ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ (όταν μέμφεται τον πιθηκισμό των Ευρωπαϊστών στοχαστών). Σε τούτο δηλαδή διαφέρει αυτού του τύπου η Ελληνική (ή ελληνορθόδοξη) "φιλοσοφία" ότι δεν είναι πλέον ποσώς ειλικρινής "φίλη" της "σοφίας", διότι πράγματι, εκεί που αρχίζει η θεολογία, τελειώνει η επιστήμη, κι εκεί που τελειώνει η επιστήμη, πεθαίνει η φιλοσοφία, τουλάχιστο εκείνη η σύγχρονη δυτική φιλοσοφία που επιμένει να αναγνωρίζει τα ουμανιστικά ιδεώδη, ήτοι την αξία του ανθρώπου αφεαυτή, χωρίς ετεροκαθορισμούς, χωρίς μεταφυσικές θεμελιώσεις.

Παρεμπιπτόντως, το ότι η Ελλάδα είναι η μόνη Δυτική (;) χώρα που δε θρήνησε το θάνατο του Christopher Hitchens αποδεικνύει απλώς ότι πράγματι ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, που θεμελιώθηκε στην Ελληνική σκέψη, δεν έχει φτάσει ακόμη στη χώρα μας, όπου η όποια αμφισβήτηση της θεοκρατίας είναι ακόμη αδιαπέραστο ταμπού, το οποίο αποφεύγουν να διαπραγματευτούν στα ίσια φιλόσοφοι ακόμη και σαν τον Ράμφο.

Αλλά έστω και έτσι (στερούμενο "νοήματος") το να διαβάζει κανείς Γιανναρά είναι απόλαυση, ακριβώς όπως είναι απόλαυση να διαβάζει την Καινή Διαθήκη (στο πρωτότυπο). Όμως η λογοτεχνία υποθέτω δεν είναι το πεδίο στο οποίο ήλπιζε να (δια)κριθεί ο συγγραφέας και γι' αυτό δεν θα τολμούσα να τον προσβάλλω αποκαλώντας τον σπουδαίο λογοτέχνη. Ωστόσο, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πως η πυκνότητα τόσων και τέτοιων αφηρημένων ουσιαστικών και η χρήση τόσο αυστηρής περί αυτών ετοιμολογίας (συχνά με αναγωγή σε άλλα ακόμη πιο αφηρημένα, και η διακόσμηση όλων αυτών με ακόμη πιο ακατάληπτα επίθετα) είναι χωρίς αμφιβολία το μοναδικό προνόμιο μοναδικά δημιουργικών λογοτεχνών.

Με απεριόριστο σεβασμό αλλά με λίαν πεπερασμένη επί του θέματος συνταύτιση,