Το Αληθινό Διακύβευμα

Συνηθίζεται στη χώρα μας ο δημόσιος διάλογος να εκφεύγει από το ουσιώδες διακύβευμα της πολιτικής και να εστιάζεται στο επουσιώδες κουτσομπολιό της παραπολιτικής. Επιμένουν σχολιαστές να εντρυφούν στις εσωτερικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, στις (μη) πρωτοβουλίες Παπανδρέου, στην αρθρογραφία του αδερφού του, στην διεκδίκηση της ηγεσίας από όψιμα αντιμνημονιακά στελέχη, ή τις περί πολλών τοποθετήσεις άλλων πρωτοκλασσάτων, ή ακόμη και στο χρόνο των εκλογών. Όμως νομίζω αυτό που πάντα πρέπει να ενδιαφέρει είναι η μεγάλη εικόνα. Να φύγουμε από τη φασαρία της στιγμής και το σούσουρο της πλατείας Συντάγματος, ν’ ανέβουμε στο Λυκαβυτό να δούμε την πολιτεία από ψηλά.

Στα πλαίσια της μεγάλης εικόνας, το ερώτημα δεν είναι αν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε καλά τα δυο τελευταία χρόνια, αλλά αν οδήγησε τη χώρα στη σωστή κατεύθυνση τα τελευταία 30 χρόνια. Το ερώτημα δεν είναι αν με την (έστω πλημμελώς εφαρμοσθείσα) μνημονιακή πολιτική ο ΓΑΠ πολιτεύτηκε υπεύθυνα τα τελευταία δύο χρόνια, όψιμα τάχα αγνοώντας το πολιτικό κόστος, αλλά αν το ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος έχουν σήμερα συνολικό απολογισμό ευθύνης, ή αν αντίθετα βαρύνονται ουσιωδώς με το λαϊκισμό που εξέθρεψε τα προηγούμενα 40 χρόνια (με αποκορύφωμα το “λεφτά υπάρχουν”), που μας έφερε στην υπερχρέωση και την πτώση. Το ερώτημα δεν είναι αν το νεωτερικό στυλ διακυβέρνησης ήταν καλό και δημοκρατικό, αλλά αν η διακυβέρνηση υπήρξε αποτελεσματική, αν υπηρέτησε με συνέπεια στόχους και αν τους πέτυχε. Τέλος το ερώτημα δεν είναι αν ο ΓΑΠ δικαιούται να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα, αλλά αν είναι σκόπιμο για άλλα ικανά και προβεβλημένα στελέχη να ριχτούν και να αναλωθούν σε μια εσωκομματική μάχη, που τελικά ίσως να μην αφορά τον Ελληνικό λαό και την ιστορία αυτού του τόπου.

Διότι εδώ που φτάσαμε το παρελθόν δεν αποτελεί πλέον ασφαλές κριτήριο για το μέλλον. Το ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρξε κόμμα εξουσίας στο παρελθόν δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσει να υπάρχει και να διεκδικεί την εξουσία με αξιώσεις, ή και καθόλου στο μέλλον. Η μάχη διαδοχής θυμίζει μικρά παιδάκια που τσακώνονται για μια αστραφτερή σαπουνόφουσκα λίγο πριν την προδιαγεγραμμένη, πλήρη και οριστική της αποσύνθεση. Ο τόπος έχει ανάγκη κάποια απ’ αυτά τα στελέχη, που θα μπορούσαν να αποδειχτούν χρήσιμες εφεδρίες, υπό τον όρο ότι δεν θα αναλωθούν τώρα στη χαμένη μάχη για το ΠΑΣΟΚ, και υπό τον όρο ότι διακρίνοντας τη μεγάλη εικόνα θα αναλάβουν έναν άλλο ουσιαστικό ρόλο συνδιαμορφωτή του μέλλοντος για την έξοδο από την κρίση. Το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει ρόλο ούτε στο μέλλον του τόπου, ούτε στην έξοδο του από την κρίση, βαρυνόμενο με τη διαχρονική ευθύνη της ήττας και παρακμής. Και βεβαίως πολλοί πιστεύουμε πως ούτε η ΝΔ θα έχει τέτοιο ρόλο, δεδομένου ότι και η ΝΔ βαρύνεται με αντίστοιχες ιστορικές ευθύνες για την παρούσα ήττα, με τον λαϊκισμό που εξέθρεψε τις προηγούμενες δεκαετίες, με την ανεύθυνη και χλωμή διακυβέρνηση της προηγούμενης περιόδου αλλά ιδιαίτερα και με την πλειοδοσία και το λαϊκισμό τούτης της τελευταίας (αντιπολιτευτικής) περιόδου, αλλά και την ανοιχτή υπονόμευση της κυβέρνησης Παπαδήμου την οποία υποκριτικά και με μισή καρδιά υποτίθεται ότι στηρίζει (ή ανέχεται).

Η νέα σελίδα για τη χώρα μας δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια από τα ίδια. Σε αλλαγή φρουράς των πράσινων λαϊκιστών από τους μπλέ λαϊκιστές, ώστε και οι πράσινοι να προλάβουν να ανασυνταχθούν υπό νέα νεολαϊκίστικη ηγεσία για να αρχίσουν από την αρχή το ροκάνισμα των μπλε. Η πραγματική αλλαγή θα προέλθει μονάχα με την δημιουργία νέου εθνικού και γνήσιου μετώπου ενάντια στο λαϊκισμό. Άρα επίμονες αναχρονιστικές αναφορές στην “προοδευτική” ή τη “συντηρητική” παράταξη λειτουργούν απλώς με όρους του παρελθόντος και θέτουν προσκόμματα στην αναγκαία ανασύνθεση και οικοδόμηση του μέλλοντος επιμένοντας σε (και αναπαράγοντας) ξεπερασμένες κίβδηλες διαχωριστικές γραμμές. Αλλά η νέα αυθεντική διαχωριστική γραμμή θα είναι κατ’ ανάγκη και εκ των πραγμάτων ανάμεσα στην ευθύνη και το λαϊκισμό. Ανάμεσα στις πραγματικές μεταρρυθμίσεις και στην προσποίηση μεταρρυθμίσεων. Ανάμεσα από τη μια στην καταπολέμηση των παλαιών κατεστημένων νοοτροπιών, τον περιορισμό του κράτους και των περί αυτού κεκτημένων στις πλάτες του Έλληνα φορολογούμενου, και από την άλλη στην συνέχιση εξυπηρέτησης αυτών των οργανωμένων συμφερόντων στα πλαίσια της παλιάς πατρονίας και συναλλαγής, από την οποία πρέπει επειγόντως επιτέλους να απαλλαγούμε.

Παρατηρούμε με θλίψη ότι τη στιγμή που κάποιο από τα πρωτοκλασσάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ μπαίνει σε πειρασμό να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος, αυτομάτως αλλάζει στάση και προσχωρεί στις δυνάμεις του λαϊκισμού, λες κι αυτό είναι το αναγκαίο τίμημα της διεκδίκησης. Το είδαμε με τρόπο αξιολύπητο με το Χρυσοχοϊδη, το είδαμε επίσης με τρόπο πιο συγκεκαλυμμένο με το Λοβέρδο, και κινδυνεύουμε τώρα να το δούμε με τον Ραγκούση και τη Διαμαντοπούλου. Όμως ας τους προειδοποιήσουμε. Η άπαξ προσχώρηση στις δυνάμεις του λαϊκισμού, ή η ελάχιστη προς αυτές υποχώρηση οδηγεί στην οριστική απώλεια προσωπικής αξιοπιστίας και κύρους και στον δια παντός αποκλεισμό από τα πραγματικά μεταρρυθμιστικά ρεύματα που θα σηκώσουν την πατρίδα ψηλά και μπροστά τα προσεχή έτη. Η δημιουργία νέου μεγάλου, μαζικού, λαϊκού κόμματος εξουσίας, δεν είναι απλώς διακαής πόθος μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, αλλά σε τούτες τις συνθήκες είναι ιστορική νομοτέλεια, και όσοι, όπως ο Ρέπας πιστεύουν ακόμη στα “μαντριά” άλλων εποχών απλώς γελιούνται εκτός αν με επίγνωση περί των υπό εκκόλαψη εξελίξεων επιτίθενται προκαταβολικά από φόβο και ανασφάλεια ενάντια στο νέο.

Όλοι σήμερα κρίνονται και όσοι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και υποκύπτουν στις σειρήνες του λαϊκισμού προς ίδιον πρόσκαιρο όφελος, κινδυνεύουν με οριστικό αυτοαποκλεισμό από το προσκήνιο της ιστορίας, καταδικάζοντας εαυτούς οριστικά στο παρασκήνιο. Διότι βεβαίως η επανάσταση ευθύνης και ελευθερίας στη χώρα μας είναι μονόδρομος. Η άσκηση υπεύθυνων πολιτικών κατ’ επιλογήν του Ελληνικού λαού, και όχι καθ’ υπαγόρευση των ξένων είναι αναγκαία, όχι μόνο για την υπέρβαση της παρούσης κρίσης, αλλά προπαντός και για την αποκατάσταση της τρωθείσης εθνικής αξιοπρέπειας. Πρέπει να γίνουν πολλά, και όλα χρειάζονται φρέσκια θετική λαϊκή εντολή.

Ας προσέχουν όσοι παίζουν με τη φωτιά του λαϊκισμού. Ούτε η ιστορία συγχωρεί, ούτε ο λαός ανέχεται πια άλλα ψέματα και ωραιοποιήσεις. Η συμμαχία των προθύμων δεν θα έχει χώρο για ριψάσπιδες, για αδύναμες ψυχές που τόλμησαν να χαϊδέψουν αφτάκια για τη διεκδίκηση μιας απαξιωμένης καρέκλας ενός απαξιωμένου κόμματος. Αυτής της νέας ανορθωτικής κίνησης που είναι σήμερα υπό εκκόλαψη θα ηγηθούν οι πιο υπεύθυνοι. Οι πιο σοβαροί. Οι πιο συνεπείς. Οι πιο τολμηροί. Όσοι είναι έτοιμοι για το καλό της πατρίδας να προσπεράσουν την απατηλή πρόσκαιρη ασφάλεια και το βόλεμμα του παλιού “μαντριού” και να αναλάβουν ρίσκα για το άνοιγμα νέων δρόμων και νέων επιλογών για τον Ελληνικό λαό. Όσοι είναι έτοιμοι να υπερβούν τις παλιές ξεπερασμένες διαχωριστικές γραμμές και να δώσουν χέρια με άλλους ομοίως υπεύθυνα σκεπτόμενους από άλλους χώρους. Όσοι έχουν και αποδεικνύουν καθημερινά πως έχουν την ψυχοδύναμη και ωριμότητα να σηκώσουν τον τόπο και τα προβλήματα του στους ώμους τους. Οι άλλοι όλοι, απλώς θα ξεχαστούν.