Immigration: A Radical & Liberal Rethink

There are three things (I refer to them as “Parameters” of the problem) that we do know about the immigration influx into Europe (the “Influx”):

1. The Influx cannot be abated with policing measures – the notion of “Fortress-Europe” is a chimera (unless we suspend our humanitarian ethics and laws and we start sinking boats, which would be a lamentable outrage that nobody seriously proposes … yet).
2. Wholesale forced repatriation is impossible and unaffordable.
3. Permanent establishment of such great numbers in such short timeframe is unsustainable.

ΥΨΙΠΕΤΗΣ ΠΕΡΙΣΚΟΠΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΕΜΒΡΙΘΟΥΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗΣ

Σε περιφερειακό και πλανητικό επίπεδο οι μείζονες προκλήσεις της εποχής μας δεν επιτρέπεται να διαφεύγουν μέρους έστω τινός της προσοχής μας, ενόσο το μέγιστο αυτής παραμένει απορροφημένο στην καθημάς αταξία. Διότι οπωσδήποτε το μακροσκοπικό πάντα τελικά προσδιορίζει και οριοθετεί το μικροσκοπικό, κι ενώ πασχίζουμε να γαληνέψουμε την τρικυμία στην παροιμιώδη σταγόνα της “κουταλιάς” μας, κινδυνεύει να μας προσπεράσει ο απέραντος ωκεανός. Η κλιματική αλλαγή, η νέα τεχνολογική επανάσταση, οι ενεργειακές προκλήσεις, η τιθάσευση της παγκοσμιοποίησης, το μεταναστευτικό, οι γεωγραφικές και κοινωνικές ανισότητες, η περιφερειακή αστάθεια και ασφάλεια, το δημογραφικό, θα καθορίζουν την καθημερινότητα του κάθε ανθρώπου στον 21^ο αιώνα οπουδήποτε στην υφήλιο. Γι’ αυτό η ικανότητα μας να κατανοήσουμε το μέγεθος των ευρύτερων προκλήσεων και να δώσουμε έγκυρες απαντήσεις, σε ατομικό και προπαντός σε συλλογικό επίπεδο, θα κρίνει την ικανότητα προσαρμογής και επιβίωσης, όχι μόνο ατόμων, αλλά ολόκληρων εθνών, ή ακόμη και υπερεθνικών δομών.

Η Επονείδιστη Εφεκτικότητα

Βρισκόμαστε στη χειρότερη κρίση της νεώτερης ιστορίας μας ενδεείς Ηγεσίας και μάλιστα εξ αιτίας της ένδειας αυτής. “Ηγεσία” ως αφηρημένο ουσιαστικό (με “Η” κεφαλαίο) που αφορά στην πράξη μάλλον, παρά στους πράτοντες, συνιστά η τόλμη, η πρωτοβουλία, το ισχυρό βουλητικό, η Θεμιστόκλεια διορατικότητα, η Αλεξανδρινή ορμή, η Οδύσσεια στρατηγικότητα, ο Αχίλειος ηρωισμός, η Αριστείδιος δικαιοσύνη, η Λεωνίδιος αυταπάρνηση, η Σολώνια πολιτικότητα, η Δημοσθένεια ρητορία, η Περίκλειος αίγλη και πειθώς, η Καποδίστρια διπλωματικότητα, η Βενιζέλεια λεβεντιά, με δυο λόγια η ικανότητα και το πάθος να γράφει κανείς αυτοδύναμα και με τη δική του σθεναρή υπογραφή ιστορία δια του ηγείν μάλλον παρά του ηγείσθαι ή του άγεσθαι, προπαντός με αποφασιστικότητα και βεβαίως πάντα με σύνεση, που όμως ποτέ δεν γίνεται άλλοθι ατολμίας.

Να Γίνουμε Χώρα Αλήθειας

Η 14^η Ιουλίου πρέπει στο εξής να εορτάζεται και στην Ελλάδα (ομού με τη Γαλλία) ως εθνική επέτειος, ως η εθνολυτρωτική ημέρα που τα ψέματα τελείωσαν. Αλλά ο θάνατος του ψεύδους απλώς ανοίγει το δρόμο στην (αλλά δεν εγγυάται την) γέννηση της αλήθειας. Είναι όμως μια καλή αρχή.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ!

Στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ ανά την Ελλάδα, νομίζω για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής ηπείρου ένας ευρωπαϊκός λαός σήκωσε την αστερόεσσα της Ένωσης με γνήσιο ευρω-πατριωτικό αίσθημα, με την γνώση ότι όχι απλώς υπερασπίζεται τα οικονομικά του ή άλλα συμφέροντα, αλλά διατρανώνει και προασπίζει το είναι του, την ίδια του την υπόσταση.

ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ – ΜΕΝΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Τα Διχαστικά Ιδεοληπτικά Κίνητρα της Μεθοδευόμενης Μαρξιστικής Εκτροπής

Οι μάσκες έπεσαν. Η συνομωσία της δραχμής, η συνομωσία της μαρξιστικής εκτροπής αποκαλύφθηκε. Το ψεύδος και η παρωδία της προσχηματικής δήθεν διαπραγμάτευσης κατέστη διάφανο. Η “ρήξη” αποκαλύπτεται ότι αποτελούσε αντικειμενικό στόχο της όλης μεθόδευσης και όχι απλώς μέσο διαπραγματευτικής πίεσης. H “ασάφεια” γίνεται σαφής. Ο στόχος της δήθεν διαπραγμάτευσης δεν ήταν (όπως προκύπτει από το αποτέλεσμα) να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση, αλλά να δυναμιτισθούν οι σχέσεις με τους εταίρους, να παρουσιαστούν στο εσωτερικό από την προπαγανδιστική μηχανή της κυβέρνησης ως ανάλγητοι σκληροί και άδικοι, επίβουλοι ξένοι που θεν το κακό μας, ώστε στο τέλος της διαδρομής να σηκώσουμε το μπαϊράκι της επανάστασης και να έχουμε ικανή μερίδα του πλανημένου λαού στο πλευρό της αντιλαϊκότερης κυβέρνησης στην ιστορία του τόπου, ώστε σε συνθήκες εθνικιστικής έξαρσης να ξαναζήσουμε στην κάλπη του κάλπικου δημοψηφίσματος, το μυθικό, δήθεν ηρωϊκό ΟΧΙ, προκειμένου άθελα και από άγνοια να υλοποιήσει ο πλανημένος λαός τα ειδεχθή και υποχθόνια σχέδια πολιτειακής, γεωπολιτικής και πολιτισμικής εκτροπής στη χώρα μας, που έχει δρομολογήσει τούτη η εθνομειωτική κυβέρνηση στο όνομα της κομμουνιστικής ουτοπίας, υπό το προκάλυμμα του κοινοβουλευτισμού.

Ο Άλλος Τρόπος: Μπορούμε Καλύτερα. Μπορούμε Φιλελεύθερα.

Η πολιτική κατίσχυση της αντιμνημονιακής φρενίτιδας στη χώρα μας και η δραματική επιστροφή στον χειρότερο κρατισμό και συντεχνειασμό, έχει καταστροφικές συνέπειες, που όλοι καθημερινά διαπιστώνουμε, και έχει οδηγήσει στην τραγωδία της παρούσης “σοβιετικής” στροφής, τη στιγμή που η οικονομία μας είχε επείγουσα ανάγκη φιλελευθεροποίησης. Κι ενώ πολλοί καταδεικνύουν τα αδιέξοδα της παρούσης διακυβέρνησης, αυτό που χάνεται στο δημόσιο διάλογο είναι η πίστη ότι υπάρχει πραγματικά ο άλλος τρόπος. Επικρατεί η παραίτηση, η υποταγή στο μοιραίο, η αίσθηση του άφευκτου αδιεξόδου. Το όποιο όραμα, ή όποια ελπίδα ξεθωριάζει. Μας κυριεύει ηττοπάθεια. Όμως δεν μας πρέπει η παραίτηση. Αρκεί να ενσκύψει κανείς στο παράδειγμα της Βρετανίας και της Ιρλανδίας, οι οποίες διήλθαν συγκρίσιμη κρίση με τη δική μας. Εκείνο που αμφότερες έχουν κοινό (εντός ή εκτός Ευρώ, με ή χωρίς μνημόνιο) είναι η προσήλωση τους στην ανοιχτή, ελεύθερη οικονομία της αγοράς, η έμφαση στην προσέλκυση επενδύσεων, η ευνοϊκή μεταχείριση του κεφαλαίου, που παράγει πλούτο.

Υπέρβαση Τώρα!

Ο ελληνικός λαός έχει πέσει θύμα αισχρής πολιτικής απάτης που αγγίζει τα όρια της εθνικής προδοσίας. Ένα γνωστό προεκλογικό δεδομένο ήταν η με συντριπτική πλειοψηφία επιλογή του Ελληνικού λαού για παραμονή στο Ευρώ, που στέρησε στο ΣΥΡΙΖΑ τις δεύτερες εκλογές του ’12, δεδομένου ότι το ’12 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θεωρηθεί ως μη δυνάμενος να εγγυηθεί τότε την παραμονή στο Ευρώ. Στις τελευταίες εκλογές του ’15 αυτή η εντύπωση έπρεπε να διασκεδασθεί και διασκεδάσθηκε. Αυτό έγινε εν μέρει με το το success story της ίδιας της τότε κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ (που δημιούργησε ψευδαίσθηση δήθεν εκ του ασφαλούς τιμωρίας των “μνημονιακών” κομμάτων) και αφετέρου η παραπλανητική καθησυχαστική ψευδορητορία του ΣΥΡΙΖΑ που προφασιζόταν ότι επέλεγε τάχα στα λόγια την παραμονή στο Ευρώ, μολονότι η πολιτική του πρόταση επί της ουσίας ήταν καταφανώς απολύτως ασύμβατη με αυτό τον εθνικό στόχο.

Ο Ορίζοντας των Γεγονότων

Είναι γνωστό ότι υπάρχουν στο σύμπαν σώματα, οι περίφημες μαύρες τρύπες, με υπερμεγέθη μάζα, άπειρη πυκνότητα και μηδενικό όγκο που ασκούν τόση βαρυτική έλξη ώστε ούτε καν το φως δεν μπορεί να δραπετεύσει και ο χρόνος εντός τους σταματά. Η προσέγγιση στο βαρυτικό τους πεδίο είναι επικίνδυνη. Υπάρχει ένα νοητό σημείο χωρίς επιστροφή, όπου εγκλωβίζεται κανείς απροσμάχητα στην βαρυτική έλξη της μαύρης οπής. Αυτό το νοητό σημείο οι επιστήμονες αποκαλούν “ορίζοντα των γεγονότων” αφού τίποτε, ούτε καν το φως δεν δραπετεύει για να μας πληροφορήσει τι συμβαίνει στο εσωτερικό τους. Για έναν φανταστικό ταξιδιώτη η διέλευση του ορίζοντα των γεγονότων υποτίθεται είναι ανεπαίσθητη, αλλά μοιραία.

Για το Μέγα Χαιρετισμό

Παραμονή της εθνικής επετείου συνέλαβα εαυτόν, με ένα κάποιο κόμπιασμα στο λαιμό και ασύνηθη συγκίνηση, να αναθιβάλω με τον νου όχι τόσο τους ιστορικούς αγώνες του έθνους, αλλά τα υψηλά ιδανικά όπισθεν των μεγάλων γεγονότων: την ελευθερία, τον ηρωισμό. Και παραμονή νέων (αυτόκλητων ως είθισται) εθνικών δοκιμασιών σήμερα ένιωσα, όπως ίσως άλλοτε ο Ποιητής ατενίζοντας εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς την φλεγόμενη πατρίδα, αναγκαία την αναφορά στον Ύμνο στην Ελευθερία και προπαντός σ’ εκείνη την ηρωική στάση που ενέπνευσε τους φλογερούς στίχους.

Η Πόλις Εάλω

Ο πολιτικός αμοραλισμός έρπει ως μολυσματική ασθένεια αδιόρατα και ανεπαίσθητα πίσω από τις ανέμελες πλάτες μας και κάτω από τα ανυποψίαστα πόδια μας. Διαβρώνει τα θεμέλια της πολιτείας. Κατατρώγει εκ των έσω τις σάρκες του δημοσίου σώματος. Νοθεύει και θολώνει το συλλογικό υποσυνείδητο. Αποσαθρώνει τον πολιτισμό της ελάχιστης ευπρεπούς ανεκτικής και συνεκτικής μας συγκρότησης. Ο αμοραλισμός δεν είναι επικίνδυνος κατά μόνας. Το μαύρο πρόβατο εύκολα απομονώνεται. Σε μια κοινωνία αγγέλλων, ο ένας διάβολος εκλαμβάνεται ως τέτοιος και αποβάλλεται ως τέτοιος. Το πρόβλημα είναι όταν οι πολλοί, που νομίζονται άγγελλοι, αλληλοδιαφθαρούν, και μεταλλαγούν. Όταν το λευκό χάσει τη λευκάδα. Όταν οι αποδεκτές αποχρώσεις του γκρί γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα στο άσπρο και μαύρο. Κι όταν η πυξίδα που χωρίζει το σωστό από το λάθος απομαγνητιστεί, ή αντιστραφούν οι πόλοι της, χωρίς να γίνει αντιληπτό.

Δίκη Πίστεως – Λογικής Χρεία

Είναι δυσπερίγραπτος ο πόνος που βιώνει κανείς βλέποντας φανατικούς θρησκόληπτους στη Νίμροντ να καταστρέφουν υπερτρισχιλιετή μνημεία της ανθρωπότητας, τα οποία άνθεξαν τόσες χιλιετίες για να μας διηγούνται την ένδοξη ιστορία των προγόνων μας, όταν η ανθρωπότητα έκανε τα πρώτα της βήματα στη μεσοποταμία, στο λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού, όταν ο άνθρωπος τόλμησε να νεωτερίσει, να δημιουργήσει πόλεις, πολιτισμό, τέχνη, να ξεκινήσει τη θεαματική πορεία προς τα άστρα. 

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ (O “ζουρλομανδύας” έσχατο ανάχωμα στο λαϊκισμό)

Την επομένη της άταχτης υποχώρης στο Βατερλώ της νέας κυβέρνησης στις Βρυξέλλες διαγράφονται οι παράμετροι της τελικής σύγκρουσης. Η άδοξη “μάχη” του μνημονίου τελείωσε. Αρχίζει ήδη η μάχη του ευρώ. Κρίθηκε πλέον ότι αδύνατη η απόκρουση του μεν χωρίς απεμπόληση του δε. Το ανιστόρητο ψέμα ενάντια στο μνημόνιο που σημάδεψε την προηγούμενη περίοδο μεταλλάσσεται ήδη ως χιονοστιβάδα στην μητέρα όλων των ψεμάτων, στο ψέμα ενάντια στο ίδιο το ευρώ. Τώρα που έγινε φανερό ότι δε γίνεται να έχουμε και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο τίθεται το ύστατο δίλημμα: αντιμνημόνιο με δραχμή, ή ευρώ με μνημόνιο. Τώρα θα κριθούν όλα. Όμως η μάχη του ευρώ, πέρα από τις όποιες προφανείς οικονομικές έχει και μια βαθύτερη παράμετρο υπαρξιακή για τη χώρα και τις προοπτικές της.

Ανασύνταξη των Μεταρρυθμιστών

Η 26^η Ιανουαρίου ξημέρωσε με μια νέα κυβέρνηση για τη χώρα μας, που συμβολίζει τη φυγή από την πραγματικότητα, την φυγή προς ένα ανεπίστρεπτο δήθεν καλύτερο (αλλά στην πραγματικότητα αφόρητα νοσηρό) χθες, την φυγή προς την φενάκη της αντιμεταρρύθμισης.

Οι μεταρρυθμιστές πρέπει τώρα να ανασυνταχτούν ώστε να δημιουργήσουν τις πολιτικές συνθήκες που θα φέρουν στην εξουσία εκείνο το προοδευτικό μεταρρυθμιστικό μέτωπο που εδώ και δεκαετίες έχει ανάγκη ο τόπος, ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε με ρεαλισμό ένα καλύτερο αύριο.

Αντιλογίας Ανάγκη Επιτακτική

Ακούω ότι 70% του λαού τάσσεται στο πλευρό της νέας κυβέρνησης στην εθνική διαπραγμάτευση και σ΄ αυτό το κλίμα της ομόθυμης εθνικής διέγερσης ακόμη και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης δηλώνουν ότι “συμπαρίστανται”. Δηλώνω ευθαρσώς ότι μένω απέναντι, ότι ανήκω στην συρρικνούμενη μειοψηφία (που για κάποιους γκεμπελίσκους του νέου οργουελιανού καθεστώτος των Αθηνών αυτό ισοδυναμεί με μειοδοσία) και ούτε συμπαρίσταμαι ούτε ενθουσιάζομαι για πάρα πολλούς λόγους, που συνοψίζονται στο εξής απλό: η διαπραγμάτευση είναι ψέμα. Πολύ χειρότερο από ψέμα, είναι λάθος, ολέθριο λάθος και το δεδομένο κόστος του περί της διαπραγμάτευσης θεατρινισμού που καλείται ήδη να πληρώσει ο λαός είναι ήδη πολλαπλάσιο και επαχθέστερο εδώ και σήμερα από το όποιο αβέβαιο όφελος που κάποιοι προσδοκούν παραλογιζόμενοι στο άδηλο μέλλον. Με άλλα λόγια η στρουθοκαμμηλική, δονκιχωτική “αντίσταση” του εθνολαϊκισμού στο μνημόνιο είναι επονειδίστως επαχθέστερη του ίδιου του μνημονίου.

Ελληνική Κρίση

Ελληνική κρίση χρέους 2010-σήμερα

Repository \ Greece \ Loan agreements and Memoranda of Understanding

Understanding the Greek Crisis

ESM Treaty

Η θρησκεία στο Ειδώλιο

Είναι λάθος με γενικεύσεις να ενοχοποιούμε τη μία ή την άλλη θρησκεία για την επίθεση στο Παρίσι. Όπως είναι λάθος να νομίζουμε ότι φταιν μόνο κάποιοι λίγοι φανατικοί (τους οποίους σπεύδουμε να ξεχωρίσουμε από τους λοιπούς ανεκτικούς πιστούς).

Δυστυχώς η θρησκεία ως έννοια (όχι κάποια επιμέρους θρησκεία), η ίδια η διανοητική φιλοσοφική ανοχή μας γενικότερα προς την μεταφυσική βρίσκονται σήμερα στο ειδώλιο. Διότι η υποταγή στη μεταφυσική, συσκοτίζει το νου και τον ορθό λόγο, ακυρώνει την επιστημονική σκέψη και την ουμανιστική προσέγγιση των ανθρώπινων πραγμάτων, και ανοίγει το δρόμο στην κερκόπορτα της απολυτότητας και άρα του φανατικού φονταμενταλισμού.

Το “κρίσιμο” και το “ουσιώδες” της επερχόμενης εκλογής (επιχειρηματικότητα ή χάος)

Στις επερχόμενες εκλογές (όπως σε κάθε εκλογές) οι πολίτες πέρα από το όποιο συγκεκριμένο ή συγκεχυμένο πρόγραμμα, αποφασίζουν τη γενική φιλοσοφία που θα διέπει τις μελλοντικές αποφάσεις. Το προκείμενο δίλημμα σίγουρα δεν είναι αν το μείγμα περιοριστικής οικονομικής πολιτικής που επέβαλαν στην Ελλάδα οι δανειστές ήταν βέλτιστο, ή αν για παράδειγμα θα ήταν προτιμότερη μια προσέγγιση παρόμοια με εκείνη που ακολουθήθηκε στις ΗΠΑ (με πιστωτική και δημοσιονομική επέκταση για στήριξη της ζήτησης). Αυτό είναι “ουσιώδες” βεβαίως, αλλά όχι “κρίσιμο” σε τούτες τις εκλογές. Το κεντρικό (φιλοσοφικό) δίλημμα τούτων των εκλογών μας καλεί να απαντήσουμε αν θα στηρίξουμε και προασπίσουμε την επιχειρηματικότητα ως κόρην οφλαλμού ή αν θα επιστρέψουμε στον κρατισμό. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα ή παρεμπίπτοντα.